Er zijn ook dagen in de carrière van de stagiaire dat het even allemaal niet zo lekker loopt. Ik was vandaag extra vroeg op mijn werk, omdat ik mijn kantoorgenootje had beloofd te helpen met een zaak (jaja, ik ben ook nog eens heel solidair) waar zij de dag ervoor niet uitgekomen was. Vol goede moed begon ik met zoeken naar relevante wetgeving, een arrest, nog een arrest, nog meer informatie, ik probeerde zelfs wikipedia, ik nam alle nieuwsarchieven door van X en Y (wat jammer, ik heb een geheimhoudingsverklaring moeten tekenen), ik betrok Z er ook maar bij. Rond een uurtje of 12 waren we nog steeds geen flikker opgeschoten. De wanhoop nabij besloten we onze 'stress' er uit te eten. Gelukkig kwam daar de mededeling dat ik alleen zou komen te zitten. Mijn kamergenoot moet verhuizen naar een ander kantoor, omdat een collega terug komt van zwangerschapsverlof en een eigen kantoor krijgt. Flink gezeur, maar nu zit ik vrijdag wel mooi alleen. Je zou denken dat ze me nu langzamerhand willen wegwerken (ja nu al!). Voordat je het weet moet ik naast het kopieerapparaat plaatsnemen en als ze dat ook niet bevalt, dan moet ik zeker op de gang voor de deur gaan zitten. Ja, ik zie het al helemaal voor me.
Ook na mijn, iets minder leuke, lunchpauze wilde het allemaal niet werken. Je kent het gevoel wel: je hebt informatie, het is op zich wel voldoende, maar in feite beantwoordt het niet de vraag en je hebt continu het gevoel dat er iets mist en dat je iets over het hoofd ziet. Dus toen ik op een gegeven moment zo teleurgesteld was in mijn eigen onderzoeksvaardigheden, heb ik me maar gebogen over een andere opdracht. Dat had ik beter niet kunnen doen, want daar schoot ik al helemaal niet mee op. Resultaat: handen in mijn warrige haar, afgeleid en een onzekerheidscomplex-van-heb-ik-jou-daar. Met mijn kamergenoot ging het er niet veel beter aan toe en rond een uurtje of 6 was ik er wel klaar mee. Ik heb haar op het hart gedrukt dat het heus niet zo erg is om een keertje wat minder productief te zijn (ik had gewild dat ik dit ook tegen mezelf had kunnen zeggen) en dat falen iets heel menselijk is. Ze begon te lachen en stelde me gerust dat ze "zo ook wel weg zou gaan". Inmiddels is het bijna 7 uur en ik durf te wedden dat zij er nog steeds zit.
woensdag 9 april 2014
dinsdag 8 april 2014
46. De uitzoeksloof
Zoals bijna elke stagiaire was ik razend benieuwd naar mijn takenpakket. Al wist ik van tevoren dat ik niet moest verwachten dat ik opeens top klusjes mocht gaan doen voor spannende zaken (voor zover zaken in het gezondheidsrecht spannend kunnen zijn, en dat kan, geloof me), had ik niet verwacht dat ik me de eerste dag gelijk mocht buigen over juridische vragen en een bijbehorend advies moest gaan schrijven. Eerst was ik wat terughoudend: wie zit er namelijk te wachten op een juridisch advies van een stagiaire die zelf dagelijks nog om advies vraagt? Daarna vroeg ik me af of dit de stagiairetest was. Het contract werd namelijk aan het eind van mijn eerste werkdag getekend. Misschien wilden ze weten wie ze nu precies in huis hadden gehaald en als ik ze teleurstelden konden ze op deze manier altijd nog van me af. Dit bleek niet zo te zijn en van de ene uitzoekklus rolde ik in de andere. Al valt het me alles mee dat ik tot nu toe alleen nog kopjes thee naar mijn eigen bureau heb gebracht, het uitzoeken van literatuur en jurisprudentie geeft me het idee dat ik eigenlijk weer terug in de collegebanken moet. Van bestuursrechtelijke tot arbeidsrechtelijke (een vak wat ik nota bene niet eens heb gevolgd) vragen en bij elke vraag denk ik dan ook steeds: "dit stond ergens op de sheets." Wat je natuurlijk niet kunt zeggen tegen je stagebegeleider: "Hier. Het juridisch advies. Er staan wat open gaten in de tekst, ja. Ik wil namelijk even thuis checken of dit echt klopt. Er staan vereisten op mijn hoorcollegesheets en eerlijk gezegd ben ik het helemaal kwijt." Daarbij mag je zaken ook niet mee naar huis nemen en het liefst zien ze dat je binnen twee uur dat hele advies hebt geschreven. Het is, eerlijk waar, turbo werken, want voordat ik de drie boeken van arbeidsrecht heb doorgespit, ben ik al twee uur verder. En je wilt natuurlijk ook niet de loser zijn die continu aan de stagebegeleider vraagt waar je überhaupt moet beginnen. Dilemma, dilemma.
Mijn kantoorgenote is het beste wat me bij deze stage is overkomen. Ze helpt me waar nodig en stelt me gerust. Tijdens mijn eerste pauze kwam ik erachter dat zij ook stagiaire bij dit kantoor was geweest en dat ze dezelfde master aan dezelfde universiteit heeft gevolgd. Toen ik vervolgens enthousiast begon te vertellen dat tijdens mijn sollicitatiegesprek was verteld dat ik geen kut klusjes hoefde te doen, antwoordde ze heel droog dat zij anders een hele dag bij het kopieerapparaat heeft moeten doorbrengen, omdat er de volgende dag een zitting zou zijn, waar ze allemaal stukken voor nodig hadden. Beteurterd dronk ik mijn thee op en mompelde dat het kopiëren zelf ook een hele kunst is, natuurlijk.
Stiekem weet ik dat ik hartstikke welkom ben. Al was het maar omdat op mijn eerste dag iedereen mijn kantoortje binnen wandelden om me te zien, te begroeten en te vragen of alles naar wens was. Vervolgens werd ik nog uitgebreid besproken tijdens het werkoverleg en toen er collega's naar huis gingen werd er ook nog even in mijn kantoortje nagepraat over mijn eerste dag.
Mijn kantoorgenote is het beste wat me bij deze stage is overkomen. Ze helpt me waar nodig en stelt me gerust. Tijdens mijn eerste pauze kwam ik erachter dat zij ook stagiaire bij dit kantoor was geweest en dat ze dezelfde master aan dezelfde universiteit heeft gevolgd. Toen ik vervolgens enthousiast begon te vertellen dat tijdens mijn sollicitatiegesprek was verteld dat ik geen kut klusjes hoefde te doen, antwoordde ze heel droog dat zij anders een hele dag bij het kopieerapparaat heeft moeten doorbrengen, omdat er de volgende dag een zitting zou zijn, waar ze allemaal stukken voor nodig hadden. Beteurterd dronk ik mijn thee op en mompelde dat het kopiëren zelf ook een hele kunst is, natuurlijk.
Stiekem weet ik dat ik hartstikke welkom ben. Al was het maar omdat op mijn eerste dag iedereen mijn kantoortje binnen wandelden om me te zien, te begroeten en te vragen of alles naar wens was. Vervolgens werd ik nog uitgebreid besproken tijdens het werkoverleg en toen er collega's naar huis gingen werd er ook nog even in mijn kantoortje nagepraat over mijn eerste dag.
zondag 6 april 2014
45. Het bevalt me eigenlijk zo ook nog wel
Met een lichte paniekaanval doe ik mijn agenda dicht. Ik schuif hem steeds verder van mij af, totdat ik me besef dat mijn vakantie nu toch echt even over is. Al ijsberend wandel ik door mijn fijne ouderlijke kamer waarbij ik steeds maar de gedachte moet onderdrukken dat "ik dit misschien toch niet had moeten doen". Ik ga weer zitten, pak mijn agenda erbij en besef me dat ik van half 9 tot half 6 doordeweeks een druk bezette vrouw ben. Niet meer uitslapen, niet meer met de hond knuffelen, niet zomaar op de trein naar Utrecht om daar even de ene activiteit na de andere activiteit te ondernemen, niet zomaar tot half 12 's avonds op het hockeyveld kletsen met mijn teamgenootjes en een beetje minder vriendlief en iets minder vriendinnen.
Morgen begin ik met mijn stage en al stel ik me waarschijnlijk op dit moment ongelooflijk aan: ik vind het nu al jammer dat ik de komende maand mensen waarschijnlijk continu zal moeten teleurstellen inclusief mijzelf. Al is het op mijn stage (je weet wel: dat ze zich eigenlijk afvragen waarom ze mij überhaupt hebben aangenomen), al is het in mijn sportieve leventje en al zijn het mijn vriendinnen en vriendje. Daar komt dan ook nog eens bij dat ik best nerveus ben. Opmerkingen als "ach ja, je kunt er altijd mee stoppen" wil ik dan ook niet in mijn hoofd halen. Ik geef toch zomaar niet op! Vannacht sliep ik al slecht. Al zal ik waarschijnlijk de nieuwe, 100ste, sloof worden van het kantoor, ik hoop toch stiekem dat ik dan wél uitblink in het maken van kopietjes (wat volgens de lieve, goed bedoelde woorden van vriendlief nog best een hele moeilijke klus is), het zetten van overheerlijke koffie en thee, het uittypen van de notulen van de zoveelste vergadering op een dag, het halen van broodjes en nog meer thee en koffie en als de schoonmakers er dan ook nog de brui aan geven dat ik dan ook nog uitstekend om weet te gaan met WC-eend en de wc-borstel. Vanaf morgen ben ik officieel een stagiaire mét een overeenkomst, een uurloon (waar een aantal mensen, nadat ze het hadden gehoord, in lachen uitbarstten), een geheimhoudingsverklaring en hopelijk daarna een goede referentie voor een catering- of schoonmaakbedrijf!
Morgen begin ik met mijn stage en al stel ik me waarschijnlijk op dit moment ongelooflijk aan: ik vind het nu al jammer dat ik de komende maand mensen waarschijnlijk continu zal moeten teleurstellen inclusief mijzelf. Al is het op mijn stage (je weet wel: dat ze zich eigenlijk afvragen waarom ze mij überhaupt hebben aangenomen), al is het in mijn sportieve leventje en al zijn het mijn vriendinnen en vriendje. Daar komt dan ook nog eens bij dat ik best nerveus ben. Opmerkingen als "ach ja, je kunt er altijd mee stoppen" wil ik dan ook niet in mijn hoofd halen. Ik geef toch zomaar niet op! Vannacht sliep ik al slecht. Al zal ik waarschijnlijk de nieuwe, 100ste, sloof worden van het kantoor, ik hoop toch stiekem dat ik dan wél uitblink in het maken van kopietjes (wat volgens de lieve, goed bedoelde woorden van vriendlief nog best een hele moeilijke klus is), het zetten van overheerlijke koffie en thee, het uittypen van de notulen van de zoveelste vergadering op een dag, het halen van broodjes en nog meer thee en koffie en als de schoonmakers er dan ook nog de brui aan geven dat ik dan ook nog uitstekend om weet te gaan met WC-eend en de wc-borstel. Vanaf morgen ben ik officieel een stagiaire mét een overeenkomst, een uurloon (waar een aantal mensen, nadat ze het hadden gehoord, in lachen uitbarstten), een geheimhoudingsverklaring en hopelijk daarna een goede referentie voor een catering- of schoonmaakbedrijf!
vrijdag 4 april 2014
44. Je voudrais un Big Mac
Mijn Frans is niet meer wat het geweest is. Eerlijk gezegd denk ik dat het level van Frans in Pays-Bas sowieso niet erg hoog is. Op de middelbare school haalde ik geregeld tienen voor SO's en af en toe een 10 voor een proefwerk, wat de leraar uiteraard geweldig vond. Hij kon het dan ook niet laten het in elke klas dat hij Frans gaf, te vertellen. We hadden 5 klassen, en hij gaf alle 5 de klassen les. Je raadt het al: binnen no time was ik de stuud van het eerste jaar.
Mijn Franse vriendin vertelde me dat Fransen erg trots zijn op hun taal (het zijn gewoon trotse mensen in het algemeen) en er moeite mee hebben om een andere taal te leren, terwijl er eeuwenlang in (bijna) heel Europa Frans werd gesproken. Dat is ook de reden dat zowel jongeren als ouderen niet goed Frans kunnen spreken. Stiekem denk ik dat ze er heel goed in zijn, maar het vertikken een Engels woord uit hun mond te laten komen. Deze zomer ondervond ik hoe het is om met een trotse Fransman in aanraking te komen. Je loopt een winkel of restaurant binnen, je vraagt of bestelt iets in het Engels, vervolgens doen ze 1. alsof ze je niet begrijpen of 2. ze antwoorden terug in het Frans. Dan pas je je als Nederlander meteen aan en stel je de vraag in je gebrekkige havo Frans, waarop de Fransman geërgerd en in het Frans nog sneller terug praat, waardoor je met een gebogen hoofd het restaurant of winkel wel moet verlaten, omdat er sprake is van miscommunicatie.
Dus toen ik afgelopen week een paar dagen in Frankrijk doorbracht en ik tijdens mijn reis de Mac Donalds binnen wandelde, was dan ook mijn plan vast te houden aan mijn Engels. Een jong meisje stond achter de kassa en ik vroeg haar, in het Engels, om een Big Mac-menu. Het meisje leek deze zin direct te begrijpen en antwoordde snel: "I don't speak English". Mijn verbazing moest wel van mijn gezicht af te lezen zijn, want welke flapdrol snapt het woord Big Mac en menu niet? Ik wees naar het menu, ik probeerde het zelfs nog in het Frans, maar er moest echt iemand anders bij worden gehaald. Dat was waarschijnlijk de tolk van de Franse toko en gelukkig begreep hij direct wat ik wilde. Ik weet niet zo goed waar ik meer verbaasd over was. Het feit dat blijkbaar de Fransen een ander woord voor de Amerikaanse hamburgers gebruiken of het feit dat jonge Franse mensen geen woord Engels uit hun strot weten te krijgen. Dit was de dag dat ik besefte dat alle Europeanen, behalve de Fransen uiteraard (dat zou wat zijn), zich maar goed moeten aanpassen. De hele wereld spreekt Engels, maar als we in Frankrijk zijn moeten we toch echt over op het Frans. Geen gezeur meer in winkels, restaurants, openbaar vervoer, kortom: nergens meer. De Fransman behoudt zijn trots en wij, de altijd onderdanige Nederlander, past zich uitstekend aan en is vloeiend in drie talen. Hoe erg kan dat nu eenmaal zijn?
Mijn Franse vriendin vertelde me dat Fransen erg trots zijn op hun taal (het zijn gewoon trotse mensen in het algemeen) en er moeite mee hebben om een andere taal te leren, terwijl er eeuwenlang in (bijna) heel Europa Frans werd gesproken. Dat is ook de reden dat zowel jongeren als ouderen niet goed Frans kunnen spreken. Stiekem denk ik dat ze er heel goed in zijn, maar het vertikken een Engels woord uit hun mond te laten komen. Deze zomer ondervond ik hoe het is om met een trotse Fransman in aanraking te komen. Je loopt een winkel of restaurant binnen, je vraagt of bestelt iets in het Engels, vervolgens doen ze 1. alsof ze je niet begrijpen of 2. ze antwoorden terug in het Frans. Dan pas je je als Nederlander meteen aan en stel je de vraag in je gebrekkige havo Frans, waarop de Fransman geërgerd en in het Frans nog sneller terug praat, waardoor je met een gebogen hoofd het restaurant of winkel wel moet verlaten, omdat er sprake is van miscommunicatie.
Dus toen ik afgelopen week een paar dagen in Frankrijk doorbracht en ik tijdens mijn reis de Mac Donalds binnen wandelde, was dan ook mijn plan vast te houden aan mijn Engels. Een jong meisje stond achter de kassa en ik vroeg haar, in het Engels, om een Big Mac-menu. Het meisje leek deze zin direct te begrijpen en antwoordde snel: "I don't speak English". Mijn verbazing moest wel van mijn gezicht af te lezen zijn, want welke flapdrol snapt het woord Big Mac en menu niet? Ik wees naar het menu, ik probeerde het zelfs nog in het Frans, maar er moest echt iemand anders bij worden gehaald. Dat was waarschijnlijk de tolk van de Franse toko en gelukkig begreep hij direct wat ik wilde. Ik weet niet zo goed waar ik meer verbaasd over was. Het feit dat blijkbaar de Fransen een ander woord voor de Amerikaanse hamburgers gebruiken of het feit dat jonge Franse mensen geen woord Engels uit hun strot weten te krijgen. Dit was de dag dat ik besefte dat alle Europeanen, behalve de Fransen uiteraard (dat zou wat zijn), zich maar goed moeten aanpassen. De hele wereld spreekt Engels, maar als we in Frankrijk zijn moeten we toch echt over op het Frans. Geen gezeur meer in winkels, restaurants, openbaar vervoer, kortom: nergens meer. De Fransman behoudt zijn trots en wij, de altijd onderdanige Nederlander, past zich uitstekend aan en is vloeiend in drie talen. Hoe erg kan dat nu eenmaal zijn?
woensdag 2 april 2014
43. Het waarom achter de check, check, double check
Ik vind mensen die altijd als eerste in de rij gaan staan, uit angst om ergens niet binnen te komen, over het algemeen behoorlijk irritant. Mensen die met man en macht proberen voor te piepen vind ik al even irritant om dan nog maar te zwijgen over het feit dat ik het helemaal niet nodig vind om 3 uur van tevoren op een vliegtuig te wachten dat nog niet eens geland is. Een uurtje of anderhalf is voor mij ruim voldoende.
Nu kwam ik een paar dagen geleden ruim op tijd aan op het vliegveld van Parijs. Ik had plus minus een uurtje om de juiste incheckbalie te vinden. En hoeveel vliegtuigen vertrekken er nu naar Praag? Op die dag twee. Op hetzelfde tijdstip. Moe van de lange treinreis koos ik voor terminal 2, voornamelijk uit gemakzucht gezien het feit dat mijn trein stopte bij terminal 2. Ik pakte mijn ticket erbij en had het idee dat ik wel de juiste keuze had gemaakt. Ik controleerde snel de tijd en alles klopte. Eenmaal aangekomen bij de incheckbalie stond er tot mijn opluchting een heel korte rij. Sloom sjokte ik naar, wat ik dacht, de laatste persoon in de rij en sloot achteraan aan. Rare blikken negeerde ik (ik word wel vaker raar aangekeken dus dat is niets nieuws) en pakte zelfverzekerd mijn paspoort erbij. Op een gegeven moment werd ik aangetikt door een boze Tsjech die in het Tsjechisch iets begon te roepen. Op mijn vraag "I am sorry but I do not understand you" draaide de man zich om en sloot weer aan in de rij. Met een schamper lachje vroeg ik de reizigers om mij heen "what his problem was". Daarop antwoordde een vrouw heel vriendelijk dat er een hele rij achter mij stond en dat ik was voor gepiept. Snel draaide ik me om en zag ik dat de rij zo lang was dat ik niet kon geloven dat ik werkelijk waar die hele rij voorbij was gelopen.
Beteuterd en nog steeds verbaasd sloot ik netjes achteraan aan en probeerde de lachende, Tsjechische, gezichten te negeren. Twintig minuten later stond ik voor de steward in de aanslag om mijn koffer op de weegschaal te zetten. "I am sorry madame. You are not in our flight." "Yes I am. I made a reservation on Cheaptickets.nl and I also paid, so there should not be a problem." "No really. You are not flying with us. You booked a flight with air wings. This plane is leaving from terminal 3 at 3 o'clock as well. You should run." Een vlucht geboekt met air wings? Ik heb helemaal niets geboekt. De aardige mensen van Cheaptickets hebben me een vlucht aangeboden met korting. Shit, shit, double shit! De steward vervolgde: "But it is already half past two, so I am sure you won't make it. You really have to run to terminal 3. There will be a shuffle. Good luck madame." "I have to run?" "Yes you should run." Dat liet ik me niet twee keer zeggen en ik rende terminal 2 uit. En bij elke stap dacht ik "ik wil niet op dit vliegveld overnachten. Laat me alsjeblieft dat verdomde vliegtuig halen. Kut cheaptickets." Om de zoveel meter moest ik stoppen, omdat mijn koffertje de snelheid niet aankon en daardoor omkieperde. Na 5 minuten, maar wat een eeuwigheid leek te duren, arriveerde ik bij de shuffle. En werkelijk waar: wat ging de shuffle traag! Je zou verwachten dat je na aankomst bij de shuffle direct uitkomt in terminal 3, maar nee hoor. Ook daar moest ik door allerlei hallen rennen om uiteindelijk bij een gesloten incheckbalie te arriveren. De eerste de beste stewardess die ik tegen kwam sprak ik aan. Al hijgend vertelde ik mijn verhaal waarbij ik een erg zielig gezicht trok. Zo gebeurde het dat ik alsnog werd ingecheckt en mijn koffertje mocht meenemen als handbagage. Iets later dan 3 uur vertrok het vliegtuig, mét mij, naar Praag.
Nu kwam ik een paar dagen geleden ruim op tijd aan op het vliegveld van Parijs. Ik had plus minus een uurtje om de juiste incheckbalie te vinden. En hoeveel vliegtuigen vertrekken er nu naar Praag? Op die dag twee. Op hetzelfde tijdstip. Moe van de lange treinreis koos ik voor terminal 2, voornamelijk uit gemakzucht gezien het feit dat mijn trein stopte bij terminal 2. Ik pakte mijn ticket erbij en had het idee dat ik wel de juiste keuze had gemaakt. Ik controleerde snel de tijd en alles klopte. Eenmaal aangekomen bij de incheckbalie stond er tot mijn opluchting een heel korte rij. Sloom sjokte ik naar, wat ik dacht, de laatste persoon in de rij en sloot achteraan aan. Rare blikken negeerde ik (ik word wel vaker raar aangekeken dus dat is niets nieuws) en pakte zelfverzekerd mijn paspoort erbij. Op een gegeven moment werd ik aangetikt door een boze Tsjech die in het Tsjechisch iets begon te roepen. Op mijn vraag "I am sorry but I do not understand you" draaide de man zich om en sloot weer aan in de rij. Met een schamper lachje vroeg ik de reizigers om mij heen "what his problem was". Daarop antwoordde een vrouw heel vriendelijk dat er een hele rij achter mij stond en dat ik was voor gepiept. Snel draaide ik me om en zag ik dat de rij zo lang was dat ik niet kon geloven dat ik werkelijk waar die hele rij voorbij was gelopen.
Beteuterd en nog steeds verbaasd sloot ik netjes achteraan aan en probeerde de lachende, Tsjechische, gezichten te negeren. Twintig minuten later stond ik voor de steward in de aanslag om mijn koffer op de weegschaal te zetten. "I am sorry madame. You are not in our flight." "Yes I am. I made a reservation on Cheaptickets.nl and I also paid, so there should not be a problem." "No really. You are not flying with us. You booked a flight with air wings. This plane is leaving from terminal 3 at 3 o'clock as well. You should run." Een vlucht geboekt met air wings? Ik heb helemaal niets geboekt. De aardige mensen van Cheaptickets hebben me een vlucht aangeboden met korting. Shit, shit, double shit! De steward vervolgde: "But it is already half past two, so I am sure you won't make it. You really have to run to terminal 3. There will be a shuffle. Good luck madame." "I have to run?" "Yes you should run." Dat liet ik me niet twee keer zeggen en ik rende terminal 2 uit. En bij elke stap dacht ik "ik wil niet op dit vliegveld overnachten. Laat me alsjeblieft dat verdomde vliegtuig halen. Kut cheaptickets." Om de zoveel meter moest ik stoppen, omdat mijn koffertje de snelheid niet aankon en daardoor omkieperde. Na 5 minuten, maar wat een eeuwigheid leek te duren, arriveerde ik bij de shuffle. En werkelijk waar: wat ging de shuffle traag! Je zou verwachten dat je na aankomst bij de shuffle direct uitkomt in terminal 3, maar nee hoor. Ook daar moest ik door allerlei hallen rennen om uiteindelijk bij een gesloten incheckbalie te arriveren. De eerste de beste stewardess die ik tegen kwam sprak ik aan. Al hijgend vertelde ik mijn verhaal waarbij ik een erg zielig gezicht trok. Zo gebeurde het dat ik alsnog werd ingecheckt en mijn koffertje mocht meenemen als handbagage. Iets later dan 3 uur vertrok het vliegtuig, mét mij, naar Praag.
Abonneren op:
Posts (Atom)