Na een aantal weken is de roze wolk inmiddels wat lichter geworden. Hij is er nog steeds hoor, maar iets minder prominent aanwezig dan de eerste twee weken hier. En ik weet heel goed hoe dat komt. Zo gaat het. Met alles. Alles wat nieuw is, wordt op een gegeven moment bekend, soms zelfs saai (niet in mijn geval, don't worry), het wordt vanzelfsprekend. Nog steeds huppel ik vrolijk die heuvel op en nog steeds ren ik vrolijk die heuvel af. Ik zit alleen iets minder vrolijk en blij in colleges, omdat het colleges zijn. Ik betrapte me er zelfs op dat ik al over een aantal docenten een mening aan het vormen ben, terwijl ik ze nu net 2 maanden ken. Ja, ik voel me behoorlijk thuis hier.
En toch, ik weet niet hoe ik het kan omschrijven, zijn mijn dagen hier anders dan in Nederland. Ik ben elke dag wel bezig (meestal niet met de studie, maar dat terzijde). Ik beleef veel meer plezier aan koken (en het eten ervan). Mijn weekenden zijn altijd vol, maar zo gezellig en relaxt. En misschien wel het grootste verschil is dat ik hier niet gestresst ben. Gewoon nul komma nul. Ik sta ontstresst op en ik ga ontstresst naar bed. Ik moet zeggen dat het in het begin best wel wennen was. Gewoon geen stress. Waar gaat al mijn energie naar toe als ik niet stress? Dus toen moeder lief zei dat ik wel een iets dikkere kont had gekregen (en de gouden regel over moeders is: zij spreken altijd de waarheid), ging ik me, lichtelijk gestresst, wel afvragen hoe dat dan zo was gekomen. En nu weet ik het. Mama's theorie: als je gestresst bent, gaat je hart sneller kloppen, verbrand je alles veel sneller en maken twee koekjes geen verschil. Ik, zit daarentegen zo lekker in mijn vel dat twee koekjes, een brownie en een banaan een heleboel uitmaakt. Namelijk: De Dikke Kont. Dus nadat moeders weer weg was, heb ik, een week lang heel gestresst en onzeker gedaan, paranoia op de weegschaal gestaan (die, naar mijn mening, 4 kilo te veel rekent), twee rondjes extra gerend et voila: mijn hart klopte als een malle en ik was weer twee kilootjes lichter.
De stress komt echter wel terug zodra ik aan het volgende semester denk. En dat is niet eens omdat ik dan afstudeer (jeeeee!). Eerlijk gezegd heb ik daar heel veel zin in. Het is meer: wat ga ik daarna doen? Het punt is ook gewoon dat ik er niet aan wil denken. Ik heb nog niet eens plannen gemaakt voor de zomer, laat staan dat ik al een plan heb voor het volgende semester. Nee, dit meisje gaat genieten (met desnoods een dikkere kont dan in Nederland) van het hier & nu. Want ik zeg maar zo: liever ontstresst zonder een pla, dan gestresst en niet kunnen genieten.
