Vanochtend begon mijn zaterdagse-ochtend-ritueel. Dat houdt het volgende in: uitslapen (ik moet al mijn tekort gekomen slaap van de week daarvoor inhalen), om half 11 huppel ik vrolijk naar beneden. Ik geef mijn hond een kus, pluk haar haren ondertussen weer van mijn lip en schenk melk bij mijn cornflakes. Dan een kopje thee erbij en vervolgens even heer-lijk ontspannen met de Volkskrantmagazine. Het leukste aan de Volkskrantmagazine vind ik de rubriek 'Wat zou u doen?' en de column van Hanna Bervoets. Zij stal mijn hart toen ze eerlijk toegaf nooit leuk op foto's te staan, omdat haar gezicht dan verkrampt. En ze heeft gelijk. Ze staat ook niet leuk op foto's, maar de eerlijkheid wint. Bovendien kon ik me ook heel goed in deze uitspraak vinden: ik sta namelijk ook nooit leuk op foto's. Sinds ik me zorgen erover maak, is het erger geworden. Op de basisschool waren mijn schoolfoto's nog acceptabel. Het is schattig om te zien dat iemand haar tanden bloot lacht, vooral omdat er weinig tanden in het kindermondje bevinden. Op de middelbare school probeerde een normaal denkend persoon zijn mond dicht te houden in verband met het nodige metaal en elastiekjes. Die beugel maakte het hem, want ik lachte namelijk wél mijn tanden bloot. Nou, dat resulteerde in een hartaanval van de fotograaf en een lachaanval van mijn moeder. De jaren daarna kon ik de nacht voor dé foto nooit slapen. Op de dag zelf stond ik uren voor de spiegel in de WC. Elke seconde veranderde ik mijn haar weer. Uiteindelijk bleek dat ik nooit mijn haar had moeten veranderen, want zoals moeders zei: "Maar je haar zat zo leuk toen je de deur uitging". Nou jammer dan. Wéér een mislukte foto. Al moet ik zeggen dat mijn haar in die periode (lees: van de eerste tot de vijfde klas, mijn hele middelbareschool-carrière) niet mee wilde werken. Als het regende ontpopte mijn haar zich spontaan tot Het Bassie- en Adriaankapsel (eigenlijk alleen Bassies haar, maar ik doopte het met vriendinnen tot Het Bassie- en Adriaankapsel, omdat iedereen dan toch beter begrijpt wat je bedoelt) dit wil zeggen: clownskrulletjes aan de zijkant en reacties van mensen als: "Wanneer ga je weer naar de kapper? Het pluist en je punten zijn dood". Weer wat later in mijn middelbareschool-carrière kwam ik erachter dat ik zo krampachtig op de foto stond, omdat het mij heel veel uitmaakte wat anderen van mij vinden. Dus ik besloot dat ik moest proberen om als laatste op de foto te gaan, want dan kijken er zo min mogelijk mensen. Iedereen wilde namelijk zo snel mogelijk pauze vieren. Helaas dacht een vriendin er net zo over en toen ik net opgelucht op het krukje ging zitten, hoorde ik achter me: "Jeeeeeeeeeee! Nu kan ik je toch nog zien". Kut. Dus weer lachte ik verkrampt, in de hoop dat er stiekem toch nog een goede foto was geschoten. Later toen ik ging studeren was ik zo blij dat er geen schoolfotograaf meer op bezoek kwam. Helaas moet er wel een pasfoto worden geleverd voor 'in ons systeem en op je studentenpasje'. Op naar de fotograaf. Nu blijkt dat het niet uitmaakt wie er kijkt. Ik zie er stom uit op foto's en nu heb ik het geprobeerd te accepteren. "Mijn haar zit tenminste wél leuk."
Om een lang verhaal nu even kort te maken: Hanna Bervoets vind ik dus leuk ("Vind ik leuk"). Maar vorige week was er een 'Wat-zou-u-doen-dilemma' over een vrouw die een minnaar heeft en haar 21-jarige dochter was er achter gekomen. Haar vraag was, of eerder mededeling, dat zij vond dat haar dochter zich moest bemoeien met haar eigen zaken en dat die vrouw mooi even zelf zou bepalen of ze wel of niet fout zat en of ze daar haar gezin niet mee de ondergang in sleepte. Toen ik dit vorige week las, was ik al flabbergasted. Toen ik vandaag de reacties las, was mijn verbazing nog groter. Ik heb ooit een keer gereageerd op een 'Wat-zou-u-doen-met-kleine-borsten', maar deze reactie is, tot mijn teleurstelling, nooit geplaatst. Misschien omdat hij buitenproportioneel was of er waren net wat fellere reacties. Ik vraag me altijd af wat ze doen met die andere tachtig reacties. In ieder geval, ik vond dat de Volkskrant vandaag iets kieskeuriger en subjectiever had kunnen selecteren wat betreft de reacties. "Uit eigen ervaring weet ik hoe verrijkend mijn minnares voor mij is." Credo: houd je vrouw en dochter erbuiten en negeer haar mening (man van 46, Meppel). Een ander verontrustende uitspraak: "Een 21 jarige dochter heeft geen recht een waardeoordeel over haar moeder uit te spreken. Soms houdt een buitenechtenlijke relatie de zaak in evenwicht. Legt zij ook over alles verantwoording af?" Ik heb even de moeite genomen om 'geen recht' te onderstrepen, te benadrukken. Voor zover ik weet word je als 21-jarige geacht al redelijk volwassen te zijn. Op je achttiende mag je al veel, maar op je 21ste ben je écht écht écht volwassen. Bovendien vraag ik me af waar zo'n vrouw van 70 (ja ze is 70, als ik de ondertekening moet geloven) deze informatie vandaan haalt. Wanneer heb je het recht om je mening te geven dan? Dat is enkel wat deze dochter doet. Dus wanneer je 50 jaar bent en een buitenechtelijke relatie hebt, is dan de tijd rijp om je mening erover te vormen? Deze vrouw van 70 en de man van 46 hebben blijkbaar al zoveel levenservaring, al durf ik te wedden dat zij nooit in de positie hebben gestaan van de benadeelde. Niemand praat er zo makkelijk over, totdat het ze zelf wordt aangedaan. Daarom kwam er vorige week ook een lichtelijke frustratie naar boven borrelen bij mij. Deze vrouw denkt werkelijk dat het haar relatie goed doet, om met een andere man haar liefde te delen in plaats van met haar echtgenoot. Natuurlijk: soms is de liefde op, maar wees dan ook een bikkel om daadwerkelijk je echtgenoot te verlaten. Blijf niet bij hem 'voor de kinderen', want kinderen zijn niet dom. Ik denk dat de vrouw in kwestie helemaal niet heeft nagedacht over hoe haar man zich moet voelen als hij erachter komt. Ze heeft zich helemaal niet in zijn positie verplaatst. Als het haar zou overkomen, dan krijgen we over 2 maanden de vraag: "Wat zou u doen? Mijn man is vreemd gegaan omdat hij onze seks te saai vond en hij denkt dat twee relaties de zaak meer in evenwicht brengt. Hij wil haar niet opgeven, maar ons gezin ook niet. Ik wil eigenlijk het liefst bij hem weg, want hij heeft mij dit aangedaan. I'm a mess!" Een vrouw van 50 uit Ede.
Een hilarische reactie maakte mijn ochtend weer helemaal goed: "Ik denk dat u in uw jeugd heel weinig puberale dingen heeft gedaan, want u gedraagt zich nu als een puber. Uw dochter is geschokt en moet nu de rol van uw moeder aannemen. Het was stukken makkelijker geweest als u naakt was gaan nachtzwemmen in de Amstel, in plaats van u krampachtig vast te houden aan een minnaar." Een meisje van 16, Amsterdam. Ten eerste is het erg dat een meisje van zestien, ik herhaal ZESTIEN, een vrouw van vijftig erop moet wijzen dat ze in haar puberale fase zit. Ten tweede zijn mensen die rond hun vijftigste nieuwe liefdes leren kennen, terwijl ze nog een relatie hebben, ook nog pubers. Ze komen in hun midlife-crisis, gaan zichzelf her-ontdekken, merken dat ze met de dag niet jonger, maar ouder worden en gaan heel lang twijfelen en nadenken over hun huidige relatie. Dit is precies wat pubers ook doen, maar dan met echte puberproblemen. Echt, ik heb niks tegen een midlife-crisis, waarschijnlijk hebben we er straks allemaal last van, maar je bent nu eenmaal 50, gedraag je er dan ook naar.
"Uw dochter snapt nog niet dat in sommige gevallen relaties naast elkaar kunnen bestaan zonder dat er iemand tekort wordt gedaan." Vrouw, 55 jaar (let op het getal!). Open relaties werken niet, ervan uitgaande dat deze vrouw daarop aanstuurt. Het wordt anno 2012 nu eenmaal niet geaccepteerd, dat je vreemd gaat, laat staan dat je twee relaties hebt. Voor sommige mensen werkt het misschien wel, maar moet je jezelf dan niet ten rade gaan of je hoofdelijke relatie wel goed zit? Je hebt dus iemand anders nodig om je andere behoeftes te verzadigen. Het is de truc om een man of vrouw te vinden die alles heeft. Daarom blijven er zo lang mensen alleen. Het is niet zo'n gek idee om te wachten op de ware. Een nog grotere truc is om die ware rond je dertigste te vinden en niet rond je vijftigste als je al uit wanhoop een ander aan de haak hebt geslagen en stiekem daar ook wel gelukkig mee bent. En de trucs der trucs is dan om zo eerlijk mogelijk te zeggen tegen de ander dat je hem verlaat.
