Cynisch. Dat ben ik ten voeten uit. Al ben ik ervan overtuigd dat iedereen af en toe een beetje cynisch is, is het bij mij soms in ergere mate. Ik heb namelijk een hekel aan kinderen. Daarbij maakt de leeftijd overigens wel een verschil. Zodra ze beginnen met praten, dan begint bij mij de haat. En sommigen mensen denken dus nu dat ik heel erg overdrijf, maar ik ben slecht in temperen. Voor mij is het of haat of liefde en daar zit wat mij betreft niets tussenin. Je hebt van die mensen die 'soms' of 'op sommige momenten' 'sommige kinderen' haten. Ik haat alle kinderen vanaf de leeftijd van 4 jaar.
Ik weet niet wanneer het begonnen is, maar wat ik wel weet is dat ik het oppassen als bijbaantje vreselijk vond. Ik kwam voor het geld, gratis eten en televisie, maar de kinderen konden wat mij betreft naar de maan lopen. Eer ik ze op bed had en een verhaaltje had voorgelezen, was ik al 2 uur verder. Vreselijk vond ik het. Daarbij komen dan ook nog die onbeschofte vragen. Een andere oppas had er waarschijnlijk hartelijk om gelachen, maar ik bedacht in mijn hoofd een wraakactie voor zo'n vraag. Zo was er een oppaskindje die vroeg hoe ik aan mijn borsten kwam, dat ze best klein waren en daarbij raakte ze de hele tijd mijn borsten aan. Ik was verdorrie 15 en nog nooit aangeraakt door een jongen. Ik vond het te gênant voor woorden. De vragen van de kinderen vind ik eigenlijk nog het ergste. Zo was ik, en jawel niemand kon het geloven, zwartepiet afgelopen Sinterklaasperiode. Overgehaald door het lekkere salaris en de gratis kruidnoten. De kinderen stelden allemaal vragen over Sinterklaas en al vond ik het stiekem heerlijk om ze voor te liegen; het was nog een hele improvisatieklus om een goed antwoord te bedenken. Het liefst had ik tegen hen allemaal gezegd: 'Sinterklaas bestaat niet'. Maar ja: dat is politiek incorrect. We gunnen de kinderen hun geloof en zodra ze 8 jaar zijn, vallen ze in een groot gat, omdat al die tijd Sinterklaas nooit bestaan heeft.
Ik besef me dat ik zo negatief ben, dat het volgens mij bijna niet meer leuk is om het te lezen. Daarnaast denken al mijn vriendinnen dat ik het niet meen. Ik schijn het nogal 'grappend' te zeggen, terwijl ik bloed serieus ben. Laatst was er ook een vriendin die had gezegd dat ik later heel huiselijk zou worden en een goede huisvrouw en moeder zou zijn. Ik was diep, maar dan ook diep beledigd. Toen voegde ze er nog maar aan toe dat huiselijk zijn heel positief is. En een andere vriendin had gezegd dat ik toch later wel kinderen krijg.
Stiekem denk ik ook wel dat ze gelijk heeft. Mijn principes ('haat aan alle kinderen boven de 4 jaar', 'nooit geen kinderen', 'kinderen voor mijn 28ste, worden, hoe cru ook, geaborteerd') heb ik sinds september laten varen. Niet allemaal, maar mijn haat is wat minder geworden. En nu ga ik iets zeggen, waar ik voor september bijna van moest braken, zo zoetsappig, maar ik heb een liefde en de liefde maakt blind. Ik heb fantasietjes over 3 kinderen en hoe onze drie kleine, roodharige kinderen gaan heten. En waar we wonen en zo. Ik baal er wel van dat ik niet zo standvastig ben, maar shit happens.
vrijdag 28 december 2012
vrijdag 30 november 2012
22. 6 maanden vooruit
Weet je dat november weer de tijd is om een vakantie te plannen voor de zomer? En als je in december wilde gaan skiën, dan had je in juli al moeten boeken. Weet je ook dat er mensen zijn die in september al een evenement op Facebook plaatsen voor Oud & Nieuw. Weet je ook dat mijn goede voornemen van het jaar 2012 was 'minder vooruit plannen'?
Weet je dat er verder niemand rekening houdt met het feit dat jij niet aan een strakke planning doet?
Midden november: "Wat doe jij met Oud & Nieuw?" "Wat?" "Wat doe jij met Oud & Nieuw?" "Ik snap je niet?" "OF JE IETS GEPLAND HEBT?" "Nee, sorry, nee. Ik heb er eerlijk gezegd nog niet over nagedacht. Het is dat jij het nu zegt. Nu denk ik er aan. Ik begin me nu ook al zorgen te maken. Is dat nodig?" "Nou ja, er zijn weer kaartjes te koop en die vliegen er binnen een dag uit?" "Een dag?" "Tja. Oud & Nieuw is populair." "Ik heb mijn verjaardag al wel gepland, maar dat was écht nodig." "Oud & Nieuw plannen is ook écht nodig. Anders zit je weer saai ergens alleen."
Het punt is, dat ik het helemaal niet erg vind om 'saai' Oud & Nieuw te vieren. Ik hecht, sinds ik niet meer thuis woon, veel meer waarde aan mijn familie en lieve vriendinnen. Dat zijn de mensen waar je uiteindelijk op terug kunt vallen, in welke soort tijden dan ook. Dat zijn de mensen die uiteindelijk altijd voor je klaar zullen staan en dat zijn dus ook de mensen met wie ik het liefst een vuurpijl in de lucht schiet om het nieuwe jaar in de luiden. Met wie ik het liefst voor de open haard zit en elkaar lieve verhaaltjes voor lees. Met wie ik, onder het genot van champagne, witte wijn, toastjes met brie, oliebollen, appelflappen, naar Paul de Leeuw of de Oudejaarsconference kijk.
En. Dit soort avonden zijn niet te plannen. Dat is het mooie ervan.
Weet je dat er verder niemand rekening houdt met het feit dat jij niet aan een strakke planning doet?
Midden november: "Wat doe jij met Oud & Nieuw?" "Wat?" "Wat doe jij met Oud & Nieuw?" "Ik snap je niet?" "OF JE IETS GEPLAND HEBT?" "Nee, sorry, nee. Ik heb er eerlijk gezegd nog niet over nagedacht. Het is dat jij het nu zegt. Nu denk ik er aan. Ik begin me nu ook al zorgen te maken. Is dat nodig?" "Nou ja, er zijn weer kaartjes te koop en die vliegen er binnen een dag uit?" "Een dag?" "Tja. Oud & Nieuw is populair." "Ik heb mijn verjaardag al wel gepland, maar dat was écht nodig." "Oud & Nieuw plannen is ook écht nodig. Anders zit je weer saai ergens alleen."
Het punt is, dat ik het helemaal niet erg vind om 'saai' Oud & Nieuw te vieren. Ik hecht, sinds ik niet meer thuis woon, veel meer waarde aan mijn familie en lieve vriendinnen. Dat zijn de mensen waar je uiteindelijk op terug kunt vallen, in welke soort tijden dan ook. Dat zijn de mensen die uiteindelijk altijd voor je klaar zullen staan en dat zijn dus ook de mensen met wie ik het liefst een vuurpijl in de lucht schiet om het nieuwe jaar in de luiden. Met wie ik het liefst voor de open haard zit en elkaar lieve verhaaltjes voor lees. Met wie ik, onder het genot van champagne, witte wijn, toastjes met brie, oliebollen, appelflappen, naar Paul de Leeuw of de Oudejaarsconference kijk.
En. Dit soort avonden zijn niet te plannen. Dat is het mooie ervan.
vrijdag 23 november 2012
21. Hiep hoi!
Mijn allereerste artikel staat online. Wat ben ik trots, wat ben ik blij en wat ben ik zo sociaal om het met jullie te delen.
Utrechtse studenten willen duurzaamsten zijn
Utrechtse studenten willen duurzaamsten zijn
dinsdag 6 november 2012
20. Koekje erbij?
Zoals elke goede student, sog ik ook weleens. Het soggen maakt de student. Tot voor kort wist ik niet eens wat soggen was. Je kunt de betekenis ervan ook niet vinden in de van Dale, dus heb ik een hele tijd gedacht dat de berichtjes "Jongens, ik ben lekker aan het soggen, maar moet je dit filmpje zien. Hilarisch" of "In het kader van sog hierbij een filmpje van mijn favoriete cabaretier" op facebook, verkeerd waren gespeld. Soggen kon gewoon geen woord zijn en ik was diep teleurgesteld in mijn mede-studenten. Waarom kan niemand meer normaal Nederlands schrijven? Nu weet ik wel wat sog is: studie ontwijkend gedrag. Waarom sog in het leven is geroepen, is me nog steeds onduidelijk. Ik doe al jarenlang aan studie ontwijkend gedrag, maar in die tijd noemde ik dat gewoon 'even afgeleid'.
Hoe dan ook. Ik heb nu tentamens, waardoor ik elke mogelijkheid aanpak om achter mijn laptop te kruipen. En dat blijkt nog leerzaam te zijn ook. Sinds kort is er het zogenaamde 'cookiebeleid'. De surfer moet de mogelijkheid worden geboden om cookies wel of niet te accepteren. Hier zit dus mooi een addertje onder het gras, want als je zegt dat je de cookies niet wilt, dan kun je de desbetreffende website ook niet meer bekijken. Daar ben je dan mooi mee. Zo wilde ik meedoen aan een wedstrijd op Elle.nl, maar ik had de cookies niet geaccepteerd. Het gevolg: ik kon geen afbeeldingen meer zien, de pagina's laadde heel traag (eigenlijk laadde het niet). Hierdoor werd ik gedwongen bij mijn volgende bezoek aan Elle.nl wél de cookies te accepteren. Dit gaat geheel tegen mijn principes in. Ik heb nogal wat principes, maar het 'cookiebeleid' komt van fucking diep.
Sinds ik weet dat we 'gevolgd' worden, vind ik het belangrijk dat ik alles probeer te beschermen. Vakantiekiekjes, tags op facebook etc. heb ik niet openbaar gemaakt en zijn alleen zichtbaar voor mijzelf of mijn vrienden. Zo vind ik de cookies erg vervelend, omdat op elke website waar ik kom, een cookie denkt dat ik daadwerkelijk geïnteresseerd ben in het onderwerp van de website. Op mijn facebook krijg ik dan advertenties van bijvoorbeeld 'Uggs'. Uggs komt van ugly en zo vind ik die schoenen ook net olifantenpoten. Ik kan er eigenlijk geen positief woord over zeggen. Maar omdat ik toevallig een keer op een schoenenwebsite heb gekeken, denkt een cookie dat ik daadwerkelijk van Uggs houd.
Stiekem ben ik ook wel een beetje beledigd. Ik word in een hokje gestopt. Het heeft me jaren gekost om me uit zo'n hokje te wurmen, daarnaast heeft het ook een aantal jaar geduurd voordat ik zelf niet meer in 'hokjestermen' dacht. Het is net de basisschool all over again. Ik wil nu niet zeggen dat ik uniek ben, al ben ik dat natuurlijk wél. Maar om nou door een cookie in het 'Uggs-hokje' te worden geplaatst, doet pijn, erg pijn.
Sinds ik weet dat we 'gevolgd' worden, vind ik het belangrijk dat ik alles probeer te beschermen. Vakantiekiekjes, tags op facebook etc. heb ik niet openbaar gemaakt en zijn alleen zichtbaar voor mijzelf of mijn vrienden. Zo vind ik de cookies erg vervelend, omdat op elke website waar ik kom, een cookie denkt dat ik daadwerkelijk geïnteresseerd ben in het onderwerp van de website. Op mijn facebook krijg ik dan advertenties van bijvoorbeeld 'Uggs'. Uggs komt van ugly en zo vind ik die schoenen ook net olifantenpoten. Ik kan er eigenlijk geen positief woord over zeggen. Maar omdat ik toevallig een keer op een schoenenwebsite heb gekeken, denkt een cookie dat ik daadwerkelijk van Uggs houd.
Stiekem ben ik ook wel een beetje beledigd. Ik word in een hokje gestopt. Het heeft me jaren gekost om me uit zo'n hokje te wurmen, daarnaast heeft het ook een aantal jaar geduurd voordat ik zelf niet meer in 'hokjestermen' dacht. Het is net de basisschool all over again. Ik wil nu niet zeggen dat ik uniek ben, al ben ik dat natuurlijk wél. Maar om nou door een cookie in het 'Uggs-hokje' te worden geplaatst, doet pijn, erg pijn.
vrijdag 2 november 2012
19. Help, mijn huisbaas is een lul!
Notitie: alle uitspattingen, gedaan in deze tekst, zijn geheel naar de gevoelens van het slachtoffer beschreven. Niks is overdreven. Tevens zijn alle namen voor de veiligheid van toekomstige huurders niet gefingeerd.
Anderhalf jaar geleden trok ik de Wereld der Studenten in. Ik studeerde al in Utrecht, waarom er ook niet wonen? De eerste keer hospiteren, was zoals bij elke student, een drama. Bovendien, zo bleek later, was het ook aan de andere kant van Utrecht, waar je alleen genoegen meeneemt als je drie uur moet reizen naar Utrecht. Na een stuk of 5 keer hospiteren (allemaal afgewezen uiteraard), kwam ik een advertentie op Kamernet tegen waarvoor ik een keertje niet hoefde te hospiteren. De locatie was perfect en ondanks dat de huur wat hoog was, besloot ik een kijkje te nemen.
Trillend van de zenuwen stapte ik uit de bus, want ik vond het allemaal wel vreemd dat ik alleen met de verhuurder zou zijn. Een paar keer liep ik langs een fel roze deur, maar ik kwam tot de conclusie dat het, door hem opgegeven huisnummer, niet moest kloppen. Mijn bloed begon te koken, maar voordat het zijn kookpunt bereikte ("Ben ik nou werkelijk waar voor de gek gehouden?"), zag ik een man nonchalant bij een deur hangen. Ik besloot maar te vragen of hij wist waar ik het huis kon vinden. Voor het zelfde geld, was het een magisch huis die je alleen kon bereiken door met een paraplu op bepaalde muurstenen te tikken. De man zag me aankomen en vroeg gelijk of ik voor het huis kwam. Toen hij zijn bolle hoofd opzij deed, zag ik het huisnummer tevoorschijn komen. De man stelde zich voor als Martin.
Eigenlijk zijn toen alle problemen begonnen. Ik had in eerste instantie nooit mezelf moeten voorstellen, dan had ik namelijk ook nooit geweten dat hij Martin heet (hoe vaker ik die naam typ, hoe bozer ik word) en dan had mijn leven er heel veel anders uitgezien. Hoe het ook zij, ik heb me helaas wel voorgesteld en ik heb de kamer, ondanks de hoge huurprijs, wél geaccepteerd. Als onzekere, onwetende, jonge studente weet je ook niet wat je andere opties zijn.
Na een week had ik al mijn eerste akkefietje. De huurder voor mij had mooi laminaat in de kamer laten leggen. Hier wilde hij echter wel een schappelijk prijsje voor terug. Geheel begrijpelijk. Daar was ook niks mis mee. Waar wel wat mis mee was, was het feit dat Martin had gezegd dat het 50 euro zou zijn en de ex-huurder het vervolgens opschroefde naar 70 euro. Bonje natuurlijk. Vervolgens geeft de ex-huurder mij de sleutel, terwijl Martin dit hoorde te doen. Weer bonje. Niet veel later wil ik mijn kamer inrichten, maar daarvoor heb ik wel de exacte maten nodig. Martin wilde die niet geven. Weer bonje. Toen was ik boos over de deur, omdat er nog stickers op zaten die niet van mij waren en die ik er ook niet af kreeg. Ik wees Martin erop, hij boos omdat de ex-huurder dit hoorde te doen. Toen, helemaal uit het niets, mailde Martin mij dat hij niet wilde dat ik nog langer de kamer zou huren. Ik was natuurlijk in paniek, maar dat is allemaal weer goed komen.
Ik zou zo dus wel kunnen stellen, dat vanaf week 1 onze relatie niet optimaal was. Toen ik na 6 maanden tijd ook nog besloot de huurcommissie in te schakelen, was onze relatie al helemaal verpest. Uiteindelijk is er wel veel van de huur vanaf gegaan, maar daarvoor heb ik wel een paar dreigementen mogen ontvangen (hiep hoi!).
Binnenkort vertrek ik voor een halfjaar naar Wales en zoals de meeste studenten dat doen, wilde ook ik mijn kamer onderverhuren. In bijna elk huurcontract staat dat het niet toegestaan is, tenzij de verhuurder het uitdrukkelijk toestaat. Ik besloot het erop te wagen en mailde de boze, grote geldwolf. De meeste verhuurders knijpen voor een halfjaar hun ogen wel dicht, maar zoals je waarschijnlijk had verwacht (dit verhaal kent geen happy end en alleen mij overkomt de slechte dingen) mijn verhuurder NIET. Hij wil er ook niet over praten, aangezien dit voor hem een aanknopingspunt is om mij eruit te gooien. Nu is mijn enige optie om mijn kamer op te zeggen en na de zomervakantie weer te hospiteren.
I am one lucky bastard.
Anderhalf jaar geleden trok ik de Wereld der Studenten in. Ik studeerde al in Utrecht, waarom er ook niet wonen? De eerste keer hospiteren, was zoals bij elke student, een drama. Bovendien, zo bleek later, was het ook aan de andere kant van Utrecht, waar je alleen genoegen meeneemt als je drie uur moet reizen naar Utrecht. Na een stuk of 5 keer hospiteren (allemaal afgewezen uiteraard), kwam ik een advertentie op Kamernet tegen waarvoor ik een keertje niet hoefde te hospiteren. De locatie was perfect en ondanks dat de huur wat hoog was, besloot ik een kijkje te nemen.
Trillend van de zenuwen stapte ik uit de bus, want ik vond het allemaal wel vreemd dat ik alleen met de verhuurder zou zijn. Een paar keer liep ik langs een fel roze deur, maar ik kwam tot de conclusie dat het, door hem opgegeven huisnummer, niet moest kloppen. Mijn bloed begon te koken, maar voordat het zijn kookpunt bereikte ("Ben ik nou werkelijk waar voor de gek gehouden?"), zag ik een man nonchalant bij een deur hangen. Ik besloot maar te vragen of hij wist waar ik het huis kon vinden. Voor het zelfde geld, was het een magisch huis die je alleen kon bereiken door met een paraplu op bepaalde muurstenen te tikken. De man zag me aankomen en vroeg gelijk of ik voor het huis kwam. Toen hij zijn bolle hoofd opzij deed, zag ik het huisnummer tevoorschijn komen. De man stelde zich voor als Martin.
Eigenlijk zijn toen alle problemen begonnen. Ik had in eerste instantie nooit mezelf moeten voorstellen, dan had ik namelijk ook nooit geweten dat hij Martin heet (hoe vaker ik die naam typ, hoe bozer ik word) en dan had mijn leven er heel veel anders uitgezien. Hoe het ook zij, ik heb me helaas wel voorgesteld en ik heb de kamer, ondanks de hoge huurprijs, wél geaccepteerd. Als onzekere, onwetende, jonge studente weet je ook niet wat je andere opties zijn.
Na een week had ik al mijn eerste akkefietje. De huurder voor mij had mooi laminaat in de kamer laten leggen. Hier wilde hij echter wel een schappelijk prijsje voor terug. Geheel begrijpelijk. Daar was ook niks mis mee. Waar wel wat mis mee was, was het feit dat Martin had gezegd dat het 50 euro zou zijn en de ex-huurder het vervolgens opschroefde naar 70 euro. Bonje natuurlijk. Vervolgens geeft de ex-huurder mij de sleutel, terwijl Martin dit hoorde te doen. Weer bonje. Niet veel later wil ik mijn kamer inrichten, maar daarvoor heb ik wel de exacte maten nodig. Martin wilde die niet geven. Weer bonje. Toen was ik boos over de deur, omdat er nog stickers op zaten die niet van mij waren en die ik er ook niet af kreeg. Ik wees Martin erop, hij boos omdat de ex-huurder dit hoorde te doen. Toen, helemaal uit het niets, mailde Martin mij dat hij niet wilde dat ik nog langer de kamer zou huren. Ik was natuurlijk in paniek, maar dat is allemaal weer goed komen.
Ik zou zo dus wel kunnen stellen, dat vanaf week 1 onze relatie niet optimaal was. Toen ik na 6 maanden tijd ook nog besloot de huurcommissie in te schakelen, was onze relatie al helemaal verpest. Uiteindelijk is er wel veel van de huur vanaf gegaan, maar daarvoor heb ik wel een paar dreigementen mogen ontvangen (hiep hoi!).
Binnenkort vertrek ik voor een halfjaar naar Wales en zoals de meeste studenten dat doen, wilde ook ik mijn kamer onderverhuren. In bijna elk huurcontract staat dat het niet toegestaan is, tenzij de verhuurder het uitdrukkelijk toestaat. Ik besloot het erop te wagen en mailde de boze, grote geldwolf. De meeste verhuurders knijpen voor een halfjaar hun ogen wel dicht, maar zoals je waarschijnlijk had verwacht (dit verhaal kent geen happy end en alleen mij overkomt de slechte dingen) mijn verhuurder NIET. Hij wil er ook niet over praten, aangezien dit voor hem een aanknopingspunt is om mij eruit te gooien. Nu is mijn enige optie om mijn kamer op te zeggen en na de zomervakantie weer te hospiteren.
I am one lucky bastard.
maandag 17 september 2012
18. Boer zoekt het einde
Elke zondag, 10 voor half 9 (wat is dat voor een tijd, trouwens?) lig of zit ik klaar voor de buis. Een kopje thee binnen handbereik en mijn relaxte zondagavond kan beginnen.
Ik ben er eerlijk gezegd nooit zo lyrisch over geweest. Het was meer dat mijn schoolvriendinnen er tijdens de maandagochtend- en middagpauze in slaagden om mijn pauzes zo te 'verpesten' dat het alleen maar over Boer Zo en Boerin Zus ging, dat ik eigenlijk mijn ei niet meer kwijt kon. Je begrijpt: ik keek uit naar mijn boterhammetjes op dinsdag en gesprekken die niet het boerenleventje betroffen. Dus ik besloot dat het tijd werd voor een verandering. Mijn tv-gedrag moest worden aangepast. Zo geschiedde het dat het nieuwe seizoen van 'Boer zoekt vrouw' aanbrak en ik uiteraard blanco voor de televisie zat. Er zijn inmiddels zoveel boeren, geiten, koeien en kandidaten verstreken dat ik niet meer zou weten in welk seizoen ik precies ben ingestapt. Wel herinner ik me het grote drama van vorig jaar nog, waar een boer zijn keuze voor een vrouw al had gemaakt, voordat het eigenlijk mocht.
Heel Nederland in rep en roer natuurlijk. Het programma was mislukt; een fiasco!
Als je het mij vraagt, was het een goede zet van die boer. Ja, hij verpestte het programma lichtelijk. Het was ook wel lichtelijk een aparte man, maar als je je bedenkt dat liefde normaal gesproken niet via een derde verloopt (de altijd vrolijke Yvon Jaspers, in de volksmond: koppelaarster) en het heel snel kan gaan, als je je hoofd maar hoog genoeg in die wolken hebt zitten, dan vind ik dat de desbetreffende boer het nog knap lang heeft uitgehouden. Liefde is namelijk niet te plannen.
En dat is waar ik gisteren mee zat. Ik hoorde de onwetende boerenkandidaten hun wensen en hopen voor het leven uitspreken tegen Yvon. Schattige zinnen als "ik wil een man voor het leven" of "ik wil iemand waarbij ik me op mijn gemak voel". Het was alsof ze een spijkerbroek uitzochten: hij moet lekker zitten; niet te strak, niet te los. Hij mag niet te donker en niet te licht zijn. Geen gaten erin en de lengte moet precies goed zijn. Ik kon het niet loslaten. Het is zo vreemd dat ze uit 5 mensen weer 3 mensen moeten uitkiezen. En tussen die 3 mensen moet dan de ware liefde zitten. Het is vragen om problemen. Je komt je ware liefde tegen wanneer je in de supermarkt naar dezelfde eieren grijpt. Je komt je ware liefde tegen als je je kapperafspraak net hebt gemist, je haar in een grote vogelnest op je hoofd zit en je in de regen naar huis moet lopen, omdat de band van je fiets net door de lokale jeugdbende is lek geprikt. Je komt je ware liefde tegen tijdens een sollicitatiegesprek, waarbij jullie allebei een kandidaat zijn en het elkaar eigenlijk helemaal niet gunnen. Je komt je ware liefde tegen op de reünie van je middelbare school, waarbij je tot je schaamte moet bekennen dat je hem vroeger wel heel onaantrekkelijk vond met al die steenpuisten op zijn gezicht. Je komt je ware liefde tegen wanneer je zijn auto met jouw auto aanrijdt en je elkaars nummer wel moet hebben, vanwege de verzekering.
Je komt je ware liefde in ieder geval niet tegen in een geforceerd programma, waarbij je geforceerd de ware liefde moet zoeken. Waarbij je geforceerd met iemand een stedentrip moet maken en waarbij de zoen nog geforceerder is.
'Boer zoekt vrouw' is een programma wat mij ontroert. Tevens ook wel vermaakt. En dat is mooi, want daarvoor is de televisie. De zinnen als 'ik wil iemand waarmee ik mijn hele leven samen blijf' moeten er worden uitgeknipt. De kandidaten moeten tot de orde worden geroepen; ze moeten uit hun fantasie worden getrokken. Zo'n zin is namelijk een leugen. Niet alleen voor de kandidaten, maar voor iedereen in de wereld. Je blijft niet je hele leven lang samen met 1 persoon. Je blijft met diegene totdat de koek op is of totdat het leuk is. En bij de één is dat inderdaad totdat de dood hen scheidt en bij de ander wanneer er een jong ding voorbij komt lopen. Het is verleidelijk om heel boeren Nederland voor te gaan houden dat je door dit programma je ware liefde vindt. De boeren en boerinnen hebben 2 weken lang lol gehad en houden ze er iemand aan over: dan is dat mooi meegenomen. Zo niet. Dan komt de prins/prinses op het witte paard echt nog wel een andere keer langs galopperen.
Ik ben niet een pessimistisch persoon. Ik geloof namelijk in de ware liefde, maar wel in spontane ware liefde.
Ik ben er eerlijk gezegd nooit zo lyrisch over geweest. Het was meer dat mijn schoolvriendinnen er tijdens de maandagochtend- en middagpauze in slaagden om mijn pauzes zo te 'verpesten' dat het alleen maar over Boer Zo en Boerin Zus ging, dat ik eigenlijk mijn ei niet meer kwijt kon. Je begrijpt: ik keek uit naar mijn boterhammetjes op dinsdag en gesprekken die niet het boerenleventje betroffen. Dus ik besloot dat het tijd werd voor een verandering. Mijn tv-gedrag moest worden aangepast. Zo geschiedde het dat het nieuwe seizoen van 'Boer zoekt vrouw' aanbrak en ik uiteraard blanco voor de televisie zat. Er zijn inmiddels zoveel boeren, geiten, koeien en kandidaten verstreken dat ik niet meer zou weten in welk seizoen ik precies ben ingestapt. Wel herinner ik me het grote drama van vorig jaar nog, waar een boer zijn keuze voor een vrouw al had gemaakt, voordat het eigenlijk mocht.
Heel Nederland in rep en roer natuurlijk. Het programma was mislukt; een fiasco!
Als je het mij vraagt, was het een goede zet van die boer. Ja, hij verpestte het programma lichtelijk. Het was ook wel lichtelijk een aparte man, maar als je je bedenkt dat liefde normaal gesproken niet via een derde verloopt (de altijd vrolijke Yvon Jaspers, in de volksmond: koppelaarster) en het heel snel kan gaan, als je je hoofd maar hoog genoeg in die wolken hebt zitten, dan vind ik dat de desbetreffende boer het nog knap lang heeft uitgehouden. Liefde is namelijk niet te plannen.
En dat is waar ik gisteren mee zat. Ik hoorde de onwetende boerenkandidaten hun wensen en hopen voor het leven uitspreken tegen Yvon. Schattige zinnen als "ik wil een man voor het leven" of "ik wil iemand waarbij ik me op mijn gemak voel". Het was alsof ze een spijkerbroek uitzochten: hij moet lekker zitten; niet te strak, niet te los. Hij mag niet te donker en niet te licht zijn. Geen gaten erin en de lengte moet precies goed zijn. Ik kon het niet loslaten. Het is zo vreemd dat ze uit 5 mensen weer 3 mensen moeten uitkiezen. En tussen die 3 mensen moet dan de ware liefde zitten. Het is vragen om problemen. Je komt je ware liefde tegen wanneer je in de supermarkt naar dezelfde eieren grijpt. Je komt je ware liefde tegen als je je kapperafspraak net hebt gemist, je haar in een grote vogelnest op je hoofd zit en je in de regen naar huis moet lopen, omdat de band van je fiets net door de lokale jeugdbende is lek geprikt. Je komt je ware liefde tegen tijdens een sollicitatiegesprek, waarbij jullie allebei een kandidaat zijn en het elkaar eigenlijk helemaal niet gunnen. Je komt je ware liefde tegen op de reünie van je middelbare school, waarbij je tot je schaamte moet bekennen dat je hem vroeger wel heel onaantrekkelijk vond met al die steenpuisten op zijn gezicht. Je komt je ware liefde tegen wanneer je zijn auto met jouw auto aanrijdt en je elkaars nummer wel moet hebben, vanwege de verzekering.
Je komt je ware liefde in ieder geval niet tegen in een geforceerd programma, waarbij je geforceerd de ware liefde moet zoeken. Waarbij je geforceerd met iemand een stedentrip moet maken en waarbij de zoen nog geforceerder is.
'Boer zoekt vrouw' is een programma wat mij ontroert. Tevens ook wel vermaakt. En dat is mooi, want daarvoor is de televisie. De zinnen als 'ik wil iemand waarmee ik mijn hele leven samen blijf' moeten er worden uitgeknipt. De kandidaten moeten tot de orde worden geroepen; ze moeten uit hun fantasie worden getrokken. Zo'n zin is namelijk een leugen. Niet alleen voor de kandidaten, maar voor iedereen in de wereld. Je blijft niet je hele leven lang samen met 1 persoon. Je blijft met diegene totdat de koek op is of totdat het leuk is. En bij de één is dat inderdaad totdat de dood hen scheidt en bij de ander wanneer er een jong ding voorbij komt lopen. Het is verleidelijk om heel boeren Nederland voor te gaan houden dat je door dit programma je ware liefde vindt. De boeren en boerinnen hebben 2 weken lang lol gehad en houden ze er iemand aan over: dan is dat mooi meegenomen. Zo niet. Dan komt de prins/prinses op het witte paard echt nog wel een andere keer langs galopperen.
Ik ben niet een pessimistisch persoon. Ik geloof namelijk in de ware liefde, maar wel in spontane ware liefde.
zaterdag 1 september 2012
17. Sex, sluts and candy
Een vakantie met 10 vriendinnen: 'leuk!' was mijn eerste gedachte. De gedachtes die daarna volgden waren 'geef me een mes', 'niet weer een discussie', 'stop dat stokbrood maar in je anus', 'ik wil naar het strand en niet naar het zwembad', 'ik wil weerwolven', 'ik wil papa en mama!', 'mensen, stop met sletten!', 'ben ik wel normaal of is het hier één grote orgie?', 'vanwaar al die vijandigheid?', 'ik zie door de mieren mijn kleren niet meer', 'gadver: mijn beugel stinkt', 'geef me 2 tubes afterbite please!' 'je haar ziet eruit alsof de föhn ontploft is', 'zwart met blauw staat niet', 'jezus; weer een taart erbij', 'ze wordt wat molliger; zou ze zwanger zijn?' 'vrij veilig, please!' 'SOA'SSSSSS', 'ik voel me verantwoordelijk', 'wat ruik ik toch?', 'samba.... de janeiro!', 'niet in je eentje naar het strand gaan', 'god, het is donker hier. Waar is G.', 'OP EEN ROTS?', 'Natalee Holloway-scenario', 'We halen de kranten nog' 'NATALEE HOLLOWAY, NATALEE HOLLOWAY, NATALEE HOLLOWAY', 'Hij is Joran van der Sloot, ik weet het zeker', 'Ben je daar weer? Domme kip', 'Pff. Verliefdheid. Dikke shit.', 'blijf van mijn kussen af; ze zal zeker niet goed zijn?', 'ice, ice baby', 'geef me een emmer, ik ben misselijk', 'shit: waarom misten we die trein nou weer?', 'nog 1 dag hier en ik krijg last van buikkrampen, misselijkheid en heimwee', 'hoeveel stokbrood kan een mens en mijn darmen nog verdragen?', 'zijn dat de polders en akkers?' 'AMSTERDAM HERE WE ARE!'
Het was lachen, gieren, brullen, in gedachte elkaars haren eruit trekken, huilen, woede en bezorgdheid. Het was een week vol emoties. Emoties die voor de meeste mensen verspreid zijn over een aantal jaar. Toch kan ik met zekerheid zeggen dat het een week was om nooit meer te vergeten. In positieve en negatieve zin. Daarom typ ik dit, met alle liefde in heel mijn lichaam en de zelfverzekerdheid die nu na 1 minuut mijn lichaam wel weer zal verlaten: It was great!
Het was lachen, gieren, brullen, in gedachte elkaars haren eruit trekken, huilen, woede en bezorgdheid. Het was een week vol emoties. Emoties die voor de meeste mensen verspreid zijn over een aantal jaar. Toch kan ik met zekerheid zeggen dat het een week was om nooit meer te vergeten. In positieve en negatieve zin. Daarom typ ik dit, met alle liefde in heel mijn lichaam en de zelfverzekerdheid die nu na 1 minuut mijn lichaam wel weer zal verlaten: It was great!
donderdag 5 juli 2012
16. Love and the City
Weet Carrie wel wat een relatie is?
Ik heb weinig verslavingen. Op chronologische volgorde zijn dit de mijne. Of ze slecht zijn voor me, dat mogen jullie beoordelen. Ik ben van mening dat ze in ieder geval NIET slecht zijn voor mijn gezondheid.
1. Chocolade. Ik zeg altijd: goed voor mijn humeur, slecht voor de huid.
2. Kaas
3. Sporten
4. Thrillers en andere spannende boeken. Als ik eenmaal ben begonnen, kan ik niet meer stoppen. Daarom houd ik zoveel van vakanties.
5. Reizen
6. Series. Om specifieker te zijn: SATC, Friends, The Big Bang Theory en The Office.
7. Wie is de mol?
8. Nectarines (het is altijd weer afkicken in de winter)
Zoals je ziet: verslaving 6 is een veel voorkomende verslaving. Er is altijd wel een serie die je volgt. Al is het maar een serie die een half seizoen op televisie is en dan weer verdwijnt. Je kickt af. Er gaan maanden voorbij dat je niet aan de serie denkt en voordat je het weet is er een nieuw seizoen en komen de reclames weer: BAM. De verslaving is terug.
Ik ben voor de derde keer begonnen aan Sex and The City (SATC). Ik ben ooit begonnen, omdat mijn beste vriendin me erop wees dat het een heel leuke serie is. Mijn beste vriendin is niet voor Jan Doedel mijn beste vriendin, dus ik geloofde haar gelijk. En ja hoor: ik werd ook getroffen door het SATC-virus. Mijn Apple is besmet met de zes seizoenen vol twijfels over seks en liefde van Carrie, Samantha, Miranda en Charlotte. Als ik eenmaal begin, dan wil ik ook alle seizoenen achter elkaar kijken. Er mag van mezelf niet een maandje tussen zitten. Ik ben zo blij dat ik pas fulltime ben gaan kijken, na mijn tentamens. Ik kon mezelf nog goed in bedwang houden tijdens mijn tentamens, wat weer wil zeggen dat mijn verslaving heus niet zo erg is.
Nu ik al voor de derde keer aan deze rompslomp ben begonnen, vind ik het tijd voor mijn genuanceerde mening hierover. Ik vraag me al de hele serie af: hoe krijgen deze vier vrouwen het voor elkaar om welgeteld ELKE aflevering weer een nieuwe man aan de haak te slaan. Het hele idee van: eerst daten, dan in bed belanden en dan beoordelen of iemand leuk genoeg is of niet, wordt door deze serie omver geschopt. De volgorde daar is namelijk: je ontmoet iemand in een bar, (of park, sportschool, op straat, in Central Park, in een winkel, een museum; echt hoor, waar de vier vrouwen hun mannen allemaal wel niet ontmoeten) dan vraag je: "wanna fuck?" en 'bam' ze liggen in bed met hun lover. De dag erna, tijdens een ontbijt met 4 gebakken eieren en spek, wordt de seks met het slachtoffer in geuren en kleuren aan de overige 3 dames verteld. Het is meestal vreemde of gekke seks en aan het eind van de aflevering wordt het slachtoffer gedumpt of hij dumpt haar, waardoor de vrouw een slachtofferrol aanneemt. Wij, vrouwen, zijn gewoon niet eerlijk. SATC is niet eerlijk. Zo gaat het hele daten niet. Ik ben sinds mijn 17e bezig en het duurde eerst eeuwen, voordat ik de jongen goed leerde kennen. Toen kwam de eerste date, vervolgens de zoen, toen nog een paar dates en dat mondde uit in een relatie. En daarna kwam de seks. Ik ben ook van plan om het zo door te laten gaan. Daarom vraag ik me af waar zij al die mannen vandaan halen. Het lukt mij niet om binnen 1 jaar een leuk vriendje aan de haak te slaan, terwijl zij binnen 20 minuten een seksbeurt hebben gehad. Bovendien vind ik de 4 dames niet eens zo super speciaal en knap. Wat is hun geheim?
Met één ding ben ik wel blij: ik weet inmiddels wat het hebben van een relatie is, terwijl Carrie na 10000000 columns nog steeds niet kan zeggen wat een relatie is. Ze doet duidelijk wat fout, maar wat?
Ik heb weinig verslavingen. Op chronologische volgorde zijn dit de mijne. Of ze slecht zijn voor me, dat mogen jullie beoordelen. Ik ben van mening dat ze in ieder geval NIET slecht zijn voor mijn gezondheid.
1. Chocolade. Ik zeg altijd: goed voor mijn humeur, slecht voor de huid.
2. Kaas
3. Sporten
4. Thrillers en andere spannende boeken. Als ik eenmaal ben begonnen, kan ik niet meer stoppen. Daarom houd ik zoveel van vakanties.
5. Reizen
6. Series. Om specifieker te zijn: SATC, Friends, The Big Bang Theory en The Office.
7. Wie is de mol?
8. Nectarines (het is altijd weer afkicken in de winter)
Zoals je ziet: verslaving 6 is een veel voorkomende verslaving. Er is altijd wel een serie die je volgt. Al is het maar een serie die een half seizoen op televisie is en dan weer verdwijnt. Je kickt af. Er gaan maanden voorbij dat je niet aan de serie denkt en voordat je het weet is er een nieuw seizoen en komen de reclames weer: BAM. De verslaving is terug.
Ik ben voor de derde keer begonnen aan Sex and The City (SATC). Ik ben ooit begonnen, omdat mijn beste vriendin me erop wees dat het een heel leuke serie is. Mijn beste vriendin is niet voor Jan Doedel mijn beste vriendin, dus ik geloofde haar gelijk. En ja hoor: ik werd ook getroffen door het SATC-virus. Mijn Apple is besmet met de zes seizoenen vol twijfels over seks en liefde van Carrie, Samantha, Miranda en Charlotte. Als ik eenmaal begin, dan wil ik ook alle seizoenen achter elkaar kijken. Er mag van mezelf niet een maandje tussen zitten. Ik ben zo blij dat ik pas fulltime ben gaan kijken, na mijn tentamens. Ik kon mezelf nog goed in bedwang houden tijdens mijn tentamens, wat weer wil zeggen dat mijn verslaving heus niet zo erg is.
Nu ik al voor de derde keer aan deze rompslomp ben begonnen, vind ik het tijd voor mijn genuanceerde mening hierover. Ik vraag me al de hele serie af: hoe krijgen deze vier vrouwen het voor elkaar om welgeteld ELKE aflevering weer een nieuwe man aan de haak te slaan. Het hele idee van: eerst daten, dan in bed belanden en dan beoordelen of iemand leuk genoeg is of niet, wordt door deze serie omver geschopt. De volgorde daar is namelijk: je ontmoet iemand in een bar, (of park, sportschool, op straat, in Central Park, in een winkel, een museum; echt hoor, waar de vier vrouwen hun mannen allemaal wel niet ontmoeten) dan vraag je: "wanna fuck?" en 'bam' ze liggen in bed met hun lover. De dag erna, tijdens een ontbijt met 4 gebakken eieren en spek, wordt de seks met het slachtoffer in geuren en kleuren aan de overige 3 dames verteld. Het is meestal vreemde of gekke seks en aan het eind van de aflevering wordt het slachtoffer gedumpt of hij dumpt haar, waardoor de vrouw een slachtofferrol aanneemt. Wij, vrouwen, zijn gewoon niet eerlijk. SATC is niet eerlijk. Zo gaat het hele daten niet. Ik ben sinds mijn 17e bezig en het duurde eerst eeuwen, voordat ik de jongen goed leerde kennen. Toen kwam de eerste date, vervolgens de zoen, toen nog een paar dates en dat mondde uit in een relatie. En daarna kwam de seks. Ik ben ook van plan om het zo door te laten gaan. Daarom vraag ik me af waar zij al die mannen vandaan halen. Het lukt mij niet om binnen 1 jaar een leuk vriendje aan de haak te slaan, terwijl zij binnen 20 minuten een seksbeurt hebben gehad. Bovendien vind ik de 4 dames niet eens zo super speciaal en knap. Wat is hun geheim?
Met één ding ben ik wel blij: ik weet inmiddels wat het hebben van een relatie is, terwijl Carrie na 10000000 columns nog steeds niet kan zeggen wat een relatie is. Ze doet duidelijk wat fout, maar wat?
15. Wieg
De aftakelende mens
De laatste 3 dagen ben ik geconfronteerd met de ouder wordende mens. Ik nam het baantje aan vanwege het 'lekkere' loon, maar nu kan ik me geen leerzamer en mooier (bij)baantje in denken. Ik word gewaardeerd, ik word omhelsd, ik word gezoend, er wordt naar me gezwaaid, ik word uitgescholden voor 'stomme trut', ik word stevig beet gepakt, ik word verslagen met sjoelwedstrijdjes, ik word genegeerd als ik met een lepel pap voor iemands neus sta, maar bovenal: ik word herinnerd. Dat ik moet zorgen dat iedereen voor 11 uur is gewassen, ik elke keer weer geconfronteerd word met vieze geurtjes, mijn handen onder de poep zitten, steunkousen die niet aan willen, mensen die niet gewassen willen worden, mensen die niet willen eten en mensen die gaan huilen; ik neem het allemaal voor lief. Het ontroerende is, is dat de mensen zo lief zijn en alle herinneringen van vroeger nog weten, maar geen idee hebben waar ze nu zijn beland. Er is denk ik een moment geweest, dat ze wisten dat ze dingen vergaten, maar dat moment zijn ze al voorbij. Wij leven op het moment en zij leven op het verleden. Ze dwalen rond en ze mompelen wat over vroeger. Ze zoeken mensen, die er niet meer zijn en ze vertellen ernstige verhalen, die eigenlijk niet zo ernstig waren. Ze worden opgezocht door hun kinderen, maar vergeten na 10 minuten dat het hun kinderen zijn.
Door dit baantje, is mijn leven verrijkt. De eerste dag was voor mij een culture shock. Ik vond het erg dat alle dementerende mensen door hun kinderen bij elkaar werden gestopt, dat ze nooit naar buiten mogen en hun kinderen vervolgens weinig op bezoek komen. Dit is allemaal niet waar. Althans, niet hoe ik het nu beschrijf. De meeste kinderen en echtgenoten zijn hartstikke betrokken bij het hele proces. Voordat de dementerende ouderen naar het tehuis komen, zijn ze al intensief verzorgd door hun echtgenoot/echtgenote/kinderen/zussen/broers etc. Ze zijn echter zo ver heen, dat zij het niet meer in hun eentje aan kunnen. Toen ik dit hoorde had ik zoveel meer waardering voor de mensheid. Ik geniet nu met volle teugen van de verzorging voor de ouder wordende mens. Want wil ik later dezelfde liefde, verzorging en enthousiasme terug krijgen?
De laatste 3 dagen ben ik geconfronteerd met de ouder wordende mens. Ik nam het baantje aan vanwege het 'lekkere' loon, maar nu kan ik me geen leerzamer en mooier (bij)baantje in denken. Ik word gewaardeerd, ik word omhelsd, ik word gezoend, er wordt naar me gezwaaid, ik word uitgescholden voor 'stomme trut', ik word stevig beet gepakt, ik word verslagen met sjoelwedstrijdjes, ik word genegeerd als ik met een lepel pap voor iemands neus sta, maar bovenal: ik word herinnerd. Dat ik moet zorgen dat iedereen voor 11 uur is gewassen, ik elke keer weer geconfronteerd word met vieze geurtjes, mijn handen onder de poep zitten, steunkousen die niet aan willen, mensen die niet gewassen willen worden, mensen die niet willen eten en mensen die gaan huilen; ik neem het allemaal voor lief. Het ontroerende is, is dat de mensen zo lief zijn en alle herinneringen van vroeger nog weten, maar geen idee hebben waar ze nu zijn beland. Er is denk ik een moment geweest, dat ze wisten dat ze dingen vergaten, maar dat moment zijn ze al voorbij. Wij leven op het moment en zij leven op het verleden. Ze dwalen rond en ze mompelen wat over vroeger. Ze zoeken mensen, die er niet meer zijn en ze vertellen ernstige verhalen, die eigenlijk niet zo ernstig waren. Ze worden opgezocht door hun kinderen, maar vergeten na 10 minuten dat het hun kinderen zijn.
Door dit baantje, is mijn leven verrijkt. De eerste dag was voor mij een culture shock. Ik vond het erg dat alle dementerende mensen door hun kinderen bij elkaar werden gestopt, dat ze nooit naar buiten mogen en hun kinderen vervolgens weinig op bezoek komen. Dit is allemaal niet waar. Althans, niet hoe ik het nu beschrijf. De meeste kinderen en echtgenoten zijn hartstikke betrokken bij het hele proces. Voordat de dementerende ouderen naar het tehuis komen, zijn ze al intensief verzorgd door hun echtgenoot/echtgenote/kinderen/zussen/broers etc. Ze zijn echter zo ver heen, dat zij het niet meer in hun eentje aan kunnen. Toen ik dit hoorde had ik zoveel meer waardering voor de mensheid. Ik geniet nu met volle teugen van de verzorging voor de ouder wordende mens. Want wil ik later dezelfde liefde, verzorging en enthousiasme terug krijgen?
zondag 17 juni 2012
14. Holland's got no talent
Het verschil moet er zijn
Een avondje studiosport met de ouders. Met open mond kijk ik hoe snel de sprinters over de horden vliegen. Met verbazing zie ik een discus over het veld zweven. "Knap hè?" Zeg ik tegen mijn moeder. Eerlijk gezegd verwachtte ik geen antwoord. Het was meer een, ja, retorische vraag. "Ja, zij hebben wél talent", antwoordt mijn moeder grappend. "Mijn kinderen hebben geen talent", zucht mijn vader (grappend) teleurgesteld. En voordat je het weet halen je ouders allemaal herinneringen omhoog, waar je eigenlijk met een glimlach naar terug had gekeken. Tot dit moment dan. "Je kon eigenlijk niet ballet dansen, cello spelen ging je ook al niet zo goed af en met hockeyen was je ook al niet zo'n ster", somt mijn moeder op. "En weet je nog..." mijn vader moet keihard lachen, terwijl hij al hinnikend mijn moeder aan stoot: "met discuswerpen?" "Oh god, ja!" Lacht mijn moeder met hem mee. "Je zag een heel klein meisje in een kooi staan en je moeder en ik hielden elkaars handen vast in de hoop een geboren discustalent op de wereld gezet te hebben. We hadden heel hoge verwachtingen; dat de discus met een mooie worp de kooi uit zou gaan. In plaats daarvan zagen we na een tijdje de discus over de grond rollen." Mijn moeder komt niet meer bij. En ik? Ik besef me dat ik inderdaad geen talent heb en eet rustig door. Ik ben een gemiddeld persoon met o zo grappige ouders.
Een avondje studiosport met de ouders. Met open mond kijk ik hoe snel de sprinters over de horden vliegen. Met verbazing zie ik een discus over het veld zweven. "Knap hè?" Zeg ik tegen mijn moeder. Eerlijk gezegd verwachtte ik geen antwoord. Het was meer een, ja, retorische vraag. "Ja, zij hebben wél talent", antwoordt mijn moeder grappend. "Mijn kinderen hebben geen talent", zucht mijn vader (grappend) teleurgesteld. En voordat je het weet halen je ouders allemaal herinneringen omhoog, waar je eigenlijk met een glimlach naar terug had gekeken. Tot dit moment dan. "Je kon eigenlijk niet ballet dansen, cello spelen ging je ook al niet zo goed af en met hockeyen was je ook al niet zo'n ster", somt mijn moeder op. "En weet je nog..." mijn vader moet keihard lachen, terwijl hij al hinnikend mijn moeder aan stoot: "met discuswerpen?" "Oh god, ja!" Lacht mijn moeder met hem mee. "Je zag een heel klein meisje in een kooi staan en je moeder en ik hielden elkaars handen vast in de hoop een geboren discustalent op de wereld gezet te hebben. We hadden heel hoge verwachtingen; dat de discus met een mooie worp de kooi uit zou gaan. In plaats daarvan zagen we na een tijdje de discus over de grond rollen." Mijn moeder komt niet meer bij. En ik? Ik besef me dat ik inderdaad geen talent heb en eet rustig door. Ik ben een gemiddeld persoon met o zo grappige ouders.
vrijdag 25 mei 2012
13. Zijn vriendin doet/zegt/woont/leeft/is er...
Tussen neus en lippen door
Ik zeg bijna nooit: "alle leuke jongens hebben een vriendin". Het valt me alleen wel verdomd vaak op dat alle leuke jongens verzwijgen dat ze een vriendin hebben. Waarschijnlijk doen ze het niet expres, maar het zet mij wel op het verkeerde been. Je flirt een beetje, praat over koetjes en kalfjes, van het een kom je op het woongedeelte: "Zeg, waar woon jij eigenlijk?" en voordat je eigenlijk nog een leuk charmant en grappig antwoord hebt kunnen geven....BAM! A slap in your face: "Goh, mijn vriendin woont daar ook in de buurt." De verlangens en de dromen beginnen te vervagen (hij en jij samen op de fiets, hij en jij samen wonend in een pracht huis, hij en jij samen op een mooie reis etcetc.) en een glimlach vormt zich rond je mond. Wel een geforceerde glimlach, maar ach, wat weet hij nou eenmaal van je? Jullie hebben nog maar 6 uur gepraat.
Ik zeg bijna nooit: "alle leuke jongens hebben een vriendin". Het valt me alleen wel verdomd vaak op dat alle leuke jongens verzwijgen dat ze een vriendin hebben. Waarschijnlijk doen ze het niet expres, maar het zet mij wel op het verkeerde been. Je flirt een beetje, praat over koetjes en kalfjes, van het een kom je op het woongedeelte: "Zeg, waar woon jij eigenlijk?" en voordat je eigenlijk nog een leuk charmant en grappig antwoord hebt kunnen geven....BAM! A slap in your face: "Goh, mijn vriendin woont daar ook in de buurt." De verlangens en de dromen beginnen te vervagen (hij en jij samen op de fiets, hij en jij samen wonend in een pracht huis, hij en jij samen op een mooie reis etcetc.) en een glimlach vormt zich rond je mond. Wel een geforceerde glimlach, maar ach, wat weet hij nou eenmaal van je? Jullie hebben nog maar 6 uur gepraat.
dinsdag 8 mei 2012
12. Oud
Ergens tussen de 20 en 30.
Kun je je herinneren dat je als klein meisje zo graag een Spice Girl wilde zijn? Dat je vriendinnen kon worden met Emma, ook wel 'Baby Spice', in real life in plaats van elke dag verlekkerd naar een slap aftreksel van haar te kijken (ook wel de Barbiepop). Ik kon niet wachten totdat ik 18 jaar was en groot en beroemd zou zijn. Dit is echter niet gebeurd.
Anyways. Toen ik zestien was, werd ik steeds, tot mijn grote ergernis, te jong geschat. Vriendinnen van mij werden weleens achttien geschat en ik werd maar steeds dertien of viertien geschat. Wellicht lag het aan mijn lengte, misschien hoe ik overkwam (erg onzeker), mijn gewicht, mijn kledingstijl, mijn haar; ik weet het niet. Juist in die tijd wilde ik graag ouder geschat worden, zodat ik ook zonder moeite een discotheek binnen kwam. Zo gênant vond ik het dat er vol ongeloof naar mijn ID werd gestaard, alsof het pasje nep was. Één keertje was ik mijn paspoort vergeten (in die tijd had ik nog geen ID) voor een schoolfeest (nota bene van mijn eigen middelbare school). Ik had echter wel een kopie gemaakt, maar dat mocht schijnbaar niet. Ze wilden maar niet geloven dat ik écht veertien jaar was. Ik kwam er gewoon niet in. Mijn vader is toen weer in zijn auto gestapt en heeft netjes mijn paspoort afgeleverd. Ik schaamde me zo, omdat ik moest aansluiten bij het groepje jongeren dat er niet in mocht omdat ze teveel hadden gedronken en niet bij onze school hoorden. Ik was nog niet eens zestien en werd nu al als 'tuig' bestempeld.
Later wenste ik steeds dat ik ouder geschat zou worden. Dat had iets cools, vond ik. Dit veranderde toen ik achttien jaar werd. Ik zat ondertussen op het Hbo en voor een ouderejaars, die stage liep bij NL10 Magazine, verrichtte ik een vriendendienstje door haar te helpen met haar topic in het magazine: een foto van een vreemde beoordelen. Dit hield in dat ik moest schatten hoe oud diegene was, moest bedenken wat haar/zijn hobby's waren, waar hij/zij van hield etcetc. Ik vond het heel grappig eigenlijk. Er werd echter ook een foto van mij gemaakt, want ik zou in de volgende editie komen waarin iemand mij zou beoordelen. Mijn foto was zoals altijd een ramp. Ik sta er echt nooit leuk op. Dus ik probeerde het te vergeten en ik wilde niet de volgende editie van NL10 zien. Helaas kan heel Rotterdam NL10 lezen, waaronder dus ook mijn familie. "Anne, je staat in de NL10!" Tetterde mijn oma door de telefoon. "Anne, ben jij dit nou echt?" Vroeg mijn tante, al wapperend met een exemplaar van de beruchte NL10 in haar hand. En mijn tante had het dan weer van haar vader en die had het weer van andere vrienden. Dus het was onmogelijk om nog te voorkomen dat mijn vriendinnen dit ook zouden zien. Dus niet veel later kreeg ik van een kennis het smsje: "Leuk dat je in de NL10 staat!"
Het genante van dit hele verhaal is, is dat ik uiteraard me over mijn schaamte heen heb gezet en mijn beoordeling ben gaan lezen. En hoe oud werd ik geschat? Niet te jong. Dat zeker niet. Ik werd acht jaar te oud geschat! Ik was volgens de beoordelaar zesentwintig jaar. Ik begreep niet hoe zij dat kon denken.
Nu, inmiddels twintig jaar, word ik nog steeds ouder geschat. Niemand gelooft nog dat ik nog maar twintig jaar ben. Al zijn dit meestal ook wel oudere mensen en niet mijn leeftijdsgenoten, die dit denken. Ik weet eerlijk gezegd echt niet meer waar het aan ligt. Eerst dacht ik nog mijn kapsel, maar in de tijd van de beruchte foto had ik heel lang haar en nu redelijk kort, dus dat zal het ook niet zijn. Misschien mijn gedrag? Al kun je dat niet van een foto aflezen. Misschien mijn kledingstijl?
Ach wat. Ik houd het er maar op dat het komt, omdat ik zoveel wijsheid uitstraal. Met name in mijn ogen.
Kun je je herinneren dat je als klein meisje zo graag een Spice Girl wilde zijn? Dat je vriendinnen kon worden met Emma, ook wel 'Baby Spice', in real life in plaats van elke dag verlekkerd naar een slap aftreksel van haar te kijken (ook wel de Barbiepop). Ik kon niet wachten totdat ik 18 jaar was en groot en beroemd zou zijn. Dit is echter niet gebeurd.
Anyways. Toen ik zestien was, werd ik steeds, tot mijn grote ergernis, te jong geschat. Vriendinnen van mij werden weleens achttien geschat en ik werd maar steeds dertien of viertien geschat. Wellicht lag het aan mijn lengte, misschien hoe ik overkwam (erg onzeker), mijn gewicht, mijn kledingstijl, mijn haar; ik weet het niet. Juist in die tijd wilde ik graag ouder geschat worden, zodat ik ook zonder moeite een discotheek binnen kwam. Zo gênant vond ik het dat er vol ongeloof naar mijn ID werd gestaard, alsof het pasje nep was. Één keertje was ik mijn paspoort vergeten (in die tijd had ik nog geen ID) voor een schoolfeest (nota bene van mijn eigen middelbare school). Ik had echter wel een kopie gemaakt, maar dat mocht schijnbaar niet. Ze wilden maar niet geloven dat ik écht veertien jaar was. Ik kwam er gewoon niet in. Mijn vader is toen weer in zijn auto gestapt en heeft netjes mijn paspoort afgeleverd. Ik schaamde me zo, omdat ik moest aansluiten bij het groepje jongeren dat er niet in mocht omdat ze teveel hadden gedronken en niet bij onze school hoorden. Ik was nog niet eens zestien en werd nu al als 'tuig' bestempeld.
Later wenste ik steeds dat ik ouder geschat zou worden. Dat had iets cools, vond ik. Dit veranderde toen ik achttien jaar werd. Ik zat ondertussen op het Hbo en voor een ouderejaars, die stage liep bij NL10 Magazine, verrichtte ik een vriendendienstje door haar te helpen met haar topic in het magazine: een foto van een vreemde beoordelen. Dit hield in dat ik moest schatten hoe oud diegene was, moest bedenken wat haar/zijn hobby's waren, waar hij/zij van hield etcetc. Ik vond het heel grappig eigenlijk. Er werd echter ook een foto van mij gemaakt, want ik zou in de volgende editie komen waarin iemand mij zou beoordelen. Mijn foto was zoals altijd een ramp. Ik sta er echt nooit leuk op. Dus ik probeerde het te vergeten en ik wilde niet de volgende editie van NL10 zien. Helaas kan heel Rotterdam NL10 lezen, waaronder dus ook mijn familie. "Anne, je staat in de NL10!" Tetterde mijn oma door de telefoon. "Anne, ben jij dit nou echt?" Vroeg mijn tante, al wapperend met een exemplaar van de beruchte NL10 in haar hand. En mijn tante had het dan weer van haar vader en die had het weer van andere vrienden. Dus het was onmogelijk om nog te voorkomen dat mijn vriendinnen dit ook zouden zien. Dus niet veel later kreeg ik van een kennis het smsje: "Leuk dat je in de NL10 staat!"
Het genante van dit hele verhaal is, is dat ik uiteraard me over mijn schaamte heen heb gezet en mijn beoordeling ben gaan lezen. En hoe oud werd ik geschat? Niet te jong. Dat zeker niet. Ik werd acht jaar te oud geschat! Ik was volgens de beoordelaar zesentwintig jaar. Ik begreep niet hoe zij dat kon denken.
Nu, inmiddels twintig jaar, word ik nog steeds ouder geschat. Niemand gelooft nog dat ik nog maar twintig jaar ben. Al zijn dit meestal ook wel oudere mensen en niet mijn leeftijdsgenoten, die dit denken. Ik weet eerlijk gezegd echt niet meer waar het aan ligt. Eerst dacht ik nog mijn kapsel, maar in de tijd van de beruchte foto had ik heel lang haar en nu redelijk kort, dus dat zal het ook niet zijn. Misschien mijn gedrag? Al kun je dat niet van een foto aflezen. Misschien mijn kledingstijl?
Ach wat. Ik houd het er maar op dat het komt, omdat ik zoveel wijsheid uitstraal. Met name in mijn ogen.
zaterdag 5 mei 2012
11. Mooiheid
Er is genoeg wat ik niet wil, maar wat wil ik écht?
Als je me vraagt waar ik geen zin in heb, dan krijg je een hele waslijst van me. Van mijn kamer opruimen tot judo (daar heb ik dus echt geen zin in. Met alle respect voor mensen die het wel doen). Ik heb het altijd makkelijker gevonden om de niet-leuke dingen op te noemen. Lastiger vind ik het om te onderscheiden wat ik dan wel echt leuk vind. En als ik dan echt iets leuk vind, hoe laat je dan al het andere minder leuke vallen? Hoe ga je daarmee om? Het is onmogelijk om alles leuk te vinden. Daar ben ik inmiddels ook wel achter. Ik heb sinds een maand geleden (toen ik met behulp van iemand anders helemaal binnenste buiten ben gekeerd) besloten dat ik alleen nog de dingen wil doen die ik 100% leuk vind. Dat ik eerlijk ben tegenover mezelf en de 99% minder leuke dingen.
Nu probeer ik het in de praktijk te brengen, wat ik vaak heel lastig vind. Het is een soort vertrouwdheid en verbondenheid. Als ik het ene ding laat vallen, dan voel ik me zo schuldig en ben ik bang dat ik spijt krijg. Terwijl; als ik het eenmaal heb gedaan, ik zo blij ben dat ik die stap heb genomen. En wat is spijt nu precies? Bang zijn voor de gevolgen van je keuzes, toch? Want als je eenmaal de stap hebt genomen, dan kun je wel duizend jaar over je keuze blijven nadenken, maar gebeurd is gebeurd.
Er zijn mensen en dingen die ik de laatste tijd minder leuk vind. Waar ik niet meer met de volle 100% voor wil gaan. Waar ik niet mijn volle 100% in wil steken. Waar je normaal gesproken energie uit hoort te halen wordt er bij mij uitgezogen, omdat het zoveel energie kost. Ik weet dat ik het niet leuk vind. Dat ik er geen zin meer in heb. Nu nog de stap nemen om het daadwerkelijk ook niet meer te doen.
Als je me vraagt waar ik geen zin in heb, dan krijg je een hele waslijst van me. Van mijn kamer opruimen tot judo (daar heb ik dus echt geen zin in. Met alle respect voor mensen die het wel doen). Ik heb het altijd makkelijker gevonden om de niet-leuke dingen op te noemen. Lastiger vind ik het om te onderscheiden wat ik dan wel echt leuk vind. En als ik dan echt iets leuk vind, hoe laat je dan al het andere minder leuke vallen? Hoe ga je daarmee om? Het is onmogelijk om alles leuk te vinden. Daar ben ik inmiddels ook wel achter. Ik heb sinds een maand geleden (toen ik met behulp van iemand anders helemaal binnenste buiten ben gekeerd) besloten dat ik alleen nog de dingen wil doen die ik 100% leuk vind. Dat ik eerlijk ben tegenover mezelf en de 99% minder leuke dingen.
Nu probeer ik het in de praktijk te brengen, wat ik vaak heel lastig vind. Het is een soort vertrouwdheid en verbondenheid. Als ik het ene ding laat vallen, dan voel ik me zo schuldig en ben ik bang dat ik spijt krijg. Terwijl; als ik het eenmaal heb gedaan, ik zo blij ben dat ik die stap heb genomen. En wat is spijt nu precies? Bang zijn voor de gevolgen van je keuzes, toch? Want als je eenmaal de stap hebt genomen, dan kun je wel duizend jaar over je keuze blijven nadenken, maar gebeurd is gebeurd.
Er zijn mensen en dingen die ik de laatste tijd minder leuk vind. Waar ik niet meer met de volle 100% voor wil gaan. Waar ik niet mijn volle 100% in wil steken. Waar je normaal gesproken energie uit hoort te halen wordt er bij mij uitgezogen, omdat het zoveel energie kost. Ik weet dat ik het niet leuk vind. Dat ik er geen zin meer in heb. Nu nog de stap nemen om het daadwerkelijk ook niet meer te doen.
maandag 9 april 2012
10. ...
Want stilte kan ook weleens fijn zijn.
In mijn hoofd zijn er duizenden brieven geschreven. Mijn pen raakte altijd het papier. In mijn hoofd is de helft daarvan verzonden en ondertekend met "liefs". De andere helft is in mijn imaginaire prullenbak beland.
In het epicentrum van mijn hoofd stapelen de gedachten zich op. Als een stapel studieboeken tijdens een tentamen. Heel vaak glipt er een gedachte uit mijn stapel, waardoor de boel als een Jenga-toren in elkaar valt. In mijn gedachtes zijn er dan bouwvakkers die de stapel weer op orde proberen te krijgen. In het echt raak ik in paniek.
Aan de binnenkant van mijn ogen spelen zich toneelstukjes af. Allemaal verzonnen en allemaal stuk voor stuk geweldig en onmogelijk. In mijn buik borrelen de gevoelens, bijbehorend bij het toneeelstuk, op. De grens tussen realiteit en fantasie is flinterdun. In het echt word ik afgeleid.
Mijn benen leiden hun eigen leven. In elkaar, op elkaar, door elkaar, gestrekt, gebogen en gekronkeld. Met spierpijn, zonder spierpijn, geen gevoel, wel een gevoel, pijnscheuten, spiertjes verrekt en spastische bewegingen.
De stapel is weer opgebouwd. Ik rangschik de gedachtes van belangrijk naar onbelangrijk, van leuk naar minder leuk, van waar ik blij van word naar waar ik heel boos om word, van gewelddadig naar heel romantisch, van gelukkig naar ongelukkig.
In mijn hoofd schrijf ik brieven. In mijn hoofd maak ik mijn eigen films. In mijn hoofd ben ik dé nieuwe Carice van Houten en in mijn hoofd ga ik dood.
In mijn hoofd heb ik jou in elkaar geslagen. Bont en blauw. In mijn hoofd zijn je lippen opgezwollen en je ogen betraand. In mijn hoofd ben ik blij en jij bent dood.
In mijn hoofd schrijf ik thrillers. Jaag ik mensen op de kast. In mijn hoofd geef ik grote bekken, maar in mijn hoofd ben ik dood.
In mijn hoofd maak ik carrière. In mijn hoofd laat ik die docent wel 'eventjes' zien hoe het moet. In mijn hoofd ben ik de nieuwe Einstein, maar in mijn hoofd ben ik morsdood.
In mijn hoofd trouw ik. Met de leukste man op aarde. In mijn hoofd wil hij mij zo graag, maar in mijn hoofd is het stil.
In mijn hoofd lig ik op sterven. Met huilende mensen om me heen. Een groot tragedie. Met rozenkransjes, een appel, 7 dwergen (kinderen) en een prins. Maar eindelijk denk ik: Wat een rust, zij is heen.
In mijn hoofd zijn er duizenden brieven geschreven. Mijn pen raakte altijd het papier. In mijn hoofd is de helft daarvan verzonden en ondertekend met "liefs". De andere helft is in mijn imaginaire prullenbak beland.
In het epicentrum van mijn hoofd stapelen de gedachten zich op. Als een stapel studieboeken tijdens een tentamen. Heel vaak glipt er een gedachte uit mijn stapel, waardoor de boel als een Jenga-toren in elkaar valt. In mijn gedachtes zijn er dan bouwvakkers die de stapel weer op orde proberen te krijgen. In het echt raak ik in paniek.
Aan de binnenkant van mijn ogen spelen zich toneelstukjes af. Allemaal verzonnen en allemaal stuk voor stuk geweldig en onmogelijk. In mijn buik borrelen de gevoelens, bijbehorend bij het toneeelstuk, op. De grens tussen realiteit en fantasie is flinterdun. In het echt word ik afgeleid.
Mijn benen leiden hun eigen leven. In elkaar, op elkaar, door elkaar, gestrekt, gebogen en gekronkeld. Met spierpijn, zonder spierpijn, geen gevoel, wel een gevoel, pijnscheuten, spiertjes verrekt en spastische bewegingen.
De stapel is weer opgebouwd. Ik rangschik de gedachtes van belangrijk naar onbelangrijk, van leuk naar minder leuk, van waar ik blij van word naar waar ik heel boos om word, van gewelddadig naar heel romantisch, van gelukkig naar ongelukkig.
In mijn hoofd schrijf ik brieven. In mijn hoofd maak ik mijn eigen films. In mijn hoofd ben ik dé nieuwe Carice van Houten en in mijn hoofd ga ik dood.
In mijn hoofd heb ik jou in elkaar geslagen. Bont en blauw. In mijn hoofd zijn je lippen opgezwollen en je ogen betraand. In mijn hoofd ben ik blij en jij bent dood.
In mijn hoofd schrijf ik thrillers. Jaag ik mensen op de kast. In mijn hoofd geef ik grote bekken, maar in mijn hoofd ben ik dood.
In mijn hoofd maak ik carrière. In mijn hoofd laat ik die docent wel 'eventjes' zien hoe het moet. In mijn hoofd ben ik de nieuwe Einstein, maar in mijn hoofd ben ik morsdood.
In mijn hoofd trouw ik. Met de leukste man op aarde. In mijn hoofd wil hij mij zo graag, maar in mijn hoofd is het stil.
In mijn hoofd lig ik op sterven. Met huilende mensen om me heen. Een groot tragedie. Met rozenkransjes, een appel, 7 dwergen (kinderen) en een prins. Maar eindelijk denk ik: Wat een rust, zij is heen.
maandag 19 maart 2012
9. Een zacht gekookt eitje
Van binnen kook ik.
Er bestaan mensen, die altijd vrolijk zijn. En dat menen ze dan nog ook. Die mensen die altijd kunnen blijven lachen en alles netjes kunnen verwoorden en zich nergens aan ergeren. Ik behoor helaas niet tot deze menssoort. Ik behoor tot de soort 'we koken van binnen, maar we zeggen lekker niks'. Ook wel het schijnheilige type genoemd. Een paar dagen geleden dacht ik bijvoorbeeld aan de situatie van het stil zijn in stiltecoupés. Ik erger me dood aan mensen die luidkeels meezingen met hun Ipod, door de telefoon ruzie maken of met diegene die naast ze zit een intiem gesprek te voeren op zo'n geluidsniveau dat de dove man op het toilet veel profijt heeft van deze sappige details. Een aantal van mijn soort probeert er wel iets van te zeggen. Alleen komt dat er altijd heel slapjes en ongeloofwaardig uit. Wij zullen nooit stevig in onze schoenen staan en durven te zeggen: "Hey, yo! Kijk eens even op het raam verdomme. Wat staat daar dan op? Nou? Ja, je kan het zowel op z'n Frans als in het Engels uitspreken? Yo! Lees het eens even hardop voor. S-I-L-E-N-C-E. Bravo. Dus. Wat doen we nu dus even? Mooi bekken dicht!" Nee. Wat wij doen is dit: "Excuseer, maar zou u wat zachter willen praten?" Mijn soort zegt niet waar het op staat. De aangesprokene in kwestie zal alleen denken: "Pff, toedeledoki. Het zal wel." Het feit is dat onze soort zich wel dood ergert aan deze, niet aan de regelshoudende mensen. We gaan niet voor niets in een stiltecoupé zitten, dus wanneer daar gepraat wordt, vreet ik mezelf op van binnen. De hele treinreis bedenk ik hoe ik het moet zeggen en als ik eenmaal een goede zin bedacht heb, zijn we al bijna in Rotterdam.
Vandaag ben ik, jawel dames en heren, uit mijn schulp gekropen. Ik heb zowaar een jongen uitgescholden voor 'sukkel'. Of misschien ook wel 'domme sukkel', maar dat kan ik me niet meer herinneren. Het kwam er zeer oprecht en gemeend uit, omdat ik het ook écht meende. De jongen in kwestie deed niks met 'pfff' of 'tsss'. Wel fietste hij er angstig en razend snel van door. Dat was dan wel weer jammer.
Er bestaan mensen, die altijd vrolijk zijn. En dat menen ze dan nog ook. Die mensen die altijd kunnen blijven lachen en alles netjes kunnen verwoorden en zich nergens aan ergeren. Ik behoor helaas niet tot deze menssoort. Ik behoor tot de soort 'we koken van binnen, maar we zeggen lekker niks'. Ook wel het schijnheilige type genoemd. Een paar dagen geleden dacht ik bijvoorbeeld aan de situatie van het stil zijn in stiltecoupés. Ik erger me dood aan mensen die luidkeels meezingen met hun Ipod, door de telefoon ruzie maken of met diegene die naast ze zit een intiem gesprek te voeren op zo'n geluidsniveau dat de dove man op het toilet veel profijt heeft van deze sappige details. Een aantal van mijn soort probeert er wel iets van te zeggen. Alleen komt dat er altijd heel slapjes en ongeloofwaardig uit. Wij zullen nooit stevig in onze schoenen staan en durven te zeggen: "Hey, yo! Kijk eens even op het raam verdomme. Wat staat daar dan op? Nou? Ja, je kan het zowel op z'n Frans als in het Engels uitspreken? Yo! Lees het eens even hardop voor. S-I-L-E-N-C-E. Bravo. Dus. Wat doen we nu dus even? Mooi bekken dicht!" Nee. Wat wij doen is dit: "Excuseer, maar zou u wat zachter willen praten?" Mijn soort zegt niet waar het op staat. De aangesprokene in kwestie zal alleen denken: "Pff, toedeledoki. Het zal wel." Het feit is dat onze soort zich wel dood ergert aan deze, niet aan de regelshoudende mensen. We gaan niet voor niets in een stiltecoupé zitten, dus wanneer daar gepraat wordt, vreet ik mezelf op van binnen. De hele treinreis bedenk ik hoe ik het moet zeggen en als ik eenmaal een goede zin bedacht heb, zijn we al bijna in Rotterdam.
Vandaag ben ik, jawel dames en heren, uit mijn schulp gekropen. Ik heb zowaar een jongen uitgescholden voor 'sukkel'. Of misschien ook wel 'domme sukkel', maar dat kan ik me niet meer herinneren. Het kwam er zeer oprecht en gemeend uit, omdat ik het ook écht meende. De jongen in kwestie deed niks met 'pfff' of 'tsss'. Wel fietste hij er angstig en razend snel van door. Dat was dan wel weer jammer.
zaterdag 18 februari 2012
8. Comme ci, comme ca
Zo zit dat dus.
Voor mijn 25ste moet er een liefde in mijn leven zijn. Verder heb ik geen eisen. Alhoewel: het moet wel een liefde zijn waarmee ik me misschien ooit, in een verre toekomst, kan voortplanten. Andere organismen zijn ook welkom, maar niet een potentiële voorplantings kandidaat. Wanneer ik voor mijn 25ste niemand heb gevonden, dan ben ik gedoemd om een oude vrijster te worden.
Nu zullen de meesten dit wel een wanhopige en, misschien ook wel een beetje, een trieste uitspraak vinden. Je hebt namelijk nog je hele leven om de ware te vinden?! Nee, helaas.
De theorie:
De helaasheid der oude vrijsters
Het leven van de vrouw is opgebouwd uit fases. Fase 1 is de puberteit. Eigenlijk is dit de fase waarin onze klok begint te tikken. Sommige meisjes hebben nog niet eens gezoend, terwijl anderen in alle haast de eerste de beste jongen beetpakken om vervolgens de volgende dag te moeten horen, dat het helaas maar voor één (wilde) nacht was. Het is moeilijk om een indicatie van de leeftijd te geven. Laten we het voor het gemak even ruim nemen (ons leven is al zo krap ingedeeld): 10 - 16 jaar.
Fase 2 is de fase waarin je je beseft dat één jongen je zoveel meer kan geven, dan 6 jongens op één avond. De oorzaak hiervan zijn de romcom-films en boeken. Bijvoorbeeld The notebook, Notting Hill, The Holiday en Nog Meer Slechte Amerikaanse Films. Centraal hierin staat: de comfortzone. Wanhopig probeert menig meisje zich vast te klampen aan een jongen/man die haar het ene ding kan geven waarnaar zij op zoek is: warmte, liefde, iemand die om haar geeft, ofwel: dit is haar Ware. Deze fase loopt als een lange draad door het leven van de vrouw. Sommigen hebben De Ware al gevonden op hun achttiende, terwijl andere op hun zestigste erachter komen dat ze 30 jaar een saai leven hebben gehad met de man die elke nacht naast ze ligt te snurken. Het probleem van deze laatste groep (de wanhopige zestiger) is dat het, kort gezegd, te laat is. Het is te laat om nog aan kinderen te beginnen. Het is te laat om in het huwelijksbootje te stappen, want voor je het weet ligt zij óf hij plat in z'n kissie. Het is te laat om tegen elkaar te zeggen "Weet je nog toen....?", want je hebt nauwelijks herinneringen met elkaar. Het is te laat om de spanning van écht goede seks mee te maken, want daar werkt haar kunstheup niet aan mee en zijn kunstgebit vertoont mankementen. Bovendien worden je ogen slechter en je hoort elkaar minder goed ("IS DIT LEKKER?" "WAT?" "...OF JE WORST LUST?"). Kortom: de vrouw is beland in haar oude vrijster-fase.
Fase 3 is de fase waarin het te laat is. Deze fase wijkt af van de 'normale' fase. De normale fase zou namelijk zijn: de vrouw wordt verliefd (zo tussen de 20 en 25 jaar), dat gaat over in houden van (25 tot 28 jaar), sommigen stappen in het huwelijksbootje en daarna komen de kinderen. Deze vrouwen houden zich allemaal prima aan hun schema. En natuurlijk kan het voorkomen dat na 4 jaar blijkt dat De Ware toch niet de Ware was, maar dan is er ook geen man over boord. Dan zou je dus rond de 34 jaar zijn en dan ziet je lichaam er nog toppie uit, je vindt een man die ook al kinderen heeft en je hebt nog minstens 20 jaar om elkaar echt goed te leren kennen en samen op avontuur te gaan. Het wordt wel een probleem wanneer je de 40 hebt gepasseerd. Al deze vrouwen komen nu dus in fase 3. Eigenlijk kun je dit ook wel de wanhopige fase noemen. Ik ben van mening: hoe ouder je wordt en single blijft, des te kieskeuriger je bent. De kieskeurigheid vormt een groot probleem voor deze groep. De relaties duren 3 maanden en worden vaak verbroken door de vrouw met redenen als: 'hij snurkt', 'hij laat zijn baard te lang staan', 'hij wordt al grijs', 'hij plast met de wc-deur open', 'hij wil elke dag seksen' en 'hij heeft al een vrouw'. Bovendien weten ze romantiek niet meer te onderscheiden van 'even snel een vluggertje'. Ze zijn zo gedesoriënteerd in hun eigen fase, dat ze niet meer kunnen bepalen wat nou een one-nightstand is. Dit is ook de fase waarin de vrouw eigenlijk niet meer lekker los kan gaan in de plaatselijke discotheek en daarom al haar schaamte opzij zet en zich inschrijft op een Datingsite. Vaak pakt dit positief uit, want de vrouw vindt de liefde van haar leven. Inmiddels is deze vrouw 60 en wacht ze samen met de liefde van haar leven tot één van hen het loodje legt. Het is bewezen dat vrouwen langer leven dan mannen, dus de vrouw blijft alleen achter. Dus: Oude vrijster it is.
K.I.K.
Voor mijn 25ste moet er een liefde in mijn leven zijn. Verder heb ik geen eisen. Alhoewel: het moet wel een liefde zijn waarmee ik me misschien ooit, in een verre toekomst, kan voortplanten. Andere organismen zijn ook welkom, maar niet een potentiële voorplantings kandidaat. Wanneer ik voor mijn 25ste niemand heb gevonden, dan ben ik gedoemd om een oude vrijster te worden.
Nu zullen de meesten dit wel een wanhopige en, misschien ook wel een beetje, een trieste uitspraak vinden. Je hebt namelijk nog je hele leven om de ware te vinden?! Nee, helaas.
De theorie:
De helaasheid der oude vrijsters
Het leven van de vrouw is opgebouwd uit fases. Fase 1 is de puberteit. Eigenlijk is dit de fase waarin onze klok begint te tikken. Sommige meisjes hebben nog niet eens gezoend, terwijl anderen in alle haast de eerste de beste jongen beetpakken om vervolgens de volgende dag te moeten horen, dat het helaas maar voor één (wilde) nacht was. Het is moeilijk om een indicatie van de leeftijd te geven. Laten we het voor het gemak even ruim nemen (ons leven is al zo krap ingedeeld): 10 - 16 jaar.
Fase 2 is de fase waarin je je beseft dat één jongen je zoveel meer kan geven, dan 6 jongens op één avond. De oorzaak hiervan zijn de romcom-films en boeken. Bijvoorbeeld The notebook, Notting Hill, The Holiday en Nog Meer Slechte Amerikaanse Films. Centraal hierin staat: de comfortzone. Wanhopig probeert menig meisje zich vast te klampen aan een jongen/man die haar het ene ding kan geven waarnaar zij op zoek is: warmte, liefde, iemand die om haar geeft, ofwel: dit is haar Ware. Deze fase loopt als een lange draad door het leven van de vrouw. Sommigen hebben De Ware al gevonden op hun achttiende, terwijl andere op hun zestigste erachter komen dat ze 30 jaar een saai leven hebben gehad met de man die elke nacht naast ze ligt te snurken. Het probleem van deze laatste groep (de wanhopige zestiger) is dat het, kort gezegd, te laat is. Het is te laat om nog aan kinderen te beginnen. Het is te laat om in het huwelijksbootje te stappen, want voor je het weet ligt zij óf hij plat in z'n kissie. Het is te laat om tegen elkaar te zeggen "Weet je nog toen....?", want je hebt nauwelijks herinneringen met elkaar. Het is te laat om de spanning van écht goede seks mee te maken, want daar werkt haar kunstheup niet aan mee en zijn kunstgebit vertoont mankementen. Bovendien worden je ogen slechter en je hoort elkaar minder goed ("IS DIT LEKKER?" "WAT?" "...OF JE WORST LUST?"). Kortom: de vrouw is beland in haar oude vrijster-fase.
Fase 3 is de fase waarin het te laat is. Deze fase wijkt af van de 'normale' fase. De normale fase zou namelijk zijn: de vrouw wordt verliefd (zo tussen de 20 en 25 jaar), dat gaat over in houden van (25 tot 28 jaar), sommigen stappen in het huwelijksbootje en daarna komen de kinderen. Deze vrouwen houden zich allemaal prima aan hun schema. En natuurlijk kan het voorkomen dat na 4 jaar blijkt dat De Ware toch niet de Ware was, maar dan is er ook geen man over boord. Dan zou je dus rond de 34 jaar zijn en dan ziet je lichaam er nog toppie uit, je vindt een man die ook al kinderen heeft en je hebt nog minstens 20 jaar om elkaar echt goed te leren kennen en samen op avontuur te gaan. Het wordt wel een probleem wanneer je de 40 hebt gepasseerd. Al deze vrouwen komen nu dus in fase 3. Eigenlijk kun je dit ook wel de wanhopige fase noemen. Ik ben van mening: hoe ouder je wordt en single blijft, des te kieskeuriger je bent. De kieskeurigheid vormt een groot probleem voor deze groep. De relaties duren 3 maanden en worden vaak verbroken door de vrouw met redenen als: 'hij snurkt', 'hij laat zijn baard te lang staan', 'hij wordt al grijs', 'hij plast met de wc-deur open', 'hij wil elke dag seksen' en 'hij heeft al een vrouw'. Bovendien weten ze romantiek niet meer te onderscheiden van 'even snel een vluggertje'. Ze zijn zo gedesoriënteerd in hun eigen fase, dat ze niet meer kunnen bepalen wat nou een one-nightstand is. Dit is ook de fase waarin de vrouw eigenlijk niet meer lekker los kan gaan in de plaatselijke discotheek en daarom al haar schaamte opzij zet en zich inschrijft op een Datingsite. Vaak pakt dit positief uit, want de vrouw vindt de liefde van haar leven. Inmiddels is deze vrouw 60 en wacht ze samen met de liefde van haar leven tot één van hen het loodje legt. Het is bewezen dat vrouwen langer leven dan mannen, dus de vrouw blijft alleen achter. Dus: Oude vrijster it is.
K.I.K.
vrijdag 17 februari 2012
7. It makes my dream come true
I'm feeling the man, men!
"Als ik over een week nog niet heb gereageerd, dan heb ik zelfmoord gepleegd", zei ik grappend. Al meende ik het stiekem wel. "Niet zo overdrijven", "het komt echt wel goed" en "zo erg kan het toch niet zijn?" waren de reacties op deze theatrale uitspatting. Zó erg kan het dus wel zijn. Sommige dingen zeg je niet zomaar. Sommige dingen zeg je, omdat je 1. weet dat iets heel slecht is gegaan en 2. mensen niet wil laten schrikken, wanneer je zomaar van de aardbodem verdwijnt. Dat verwijt krijg je namelijk wél, wanneer je iets heel impulsief doet (sommigen springen voor de trein zonder na te denken en laten dan niet eens een briefje achter en treinreizigers zitten soms 3 uur in een trein vast. Hoe impulsief kan je zijn?).
Voor de duidelijkheid: 'het' refereert naar het tentamen. Met vreugde (misschien voor sommigen ook niet) kan ik U mededelen dat ik nog steeds op deze goede aard rond loop. Ik spring (niet voor de trein), ik ren, ik juich, ik lach (naar bijna iedereen), ik knuffel iedereen (oké niet iedereen) en maak vriendelijk een praatje met IEDEREEN. Want, ja beste mensen, dat ik mijn naasten heb gewaarschuwd voor het verdriet wat misschien in het verschiet lag, wil nog niet zeggen dat het zich echt heeft verwezenlijkt. Tegen al mijn verwachtingen in heb ik het gehaald. De panische skype-gesprekken met een lieve vriendin vervagen als een stofwolk achter een, op het strand rijdende, quad (ik verzin tegenwoordig mijn eigen spreekwoorden). De angst nog een keer te moeten leren voor een vak waarin ik nooit, maar dan ook echt nooit, wil specialiseren, valt als een last van mijn schouders.
Nog even en ik begin aan mijn avontuur in het buitenland én aan mijn master. Hoe fijn zou dat wel niet zijn?
IT makes my dreams come true
"Als ik over een week nog niet heb gereageerd, dan heb ik zelfmoord gepleegd", zei ik grappend. Al meende ik het stiekem wel. "Niet zo overdrijven", "het komt echt wel goed" en "zo erg kan het toch niet zijn?" waren de reacties op deze theatrale uitspatting. Zó erg kan het dus wel zijn. Sommige dingen zeg je niet zomaar. Sommige dingen zeg je, omdat je 1. weet dat iets heel slecht is gegaan en 2. mensen niet wil laten schrikken, wanneer je zomaar van de aardbodem verdwijnt. Dat verwijt krijg je namelijk wél, wanneer je iets heel impulsief doet (sommigen springen voor de trein zonder na te denken en laten dan niet eens een briefje achter en treinreizigers zitten soms 3 uur in een trein vast. Hoe impulsief kan je zijn?).
Voor de duidelijkheid: 'het' refereert naar het tentamen. Met vreugde (misschien voor sommigen ook niet) kan ik U mededelen dat ik nog steeds op deze goede aard rond loop. Ik spring (niet voor de trein), ik ren, ik juich, ik lach (naar bijna iedereen), ik knuffel iedereen (oké niet iedereen) en maak vriendelijk een praatje met IEDEREEN. Want, ja beste mensen, dat ik mijn naasten heb gewaarschuwd voor het verdriet wat misschien in het verschiet lag, wil nog niet zeggen dat het zich echt heeft verwezenlijkt. Tegen al mijn verwachtingen in heb ik het gehaald. De panische skype-gesprekken met een lieve vriendin vervagen als een stofwolk achter een, op het strand rijdende, quad (ik verzin tegenwoordig mijn eigen spreekwoorden). De angst nog een keer te moeten leren voor een vak waarin ik nooit, maar dan ook echt nooit, wil specialiseren, valt als een last van mijn schouders.
Nog even en ik begin aan mijn avontuur in het buitenland én aan mijn master. Hoe fijn zou dat wel niet zijn?
IT makes my dreams come true
zaterdag 4 februari 2012
6. Lange nachten
Ik lijd blijkbaar aan slapeloosheid.
"Ik vind tentamenweken juist héérlijk". Dit had ik moeten afkloppen, toen ik het vol enthousiasme tegen een - ondertussen scheef kijkende vriendin - vertelde. "Je hoeft enkel alleen maar te leren en te stampen en voor de rest hoef je er niks bij te doen", probeerde ik haar uit te leggen. Ik zag aan haar gezicht dat ze me nog steeds niet begreep en ik gaf het op. Ze had namelijk hiervoor gezegd: "Ik háát tentamens" en daar is moeilijk iets tegen in te brengen. De één vindt het heerlijk en de ander...niet.
Ik ben dus één van de weinige personen in deze Nederlandse populatie die het leren heerlijk ontspannen vind. Althans, dat vond ik. Tot een paar dagen geleden was ik altijd wel bloed nerveus voor een tentamen, maar ik sliep wel normaal. Nu doe ik tegen deze faalangsten, onzekerheden, stressmomenten en dergelijke ook wel het al mogelijke om dit uit mijn hoofd te stampen (lees: meditatie en de nodige hulp van mevrouw de Psycholoog). Ze heeft mij sinds kort onder haar vleugels genomen en de eerste keer dat ik haar ontmoette gleden al mijn zorgen spontaan naar beneden. Alsof ik mijn ochtendjas zo over mijn schouders naar beneden liet glijden. Ze lagen ergens als een hoopje op de grond en ondertussen keek ik naar de tissues. Ik was even vergeten dat die er ook bij hoorde. Vervolgens keek ik weer naar het hoopje zorgen op de grond en besefte me dat ik helemaal niet hoefde te huilen. Zij zuigt mijn hoopje zorgen op en ik geniet ervan om al mijn zorgen op haar schoot te werpen. "Alstublieft, dit is een hoopje 'stress'. Dan heb ik hier nog een deel van mijn faalangst in de aanbieding. Dat zal u ontzettend goed bevallen." Nu ben ik ook aan het mediteren geslagen en dat is heerlijk. Het is zo rustgevend om naar een stem te luisteren en je ogen te sluiten en even helemaal nergens aan te denken. Een soort van '4 uur cup-a-soup momentje' voor mij.
Blijkbaar ben ik binnen 3 weken behoorlijk veranderd, want het mediteren is zó rustgevend, dat ik nauwelijks in slaap kan komen. In de tentamenweek was ik én nerveus én klaarwakker en dat resulteerde in 2 uur slaap en veel kopjes thee. De dag daarna was ik zo moe, dat ik wel in slaap moest vallen, maar ik durfde niet te slapen. Bang dat ik weer de hele nacht zou liggen woelen en alsnog aan de stress en onzekerheden zou denken. En mediteren in bed gaat ook al niet zo lekker. Dus na een paar bladzijdes van een spannend boek, ben ik toch in slaap gevallen, maar uit angst om me te verslapen werd ik wel 2 uur te vroeg wakker.
Nu het weekend is had ik gehoopt dat ik door alle stress in de 'Wereld van Het Lange Slapen' terecht zou komen, maar ook vanmorgen werd ik te vroeg wakker naar mijn zin. Ik denk dat ik niet zo enthousiast had moeten mediteren. Zoals de psycholoog straks wel zou zeggen, nadat ze mijn hoopje 'slaap' had opgezogen: "Meisje, je lijdt aan slapeloosheid."
"Ik vind tentamenweken juist héérlijk". Dit had ik moeten afkloppen, toen ik het vol enthousiasme tegen een - ondertussen scheef kijkende vriendin - vertelde. "Je hoeft enkel alleen maar te leren en te stampen en voor de rest hoef je er niks bij te doen", probeerde ik haar uit te leggen. Ik zag aan haar gezicht dat ze me nog steeds niet begreep en ik gaf het op. Ze had namelijk hiervoor gezegd: "Ik háát tentamens" en daar is moeilijk iets tegen in te brengen. De één vindt het heerlijk en de ander...niet.
Ik ben dus één van de weinige personen in deze Nederlandse populatie die het leren heerlijk ontspannen vind. Althans, dat vond ik. Tot een paar dagen geleden was ik altijd wel bloed nerveus voor een tentamen, maar ik sliep wel normaal. Nu doe ik tegen deze faalangsten, onzekerheden, stressmomenten en dergelijke ook wel het al mogelijke om dit uit mijn hoofd te stampen (lees: meditatie en de nodige hulp van mevrouw de Psycholoog). Ze heeft mij sinds kort onder haar vleugels genomen en de eerste keer dat ik haar ontmoette gleden al mijn zorgen spontaan naar beneden. Alsof ik mijn ochtendjas zo over mijn schouders naar beneden liet glijden. Ze lagen ergens als een hoopje op de grond en ondertussen keek ik naar de tissues. Ik was even vergeten dat die er ook bij hoorde. Vervolgens keek ik weer naar het hoopje zorgen op de grond en besefte me dat ik helemaal niet hoefde te huilen. Zij zuigt mijn hoopje zorgen op en ik geniet ervan om al mijn zorgen op haar schoot te werpen. "Alstublieft, dit is een hoopje 'stress'. Dan heb ik hier nog een deel van mijn faalangst in de aanbieding. Dat zal u ontzettend goed bevallen." Nu ben ik ook aan het mediteren geslagen en dat is heerlijk. Het is zo rustgevend om naar een stem te luisteren en je ogen te sluiten en even helemaal nergens aan te denken. Een soort van '4 uur cup-a-soup momentje' voor mij.
Blijkbaar ben ik binnen 3 weken behoorlijk veranderd, want het mediteren is zó rustgevend, dat ik nauwelijks in slaap kan komen. In de tentamenweek was ik én nerveus én klaarwakker en dat resulteerde in 2 uur slaap en veel kopjes thee. De dag daarna was ik zo moe, dat ik wel in slaap moest vallen, maar ik durfde niet te slapen. Bang dat ik weer de hele nacht zou liggen woelen en alsnog aan de stress en onzekerheden zou denken. En mediteren in bed gaat ook al niet zo lekker. Dus na een paar bladzijdes van een spannend boek, ben ik toch in slaap gevallen, maar uit angst om me te verslapen werd ik wel 2 uur te vroeg wakker.
Nu het weekend is had ik gehoopt dat ik door alle stress in de 'Wereld van Het Lange Slapen' terecht zou komen, maar ook vanmorgen werd ik te vroeg wakker naar mijn zin. Ik denk dat ik niet zo enthousiast had moeten mediteren. Zoals de psycholoog straks wel zou zeggen, nadat ze mijn hoopje 'slaap' had opgezogen: "Meisje, je lijdt aan slapeloosheid."
zaterdag 21 januari 2012
5. Fratsen
Don't try this at home.
Vanochtend begon mijn zaterdagse-ochtend-ritueel. Dat houdt het volgende in: uitslapen (ik moet al mijn tekort gekomen slaap van de week daarvoor inhalen), om half 11 huppel ik vrolijk naar beneden. Ik geef mijn hond een kus, pluk haar haren ondertussen weer van mijn lip en schenk melk bij mijn cornflakes. Dan een kopje thee erbij en vervolgens even heer-lijk ontspannen met de Volkskrantmagazine. Het leukste aan de Volkskrantmagazine vind ik de rubriek 'Wat zou u doen?' en de column van Hanna Bervoets. Zij stal mijn hart toen ze eerlijk toegaf nooit leuk op foto's te staan, omdat haar gezicht dan verkrampt. En ze heeft gelijk. Ze staat ook niet leuk op foto's, maar de eerlijkheid wint. Bovendien kon ik me ook heel goed in deze uitspraak vinden: ik sta namelijk ook nooit leuk op foto's. Sinds ik me zorgen erover maak, is het erger geworden. Op de basisschool waren mijn schoolfoto's nog acceptabel. Het is schattig om te zien dat iemand haar tanden bloot lacht, vooral omdat er weinig tanden in het kindermondje bevinden. Op de middelbare school probeerde een normaal denkend persoon zijn mond dicht te houden in verband met het nodige metaal en elastiekjes. Die beugel maakte het hem, want ik lachte namelijk wél mijn tanden bloot. Nou, dat resulteerde in een hartaanval van de fotograaf en een lachaanval van mijn moeder. De jaren daarna kon ik de nacht voor dé foto nooit slapen. Op de dag zelf stond ik uren voor de spiegel in de WC. Elke seconde veranderde ik mijn haar weer. Uiteindelijk bleek dat ik nooit mijn haar had moeten veranderen, want zoals moeders zei: "Maar je haar zat zo leuk toen je de deur uitging". Nou jammer dan. Wéér een mislukte foto. Al moet ik zeggen dat mijn haar in die periode (lees: van de eerste tot de vijfde klas, mijn hele middelbareschool-carrière) niet mee wilde werken. Als het regende ontpopte mijn haar zich spontaan tot Het Bassie- en Adriaankapsel (eigenlijk alleen Bassies haar, maar ik doopte het met vriendinnen tot Het Bassie- en Adriaankapsel, omdat iedereen dan toch beter begrijpt wat je bedoelt) dit wil zeggen: clownskrulletjes aan de zijkant en reacties van mensen als: "Wanneer ga je weer naar de kapper? Het pluist en je punten zijn dood". Weer wat later in mijn middelbareschool-carrière kwam ik erachter dat ik zo krampachtig op de foto stond, omdat het mij heel veel uitmaakte wat anderen van mij vinden. Dus ik besloot dat ik moest proberen om als laatste op de foto te gaan, want dan kijken er zo min mogelijk mensen. Iedereen wilde namelijk zo snel mogelijk pauze vieren. Helaas dacht een vriendin er net zo over en toen ik net opgelucht op het krukje ging zitten, hoorde ik achter me: "Jeeeeeeeeeee! Nu kan ik je toch nog zien". Kut. Dus weer lachte ik verkrampt, in de hoop dat er stiekem toch nog een goede foto was geschoten. Later toen ik ging studeren was ik zo blij dat er geen schoolfotograaf meer op bezoek kwam. Helaas moet er wel een pasfoto worden geleverd voor 'in ons systeem en op je studentenpasje'. Op naar de fotograaf. Nu blijkt dat het niet uitmaakt wie er kijkt. Ik zie er stom uit op foto's en nu heb ik het geprobeerd te accepteren. "Mijn haar zit tenminste wél leuk."
Om een lang verhaal nu even kort te maken: Hanna Bervoets vind ik dus leuk ("Vind ik leuk"). Maar vorige week was er een 'Wat-zou-u-doen-dilemma' over een vrouw die een minnaar heeft en haar 21-jarige dochter was er achter gekomen. Haar vraag was, of eerder mededeling, dat zij vond dat haar dochter zich moest bemoeien met haar eigen zaken en dat die vrouw mooi even zelf zou bepalen of ze wel of niet fout zat en of ze daar haar gezin niet mee de ondergang in sleepte. Toen ik dit vorige week las, was ik al flabbergasted. Toen ik vandaag de reacties las, was mijn verbazing nog groter. Ik heb ooit een keer gereageerd op een 'Wat-zou-u-doen-met-kleine-borsten', maar deze reactie is, tot mijn teleurstelling, nooit geplaatst. Misschien omdat hij buitenproportioneel was of er waren net wat fellere reacties. Ik vraag me altijd af wat ze doen met die andere tachtig reacties. In ieder geval, ik vond dat de Volkskrant vandaag iets kieskeuriger en subjectiever had kunnen selecteren wat betreft de reacties. "Uit eigen ervaring weet ik hoe verrijkend mijn minnares voor mij is." Credo: houd je vrouw en dochter erbuiten en negeer haar mening (man van 46, Meppel). Een ander verontrustende uitspraak: "Een 21 jarige dochter heeft geen recht een waardeoordeel over haar moeder uit te spreken. Soms houdt een buitenechtenlijke relatie de zaak in evenwicht. Legt zij ook over alles verantwoording af?" Ik heb even de moeite genomen om 'geen recht' te onderstrepen, te benadrukken. Voor zover ik weet word je als 21-jarige geacht al redelijk volwassen te zijn. Op je achttiende mag je al veel, maar op je 21ste ben je écht écht écht volwassen. Bovendien vraag ik me af waar zo'n vrouw van 70 (ja ze is 70, als ik de ondertekening moet geloven) deze informatie vandaan haalt. Wanneer heb je het recht om je mening te geven dan? Dat is enkel wat deze dochter doet. Dus wanneer je 50 jaar bent en een buitenechtelijke relatie hebt, is dan de tijd rijp om je mening erover te vormen? Deze vrouw van 70 en de man van 46 hebben blijkbaar al zoveel levenservaring, al durf ik te wedden dat zij nooit in de positie hebben gestaan van de benadeelde. Niemand praat er zo makkelijk over, totdat het ze zelf wordt aangedaan. Daarom kwam er vorige week ook een lichtelijke frustratie naar boven borrelen bij mij. Deze vrouw denkt werkelijk dat het haar relatie goed doet, om met een andere man haar liefde te delen in plaats van met haar echtgenoot. Natuurlijk: soms is de liefde op, maar wees dan ook een bikkel om daadwerkelijk je echtgenoot te verlaten. Blijf niet bij hem 'voor de kinderen', want kinderen zijn niet dom. Ik denk dat de vrouw in kwestie helemaal niet heeft nagedacht over hoe haar man zich moet voelen als hij erachter komt. Ze heeft zich helemaal niet in zijn positie verplaatst. Als het haar zou overkomen, dan krijgen we over 2 maanden de vraag: "Wat zou u doen? Mijn man is vreemd gegaan omdat hij onze seks te saai vond en hij denkt dat twee relaties de zaak meer in evenwicht brengt. Hij wil haar niet opgeven, maar ons gezin ook niet. Ik wil eigenlijk het liefst bij hem weg, want hij heeft mij dit aangedaan. I'm a mess!" Een vrouw van 50 uit Ede.
Een hilarische reactie maakte mijn ochtend weer helemaal goed: "Ik denk dat u in uw jeugd heel weinig puberale dingen heeft gedaan, want u gedraagt zich nu als een puber. Uw dochter is geschokt en moet nu de rol van uw moeder aannemen. Het was stukken makkelijker geweest als u naakt was gaan nachtzwemmen in de Amstel, in plaats van u krampachtig vast te houden aan een minnaar." Een meisje van 16, Amsterdam. Ten eerste is het erg dat een meisje van zestien, ik herhaal ZESTIEN, een vrouw van vijftig erop moet wijzen dat ze in haar puberale fase zit. Ten tweede zijn mensen die rond hun vijftigste nieuwe liefdes leren kennen, terwijl ze nog een relatie hebben, ook nog pubers. Ze komen in hun midlife-crisis, gaan zichzelf her-ontdekken, merken dat ze met de dag niet jonger, maar ouder worden en gaan heel lang twijfelen en nadenken over hun huidige relatie. Dit is precies wat pubers ook doen, maar dan met echte puberproblemen. Echt, ik heb niks tegen een midlife-crisis, waarschijnlijk hebben we er straks allemaal last van, maar je bent nu eenmaal 50, gedraag je er dan ook naar.
"Uw dochter snapt nog niet dat in sommige gevallen relaties naast elkaar kunnen bestaan zonder dat er iemand tekort wordt gedaan." Vrouw, 55 jaar (let op het getal!). Open relaties werken niet, ervan uitgaande dat deze vrouw daarop aanstuurt. Het wordt anno 2012 nu eenmaal niet geaccepteerd, dat je vreemd gaat, laat staan dat je twee relaties hebt. Voor sommige mensen werkt het misschien wel, maar moet je jezelf dan niet ten rade gaan of je hoofdelijke relatie wel goed zit? Je hebt dus iemand anders nodig om je andere behoeftes te verzadigen. Het is de truc om een man of vrouw te vinden die alles heeft. Daarom blijven er zo lang mensen alleen. Het is niet zo'n gek idee om te wachten op de ware. Een nog grotere truc is om die ware rond je dertigste te vinden en niet rond je vijftigste als je al uit wanhoop een ander aan de haak hebt geslagen en stiekem daar ook wel gelukkig mee bent. En de trucs der trucs is dan om zo eerlijk mogelijk te zeggen tegen de ander dat je hem verlaat.
Vanochtend begon mijn zaterdagse-ochtend-ritueel. Dat houdt het volgende in: uitslapen (ik moet al mijn tekort gekomen slaap van de week daarvoor inhalen), om half 11 huppel ik vrolijk naar beneden. Ik geef mijn hond een kus, pluk haar haren ondertussen weer van mijn lip en schenk melk bij mijn cornflakes. Dan een kopje thee erbij en vervolgens even heer-lijk ontspannen met de Volkskrantmagazine. Het leukste aan de Volkskrantmagazine vind ik de rubriek 'Wat zou u doen?' en de column van Hanna Bervoets. Zij stal mijn hart toen ze eerlijk toegaf nooit leuk op foto's te staan, omdat haar gezicht dan verkrampt. En ze heeft gelijk. Ze staat ook niet leuk op foto's, maar de eerlijkheid wint. Bovendien kon ik me ook heel goed in deze uitspraak vinden: ik sta namelijk ook nooit leuk op foto's. Sinds ik me zorgen erover maak, is het erger geworden. Op de basisschool waren mijn schoolfoto's nog acceptabel. Het is schattig om te zien dat iemand haar tanden bloot lacht, vooral omdat er weinig tanden in het kindermondje bevinden. Op de middelbare school probeerde een normaal denkend persoon zijn mond dicht te houden in verband met het nodige metaal en elastiekjes. Die beugel maakte het hem, want ik lachte namelijk wél mijn tanden bloot. Nou, dat resulteerde in een hartaanval van de fotograaf en een lachaanval van mijn moeder. De jaren daarna kon ik de nacht voor dé foto nooit slapen. Op de dag zelf stond ik uren voor de spiegel in de WC. Elke seconde veranderde ik mijn haar weer. Uiteindelijk bleek dat ik nooit mijn haar had moeten veranderen, want zoals moeders zei: "Maar je haar zat zo leuk toen je de deur uitging". Nou jammer dan. Wéér een mislukte foto. Al moet ik zeggen dat mijn haar in die periode (lees: van de eerste tot de vijfde klas, mijn hele middelbareschool-carrière) niet mee wilde werken. Als het regende ontpopte mijn haar zich spontaan tot Het Bassie- en Adriaankapsel (eigenlijk alleen Bassies haar, maar ik doopte het met vriendinnen tot Het Bassie- en Adriaankapsel, omdat iedereen dan toch beter begrijpt wat je bedoelt) dit wil zeggen: clownskrulletjes aan de zijkant en reacties van mensen als: "Wanneer ga je weer naar de kapper? Het pluist en je punten zijn dood". Weer wat later in mijn middelbareschool-carrière kwam ik erachter dat ik zo krampachtig op de foto stond, omdat het mij heel veel uitmaakte wat anderen van mij vinden. Dus ik besloot dat ik moest proberen om als laatste op de foto te gaan, want dan kijken er zo min mogelijk mensen. Iedereen wilde namelijk zo snel mogelijk pauze vieren. Helaas dacht een vriendin er net zo over en toen ik net opgelucht op het krukje ging zitten, hoorde ik achter me: "Jeeeeeeeeeee! Nu kan ik je toch nog zien". Kut. Dus weer lachte ik verkrampt, in de hoop dat er stiekem toch nog een goede foto was geschoten. Later toen ik ging studeren was ik zo blij dat er geen schoolfotograaf meer op bezoek kwam. Helaas moet er wel een pasfoto worden geleverd voor 'in ons systeem en op je studentenpasje'. Op naar de fotograaf. Nu blijkt dat het niet uitmaakt wie er kijkt. Ik zie er stom uit op foto's en nu heb ik het geprobeerd te accepteren. "Mijn haar zit tenminste wél leuk."
Om een lang verhaal nu even kort te maken: Hanna Bervoets vind ik dus leuk ("Vind ik leuk"). Maar vorige week was er een 'Wat-zou-u-doen-dilemma' over een vrouw die een minnaar heeft en haar 21-jarige dochter was er achter gekomen. Haar vraag was, of eerder mededeling, dat zij vond dat haar dochter zich moest bemoeien met haar eigen zaken en dat die vrouw mooi even zelf zou bepalen of ze wel of niet fout zat en of ze daar haar gezin niet mee de ondergang in sleepte. Toen ik dit vorige week las, was ik al flabbergasted. Toen ik vandaag de reacties las, was mijn verbazing nog groter. Ik heb ooit een keer gereageerd op een 'Wat-zou-u-doen-met-kleine-borsten', maar deze reactie is, tot mijn teleurstelling, nooit geplaatst. Misschien omdat hij buitenproportioneel was of er waren net wat fellere reacties. Ik vraag me altijd af wat ze doen met die andere tachtig reacties. In ieder geval, ik vond dat de Volkskrant vandaag iets kieskeuriger en subjectiever had kunnen selecteren wat betreft de reacties. "Uit eigen ervaring weet ik hoe verrijkend mijn minnares voor mij is." Credo: houd je vrouw en dochter erbuiten en negeer haar mening (man van 46, Meppel). Een ander verontrustende uitspraak: "Een 21 jarige dochter heeft geen recht een waardeoordeel over haar moeder uit te spreken. Soms houdt een buitenechtenlijke relatie de zaak in evenwicht. Legt zij ook over alles verantwoording af?" Ik heb even de moeite genomen om 'geen recht' te onderstrepen, te benadrukken. Voor zover ik weet word je als 21-jarige geacht al redelijk volwassen te zijn. Op je achttiende mag je al veel, maar op je 21ste ben je écht écht écht volwassen. Bovendien vraag ik me af waar zo'n vrouw van 70 (ja ze is 70, als ik de ondertekening moet geloven) deze informatie vandaan haalt. Wanneer heb je het recht om je mening te geven dan? Dat is enkel wat deze dochter doet. Dus wanneer je 50 jaar bent en een buitenechtelijke relatie hebt, is dan de tijd rijp om je mening erover te vormen? Deze vrouw van 70 en de man van 46 hebben blijkbaar al zoveel levenservaring, al durf ik te wedden dat zij nooit in de positie hebben gestaan van de benadeelde. Niemand praat er zo makkelijk over, totdat het ze zelf wordt aangedaan. Daarom kwam er vorige week ook een lichtelijke frustratie naar boven borrelen bij mij. Deze vrouw denkt werkelijk dat het haar relatie goed doet, om met een andere man haar liefde te delen in plaats van met haar echtgenoot. Natuurlijk: soms is de liefde op, maar wees dan ook een bikkel om daadwerkelijk je echtgenoot te verlaten. Blijf niet bij hem 'voor de kinderen', want kinderen zijn niet dom. Ik denk dat de vrouw in kwestie helemaal niet heeft nagedacht over hoe haar man zich moet voelen als hij erachter komt. Ze heeft zich helemaal niet in zijn positie verplaatst. Als het haar zou overkomen, dan krijgen we over 2 maanden de vraag: "Wat zou u doen? Mijn man is vreemd gegaan omdat hij onze seks te saai vond en hij denkt dat twee relaties de zaak meer in evenwicht brengt. Hij wil haar niet opgeven, maar ons gezin ook niet. Ik wil eigenlijk het liefst bij hem weg, want hij heeft mij dit aangedaan. I'm a mess!" Een vrouw van 50 uit Ede.
Een hilarische reactie maakte mijn ochtend weer helemaal goed: "Ik denk dat u in uw jeugd heel weinig puberale dingen heeft gedaan, want u gedraagt zich nu als een puber. Uw dochter is geschokt en moet nu de rol van uw moeder aannemen. Het was stukken makkelijker geweest als u naakt was gaan nachtzwemmen in de Amstel, in plaats van u krampachtig vast te houden aan een minnaar." Een meisje van 16, Amsterdam. Ten eerste is het erg dat een meisje van zestien, ik herhaal ZESTIEN, een vrouw van vijftig erop moet wijzen dat ze in haar puberale fase zit. Ten tweede zijn mensen die rond hun vijftigste nieuwe liefdes leren kennen, terwijl ze nog een relatie hebben, ook nog pubers. Ze komen in hun midlife-crisis, gaan zichzelf her-ontdekken, merken dat ze met de dag niet jonger, maar ouder worden en gaan heel lang twijfelen en nadenken over hun huidige relatie. Dit is precies wat pubers ook doen, maar dan met echte puberproblemen. Echt, ik heb niks tegen een midlife-crisis, waarschijnlijk hebben we er straks allemaal last van, maar je bent nu eenmaal 50, gedraag je er dan ook naar.
"Uw dochter snapt nog niet dat in sommige gevallen relaties naast elkaar kunnen bestaan zonder dat er iemand tekort wordt gedaan." Vrouw, 55 jaar (let op het getal!). Open relaties werken niet, ervan uitgaande dat deze vrouw daarop aanstuurt. Het wordt anno 2012 nu eenmaal niet geaccepteerd, dat je vreemd gaat, laat staan dat je twee relaties hebt. Voor sommige mensen werkt het misschien wel, maar moet je jezelf dan niet ten rade gaan of je hoofdelijke relatie wel goed zit? Je hebt dus iemand anders nodig om je andere behoeftes te verzadigen. Het is de truc om een man of vrouw te vinden die alles heeft. Daarom blijven er zo lang mensen alleen. Het is niet zo'n gek idee om te wachten op de ware. Een nog grotere truc is om die ware rond je dertigste te vinden en niet rond je vijftigste als je al uit wanhoop een ander aan de haak hebt geslagen en stiekem daar ook wel gelukkig mee bent. En de trucs der trucs is dan om zo eerlijk mogelijk te zeggen tegen de ander dat je hem verlaat.
vrijdag 13 januari 2012
4. Into me see
Ook wel 'intimiteit'.
Ik ben heel flexibel op heel veel gebieden. Ik praat makkelijk over bloot, seks, gassen loslaten, eten met je mond vol (en de nodige gevolgen daarvan: per ongeluk brood of iets anders uitspugen op de persoon tegenover je, OMDAT je met je mond vol praatte), schelden en praten over ongewenste haargroei op verschillende plekken van het lichaam. Maar de laatste tijd loop ik tegen situaties aan, waarvan míjn nekharen zelfs overeind gaan staan. En, beste mensen, dat gebeurt niet snel.
Zo was ik laatst met mijn twee-weekse schoonmaakbeurt bezig, toen een zeker persoon (ik noem geen namen, want ik respecteer de privacy van deze zekere persoon.) de badkamer in kwam lopen. "Ben je bezig?" Mijn sopje zag groen van al de algen die zich hadden gevormd in onze douchebak. Daarnaast was mijn swiffer zwart van het stof. "Nou op zich...". "Oh oké, dan kom ik zo wel terug. Ik moet even mijn handen wassen zo. Je weet wel, mijn maandelijkse periode", zei ze, terwijl ze zielig over haar buik wreef. Hmm, in dat geval. "Je mag je handen wel wassen hoor!" Zei ik vlug en probeerde aardig te kijken. "Nee ik moet het even inbrengen. Ik ben zo terug."
Even stop zetten. Dit was het moment dat mijn haartjes zich klaar maakte voor een kaarsrechte lijn omhoog. Dat is niet de fout van Deze Zekere Persoon (hierna: DZP), ik vind het namelijk ontzettend vies, en ik kan het niet goed onder woorden brengen, want men kan nu niet zien hoe ik kokhalzend dit verhaaltje typ, als andere personen praten over hun Maandelijkse Periode. Ik wil het niet zien, niet ruiken en niet horen. Het kraken van het openmaken van een tampon in het toilethokje naast het mijne, doet mijn tenen krommen. Het zien van rode vlekken op kleding, omdat mensen zijn doorgelekt; ronduit BAH. En ik weet dat we het allemaal een keer meemaken of hebben meegemaakt en I have been there too, maar lieve vrouwen, hierbij drie heel goede tips:
1. Zorg dat je zo vaak mogelijk naar de WC gaat om te verwisselen/verschonen.
2. Draag nooit, en ik benadruk NOOIT, een witte broek, jurk of rok tijdens je maandelijkse periode. Lichtroze sta ik ook niet toe.
3. Ga voor Double Dutch als je een very heavy period hebt: én een maandverband én een tampon (extra large).
Terug naar het verhaal. Dus nog geen 5 minuten later stond ze daar weer in de deuropening. Volgens mij stond ze daar langer dan ik door had, aangezien ik druk bezig was met het ont-algen van onze douchebak. Met een rood hoofd en een pijnlijke rug keek ik haar aan. "Daar ben ik weer." Onze douchebak glom ondertussen als nooit tevoren en ik begon het plankje boven onze wasbak gereed te maken voor een lekkere veeg met de schuurspons. Eerst de zeepflacon opzij en...dat was het wel. Met de zeepflacon in mijn hand keek ik haar aan met een blik 'it's all yours' en ik deed nog een stapje naar achteren om het te verduidelijken. "Mag ik de zeep?" vroeg ze. Ik wilde lachend antwoorden dat ze altijd zeep mag gebruiken, vergeten dat ik het flesje in mijn hand had. Snel liep ze naar mij toe, maar ik schrok van de toenadering en bovendien wilde ik niet zien wat er allemaal aan haar vingers zat. Ik wilde het ook niet ruiken. Dus ik liep nog verder naar achter en zij kwam nog dichterbij. "Wat heb je een mooie ketting om", zei ze opeens. En toen raakte ze het aan. En ik begon te rekenen in mijn hoofd: Ik doe het met mijn rechter hand, maar ik ben wel links. Met welke hand zou zij het doen en nog belangrijker: met welke hand raakt ze MIJN ketting aan?! Ondertussen begon ze vragen te stellen over waar ik het vandaan had. Nog behoorlijk in de war en met mijn ogen van haar afgewend mompelde ik: "Voor mijn verjaardag gekregen. Hier." Ik duwde de zeepflacon in haar hand en sprintte (als in: ik zette twee snelle stappen, zo groot is de badkamer namelijk niet) naar mijn groene sop en begon de vloer te schrobben. "Nou ik zie je later wel weer hè!" En weg was ze. Misschien overdreef ik wel lichtelijk, vooral omdat ik niks heb gezien en geroken. Maar ongesteld zijn doe je in je eigen tijd. Niet waar anderen bij zijn. Dit was een no-go-situation voor mij. Té intiem.
Een andere situatie was wat pijnlijker voor mijzelf, maar ook eentje waar ik nog steeds van gruwel. Ik vond een jongen erg leuk en flirtte (of althans: probeerde te flirten) met hem als ik hem zag. Op een gegeven moment was er een groot feest en hij was er ook. Ik drink niet veel, maar als ik drink dan ben ik binnen no time een stuk opener. Dus ik vertelde hem ook dat ik wel zin had om te zoenen (niet specifiek doelend op hem). Hij lachen, ik lachen, hij weer praten, ik weer praten, het klikte helemaal! Een clicking-situation. Al mijn vriendinnen vonden dat ik hem moest versieren, zodat ik voor de rest van de avond aan zijn lippen kon hangen en zij waarschijnlijk geen last meer hadden van mijn 'ik-wil-zoenen-gezeur'. Maar mijn probleem is dat als het té intiem wordt, ik dichtklap. En ik wist dat het er vanavond van moest komen, dus mijn hart bonkte in mijn keel. Ik durfde hem niet meer aan te kijken of aan te spreken. Al snel gingen wij weer dansen en toen ging het voor mijn gevoel heel snel. De jongen in kwestie bleek achter ons te staan mét een ander meisje. Het meisje was degene die de rest van de avond aan zijn lippen hing. Ik draaide me om, want ik wilde het niet zien. Mijn vriendinnen begonnen vieze gezichten te trekken. Ik bedacht me dat ik dat ook zou doen als vriendin: om elkaar te steunen en te laten zien dat het een sukkel is die niet kan zoenen. Maar mijn vriendinnen vertelden dat hij aan het likken was. Niet zomaar likken. Nee, hij likte over de wang van het meisje. Ook té intiem.
Ik ben heel flexibel op heel veel gebieden. Ik praat makkelijk over bloot, seks, gassen loslaten, eten met je mond vol (en de nodige gevolgen daarvan: per ongeluk brood of iets anders uitspugen op de persoon tegenover je, OMDAT je met je mond vol praatte), schelden en praten over ongewenste haargroei op verschillende plekken van het lichaam. Maar de laatste tijd loop ik tegen situaties aan, waarvan míjn nekharen zelfs overeind gaan staan. En, beste mensen, dat gebeurt niet snel.
Zo was ik laatst met mijn twee-weekse schoonmaakbeurt bezig, toen een zeker persoon (ik noem geen namen, want ik respecteer de privacy van deze zekere persoon.) de badkamer in kwam lopen. "Ben je bezig?" Mijn sopje zag groen van al de algen die zich hadden gevormd in onze douchebak. Daarnaast was mijn swiffer zwart van het stof. "Nou op zich...". "Oh oké, dan kom ik zo wel terug. Ik moet even mijn handen wassen zo. Je weet wel, mijn maandelijkse periode", zei ze, terwijl ze zielig over haar buik wreef. Hmm, in dat geval. "Je mag je handen wel wassen hoor!" Zei ik vlug en probeerde aardig te kijken. "Nee ik moet het even inbrengen. Ik ben zo terug."
Even stop zetten. Dit was het moment dat mijn haartjes zich klaar maakte voor een kaarsrechte lijn omhoog. Dat is niet de fout van Deze Zekere Persoon (hierna: DZP), ik vind het namelijk ontzettend vies, en ik kan het niet goed onder woorden brengen, want men kan nu niet zien hoe ik kokhalzend dit verhaaltje typ, als andere personen praten over hun Maandelijkse Periode. Ik wil het niet zien, niet ruiken en niet horen. Het kraken van het openmaken van een tampon in het toilethokje naast het mijne, doet mijn tenen krommen. Het zien van rode vlekken op kleding, omdat mensen zijn doorgelekt; ronduit BAH. En ik weet dat we het allemaal een keer meemaken of hebben meegemaakt en I have been there too, maar lieve vrouwen, hierbij drie heel goede tips:
1. Zorg dat je zo vaak mogelijk naar de WC gaat om te verwisselen/verschonen.
2. Draag nooit, en ik benadruk NOOIT, een witte broek, jurk of rok tijdens je maandelijkse periode. Lichtroze sta ik ook niet toe.
3. Ga voor Double Dutch als je een very heavy period hebt: én een maandverband én een tampon (extra large).
Terug naar het verhaal. Dus nog geen 5 minuten later stond ze daar weer in de deuropening. Volgens mij stond ze daar langer dan ik door had, aangezien ik druk bezig was met het ont-algen van onze douchebak. Met een rood hoofd en een pijnlijke rug keek ik haar aan. "Daar ben ik weer." Onze douchebak glom ondertussen als nooit tevoren en ik begon het plankje boven onze wasbak gereed te maken voor een lekkere veeg met de schuurspons. Eerst de zeepflacon opzij en...dat was het wel. Met de zeepflacon in mijn hand keek ik haar aan met een blik 'it's all yours' en ik deed nog een stapje naar achteren om het te verduidelijken. "Mag ik de zeep?" vroeg ze. Ik wilde lachend antwoorden dat ze altijd zeep mag gebruiken, vergeten dat ik het flesje in mijn hand had. Snel liep ze naar mij toe, maar ik schrok van de toenadering en bovendien wilde ik niet zien wat er allemaal aan haar vingers zat. Ik wilde het ook niet ruiken. Dus ik liep nog verder naar achter en zij kwam nog dichterbij. "Wat heb je een mooie ketting om", zei ze opeens. En toen raakte ze het aan. En ik begon te rekenen in mijn hoofd: Ik doe het met mijn rechter hand, maar ik ben wel links. Met welke hand zou zij het doen en nog belangrijker: met welke hand raakt ze MIJN ketting aan?! Ondertussen begon ze vragen te stellen over waar ik het vandaan had. Nog behoorlijk in de war en met mijn ogen van haar afgewend mompelde ik: "Voor mijn verjaardag gekregen. Hier." Ik duwde de zeepflacon in haar hand en sprintte (als in: ik zette twee snelle stappen, zo groot is de badkamer namelijk niet) naar mijn groene sop en begon de vloer te schrobben. "Nou ik zie je later wel weer hè!" En weg was ze. Misschien overdreef ik wel lichtelijk, vooral omdat ik niks heb gezien en geroken. Maar ongesteld zijn doe je in je eigen tijd. Niet waar anderen bij zijn. Dit was een no-go-situation voor mij. Té intiem.
Een andere situatie was wat pijnlijker voor mijzelf, maar ook eentje waar ik nog steeds van gruwel. Ik vond een jongen erg leuk en flirtte (of althans: probeerde te flirten) met hem als ik hem zag. Op een gegeven moment was er een groot feest en hij was er ook. Ik drink niet veel, maar als ik drink dan ben ik binnen no time een stuk opener. Dus ik vertelde hem ook dat ik wel zin had om te zoenen (niet specifiek doelend op hem). Hij lachen, ik lachen, hij weer praten, ik weer praten, het klikte helemaal! Een clicking-situation. Al mijn vriendinnen vonden dat ik hem moest versieren, zodat ik voor de rest van de avond aan zijn lippen kon hangen en zij waarschijnlijk geen last meer hadden van mijn 'ik-wil-zoenen-gezeur'. Maar mijn probleem is dat als het té intiem wordt, ik dichtklap. En ik wist dat het er vanavond van moest komen, dus mijn hart bonkte in mijn keel. Ik durfde hem niet meer aan te kijken of aan te spreken. Al snel gingen wij weer dansen en toen ging het voor mijn gevoel heel snel. De jongen in kwestie bleek achter ons te staan mét een ander meisje. Het meisje was degene die de rest van de avond aan zijn lippen hing. Ik draaide me om, want ik wilde het niet zien. Mijn vriendinnen begonnen vieze gezichten te trekken. Ik bedacht me dat ik dat ook zou doen als vriendin: om elkaar te steunen en te laten zien dat het een sukkel is die niet kan zoenen. Maar mijn vriendinnen vertelden dat hij aan het likken was. Niet zomaar likken. Nee, hij likte over de wang van het meisje. Ook té intiem.
woensdag 11 januari 2012
3. Een mooie dag
Want die bestaan ook nog.
Het is een mooie dag. Een dag voor een lied. Het is een mooie dag, kom leef en geniet! Adem diep in, vergeet je zorgen en je pijn. Een dag om gelukkig te zijn.
Het is een mooie dag. Verzin maar geen smoes. Het is een mooie dag, vergeet toch je blouse. Alles om je heen als een warme roes. Een dag om gelukkig te zijn.
Eerst zag ik de zon, de mooie zon. Schijnt en straalt om je heen. Stop met tikken en wegen, dan valt de dag niet tegen.
Bron: Annie en de Cowboys 'Mooie dag' (http://www.marjoleinmeijers.nl/marjoleinmeijersaudiovideo.htm)
Het is een mooie dag. Een dag voor een lied. Het is een mooie dag, kom leef en geniet! Adem diep in, vergeet je zorgen en je pijn. Een dag om gelukkig te zijn.
Het is een mooie dag. Verzin maar geen smoes. Het is een mooie dag, vergeet toch je blouse. Alles om je heen als een warme roes. Een dag om gelukkig te zijn.
Eerst zag ik de zon, de mooie zon. Schijnt en straalt om je heen. Stop met tikken en wegen, dan valt de dag niet tegen.
Bron: Annie en de Cowboys 'Mooie dag' (http://www.marjoleinmeijers.nl/marjoleinmeijersaudiovideo.htm)
Abonneren op:
Posts (Atom)