22. 6 maanden vooruit

Weet je dat november weer de tijd is om een vakantie te plannen voor de zomer? En als je in december wilde gaan skiën, dan had je in juli al moeten boeken. Weet je ook dat er mensen zijn die in september al een evenement op Facebook plaatsen voor Oud & Nieuw. Weet je ook dat mijn goede voornemen van het jaar 2012 was 'minder vooruit plannen'?
Weet je dat er verder niemand rekening houdt met het feit dat jij niet aan een strakke planning doet?

Midden november: "Wat doe jij met Oud & Nieuw?" "Wat?" "Wat doe jij met Oud & Nieuw?" "Ik snap je niet?" "OF JE IETS GEPLAND HEBT?" "Nee, sorry, nee. Ik heb er eerlijk gezegd nog niet over nagedacht. Het is dat jij het nu zegt. Nu denk ik er aan. Ik begin me nu ook al zorgen te maken. Is dat nodig?" "Nou ja, er zijn weer kaartjes te koop en die vliegen er binnen een dag uit?" "Een dag?" "Tja. Oud & Nieuw is populair." "Ik heb mijn verjaardag al wel gepland, maar dat was écht nodig." "Oud & Nieuw plannen is ook écht nodig. Anders zit je weer saai ergens alleen."

Het punt is, dat ik het helemaal niet erg vind om 'saai' Oud & Nieuw te vieren. Ik hecht, sinds ik niet meer thuis woon, veel meer waarde aan mijn familie en lieve vriendinnen. Dat zijn de mensen waar je uiteindelijk op terug kunt vallen, in welke soort tijden dan ook. Dat zijn de mensen die uiteindelijk altijd voor je klaar zullen staan en dat zijn dus ook de mensen met wie ik het liefst een vuurpijl in de lucht schiet om het nieuwe jaar in de luiden. Met wie ik het liefst voor de open haard zit en elkaar lieve verhaaltjes voor lees. Met wie ik, onder het genot van champagne, witte wijn, toastjes met brie, oliebollen, appelflappen, naar Paul de Leeuw of de Oudejaarsconference kijk.

En. Dit soort avonden zijn niet te plannen. Dat is het mooie ervan.

21. Hiep hoi!

Mijn allereerste artikel staat online. Wat ben ik trots, wat ben ik blij en wat ben ik zo sociaal om het met jullie te delen.

Utrechtse studenten willen duurzaamsten zijn

20. Koekje erbij?

Zoals elke goede student, sog ik ook weleens. Het soggen maakt de student. Tot voor kort wist ik niet eens wat soggen was. Je kunt de betekenis ervan ook niet vinden in de van Dale, dus heb ik een hele tijd gedacht dat de berichtjes "Jongens, ik ben lekker aan het soggen, maar moet je dit filmpje zien. Hilarisch" of "In het kader van sog hierbij een filmpje van mijn favoriete cabaretier" op facebook, verkeerd waren gespeld. Soggen kon gewoon geen woord zijn en ik was diep teleurgesteld in mijn mede-studenten. Waarom kan niemand meer normaal Nederlands schrijven? Nu weet ik wel wat sog is: studie ontwijkend gedrag. Waarom sog in het leven is geroepen, is me nog steeds onduidelijk. Ik doe al jarenlang aan studie ontwijkend gedrag, maar in die tijd noemde ik dat gewoon 'even afgeleid'.

Hoe dan ook. Ik heb nu tentamens, waardoor ik elke mogelijkheid aanpak om achter mijn laptop te kruipen. En dat blijkt nog leerzaam te zijn ook. Sinds kort is er het zogenaamde 'cookiebeleid'. De surfer moet de mogelijkheid worden geboden om cookies wel of niet te accepteren. Hier zit dus mooi een addertje onder het gras, want als je zegt dat je de cookies niet wilt, dan kun je de desbetreffende website ook niet meer bekijken. Daar ben je dan mooi mee. Zo wilde ik meedoen aan een wedstrijd op Elle.nl, maar ik had de cookies niet geaccepteerd. Het gevolg: ik kon geen afbeeldingen meer zien, de pagina's laadde heel traag (eigenlijk laadde het niet). Hierdoor werd ik gedwongen bij mijn volgende bezoek aan Elle.nl wél de cookies te accepteren. Dit gaat geheel tegen mijn principes in. Ik heb nogal wat principes, maar het 'cookiebeleid' komt van fucking diep.

Sinds ik weet dat we 'gevolgd' worden, vind ik het belangrijk dat ik alles probeer te beschermen. Vakantiekiekjes, tags op facebook etc. heb ik niet openbaar gemaakt en zijn alleen zichtbaar voor mijzelf of mijn vrienden. Zo vind ik de cookies erg vervelend, omdat op elke website waar ik kom, een cookie denkt dat ik daadwerkelijk geïnteresseerd ben in het onderwerp van de website. Op mijn facebook krijg ik dan advertenties van bijvoorbeeld 'Uggs'. Uggs komt van ugly en zo vind ik die schoenen ook net olifantenpoten. Ik kan er eigenlijk geen positief woord over zeggen. Maar omdat ik toevallig een keer op een schoenenwebsite heb gekeken, denkt een cookie dat ik daadwerkelijk van Uggs houd.

Stiekem ben ik ook wel een beetje beledigd. Ik word in een hokje gestopt. Het heeft me jaren gekost om me uit zo'n hokje te wurmen, daarnaast heeft het ook een aantal jaar geduurd voordat ik zelf niet meer in 'hokjestermen' dacht. Het is net de basisschool all over again. Ik wil nu niet zeggen dat ik uniek ben, al ben ik dat natuurlijk wél. Maar om nou door een cookie in het 'Uggs-hokje' te worden geplaatst, doet pijn, erg pijn.

19. Help, mijn huisbaas is een lul!

Notitie: alle uitspattingen, gedaan in deze tekst, zijn geheel naar de gevoelens van het slachtoffer beschreven. Niks is overdreven. Tevens zijn alle namen voor de veiligheid van toekomstige huurders niet gefingeerd. 

Anderhalf jaar geleden trok ik de Wereld der Studenten in. Ik studeerde al in Utrecht, waarom er ook niet wonen? De eerste keer hospiteren, was zoals bij elke student, een drama. Bovendien, zo bleek later, was het ook aan de andere kant van Utrecht, waar je alleen genoegen meeneemt als je drie uur moet reizen naar Utrecht. Na een stuk of 5 keer hospiteren (allemaal afgewezen uiteraard), kwam ik een advertentie op Kamernet tegen waarvoor ik een keertje niet hoefde te hospiteren. De locatie was perfect en ondanks dat de huur wat hoog was, besloot ik een kijkje te nemen.
Trillend van de zenuwen stapte ik uit de bus, want ik vond het allemaal wel vreemd dat ik alleen met de verhuurder zou zijn. Een paar keer liep ik langs een fel roze deur, maar ik kwam tot de conclusie dat het, door hem opgegeven huisnummer, niet moest kloppen. Mijn bloed begon te koken, maar voordat het zijn kookpunt bereikte ("Ben ik nou werkelijk waar voor de gek gehouden?"), zag ik een man nonchalant bij een deur hangen. Ik besloot maar te vragen of hij wist waar ik het huis kon vinden. Voor het zelfde geld, was het een magisch huis die je alleen kon bereiken door met een paraplu op bepaalde muurstenen te tikken. De man zag me aankomen en vroeg gelijk of ik voor het huis kwam. Toen hij zijn bolle hoofd opzij deed, zag ik het huisnummer tevoorschijn komen. De man stelde zich voor als Martin.

Eigenlijk zijn toen alle problemen begonnen. Ik had in eerste instantie nooit mezelf moeten voorstellen, dan had ik namelijk ook nooit geweten dat hij Martin heet (hoe vaker ik die naam typ, hoe bozer ik word) en dan had mijn leven er heel veel anders uitgezien. Hoe het ook zij, ik heb me helaas wel voorgesteld en ik heb de kamer, ondanks de hoge huurprijs, wél geaccepteerd. Als onzekere, onwetende, jonge studente weet je ook niet wat je andere opties zijn.

Na een week had ik al mijn eerste akkefietje. De huurder voor mij had mooi laminaat in de kamer laten leggen. Hier wilde hij echter wel een schappelijk prijsje voor terug. Geheel begrijpelijk. Daar was ook niks mis mee. Waar wel wat mis mee was, was het feit dat Martin had gezegd dat het 50 euro zou zijn en de ex-huurder het vervolgens opschroefde naar 70 euro. Bonje natuurlijk. Vervolgens geeft de ex-huurder mij de sleutel, terwijl Martin dit hoorde te doen. Weer bonje. Niet veel later wil ik mijn kamer inrichten, maar daarvoor heb ik wel de exacte maten nodig. Martin wilde die niet geven. Weer bonje. Toen was ik boos over de deur, omdat er nog stickers op zaten die niet van mij waren en die ik er ook niet af kreeg. Ik wees Martin erop, hij boos omdat de ex-huurder dit hoorde te doen. Toen, helemaal uit het niets, mailde Martin mij dat hij niet wilde dat ik nog langer de kamer zou huren. Ik was natuurlijk in paniek, maar dat is allemaal weer goed komen.

Ik zou zo dus wel kunnen stellen, dat vanaf week 1 onze relatie niet optimaal was. Toen ik na 6 maanden tijd ook nog besloot de huurcommissie in te schakelen, was onze relatie al helemaal verpest. Uiteindelijk is er wel veel van de huur vanaf gegaan, maar daarvoor heb ik wel een paar dreigementen mogen ontvangen (hiep hoi!).

Binnenkort vertrek ik voor een halfjaar naar Wales en zoals de meeste studenten dat doen, wilde ook ik mijn kamer onderverhuren. In bijna elk huurcontract staat dat het niet toegestaan is, tenzij de verhuurder het uitdrukkelijk toestaat. Ik besloot het erop te wagen en mailde de boze, grote geldwolf. De meeste verhuurders knijpen voor een halfjaar hun ogen wel dicht, maar zoals je waarschijnlijk had verwacht (dit verhaal kent geen happy end en alleen mij overkomt de slechte dingen) mijn verhuurder NIET. Hij wil er ook niet over praten, aangezien dit voor hem een aanknopingspunt is om mij eruit te gooien. Nu is mijn enige optie om mijn kamer op te zeggen en na de zomervakantie weer te hospiteren.

I am one lucky bastard.