De excuses & andere smoesjes.
Ha! Weer een goede zin bedacht. Jammer dat ik net de trein in stap en recht tegenover een man zit, die blijkbaar heel geïnteresseerd is in wat voor substantie er uit zijn neus zal komen. Alles behalve dat dit geen smakelijke voorstelling is, ben ik ook mijn zin weer kwijt. Ik ben mijn zinnen een halfjaar geleden verloren. De woordjes 'de', 'het' en 'een' maken voor mij niet het begin van een zin, maar zorgen ervoor dat het einde nabij is en ik niet weet wat er nog komen zal. Het woordje 'en' irriteert me mateloos, want er is geen 'en' meer. Het is dit
of dat. De toegenomen ergenissen zijn een paar maanden geleden begonnen. Ergens tussen het moment van het niet kunnen inloggen op Weblog en drie vakken volgen op het moment dat mijn leventje niet op zijn rustigst was. De o zo aardige treinconducteurs, reizigers, mede-studenten, ouders, mensen die "oh sorry"-maar-toch-express-tegen-je-aanlopen terwijl je bepakt en bezakt door een overvolle stationshal rent en de hond konden in die maanden een snauw en een grauw krijgen. Voor de andere mensen die niet in dit rijtje staan opgesomd had ik andere methodes bedacht:
doen alsof er niks aan de hand is (lachen als een boer met kiespijn op momenten die te pijnlijk zijn voor jezelf, maar die voor anderen erg amuserend zijn) en
negeren. Ik denk dat ik heel goed ben in negeren. Het enige wat ik niet mee heb is mijn gezichtsuitdrukking. Het schijnt dat ik heel boos kijk, waardoor ik een paar maanden geleden een boze blik terug geworpen kreeg van iemand, die schijnbaar al 20x hallo had gezegd en achter me aan moest rennen om te vragen of ik diegene niet meer herkende. Ik herkende hem ook niet. Dit is dus een voorbeeld van net doen alsof iemand je niet interesseert. Alleen mijn poging was mislukt, want hoe vaak loopt er iemand nog achter je aan om te vragen of je diegene negeert? Echt bijna nooit.
Na de drukke periode kon ik nog steeds niet mijn zinnen kwijt en ik ben letterlijk gek geworden. Ik was boos op mezelf, boos op anderen en boos op Weblog. Na tachtig mailtjes over en weer was de conclusie dat ik niet kon inloggen. Alleen was
ik degene die al na het eerste mailtje tot die conclusie was gekomen. De zinnen bleven in mijn hoofd hangen en grappige woordcreaties lagen op het puntje van mijn tong. Natuurlijk had ik alles ergens anders kunnen opschrijven, dat weet ik ook wel, maar het ging erom dat niemand anders ze meer zou lezen. Dat ik mijn eigen verhalen niet meer terug kon krijgen, omdat Weblog zonodig moest 'verhuizen' en ieders wachtwoord moest veranderen.
Daarnaast werden de dingen die ik ECHT nodig moest doen er ook niet minder op. Mijn to-do-lijstjes werden steeds langer en langer en er was zelfs een vriendin die verbaasd was over het feit dat ik to-do-lijstjes maak in periodes dat ik géén tentamens heb. Ik houd me altijd strikt aan mijn lijstjes, maar dat is ook de reden dat ik er gek van word en er van overstuur raak. Dat ik mijn moeder huilend op bel met de mededeling "dat ik stress heb". Zij lachend en chagrijnig de haak erop gooit en ik vervolgens een vriendin bel met dezelfde mededeling, die me gelukkig wél troost.
Ik heb zoveel voornemens en ze zijn nu ook heel anders dan vorig jaar. Het belangrijkste is dat ik niet moet overdrijven en minder stress moet hebben. Ik heb laatst een onafgemaakt to-do-lijstje
weggegooid. Dat was in eerste instantie niet mijn eigen idee, maar wel mijn eigen stommiteit doordat ik thee over mijn papiertje had gemorst en ik langzaam de 'moets' en 'studerens' zag vervagen. Het hielp echter wel. Al vind ik het nog steeds heerlijk om een dikke, vette roze markeerstreep door een to-do te zetten, omdat je het ook echt hebt ge-to-done.
Ik heb Weblog 4 maanden de kans gegeven om de schade te herstellen. Na een succesvolle inlogpoging, kreeg ik even weer de motivatie terug om mijn hele blog te her-decoreren. Helaas staat Weblog op dit moment nog zo in de kinderschoenen wat betreft de technologie. Nu ben ik een overloper, maar het voelt heerlijk, want de zinnen en de voegwoorden spelen en springen door mijn hoofd. Ik heb hier 4 maanden op gewacht en ik heb spijt dat ik dit niet eerder heb gedaan. Ik heb een heerlijke affaire met Blogger en ik zal Weblog er niks over zeggen.
Dit was een to-do wat bij mij op nr. 9 stond en nu kan er een heerlijke roze dikke en vette markeerstreep doorheen. I love
to-do it.
