33. Help, ons imago!

Hogeschool InHolland, Universiteit van Tilburg en Vrije Universiteit Amsterdam. Wanneer komt er een instelling aan bod waar ik een leerling of een student van was? Ik heb het natuurlijk over de reputatie van bovengenoemde onderwijsinstellingen. Bij Hogeschool InHolland werden er net iets te makkelijk diploma's weg gegeven om zo maar van de studenten af te zijn. En dit herinner ik mij nog heel goed, omdat ik toen zelf student was bij Hogeschool Rotterdam, waar ik op dat moment enorm blij mee was. Wat later las ik vol ongeloof in de krant dat ene Diederik Stapel de hele boel bij elkaar had gelogen (of nou ja, hij had enkele essentiële gegevens veranderd). En er zullen vast nog meer fraudezaken aan bod zijn geweest waar ik niet van af wist, maar ook nu is ook de Vrije Universiteit Amsterdam de klos.

Nu is mijn middelbare school (ook wel de Geitenwollensokkenschool genoemd) al een aantal keer afgekraakt door de overheid, inspecties van de overheid en mijn omgeving. Alleen als 17-jarige scholier kijk je daar toch wat anders tegenaan dan als een 21-jarige student. Mijn school zou teveel aan ontwikkeling doen, die bij een kind eigenlijk niet zonodig ontwikkeld dient te worden (dans, drama, euritmie, handvaardigheid, verhalen schrijven, zingen; aspecten die ik overigens heel erg nuttig vond). Er moest meer ruimte voor efficiëntie komen en net wat minder zweverigheid. Aldus de inspectie. Behalve deze punten (en inmiddels zijn die flink aangepast, want ook de Geitenwollensokkenschool krijgt subsidie van de overheid en ben je niet een normale, openbare middelbare school, dan krijg je ook geen subsidie) viel het allemaal reuze mee en dat is dan ook wel weer de instelling van mijn middelbare school geweest: we hadden er allemaal wel een beetje (schapen)schijt aan. Geen subsidie? Dan doen we het toch zonder en dan vragen we aan de ouders zelf toch wel een bijdrage? 1040-urennorm? Zo weinig maar? Wij zaten sowieso al van half 9 tot 6 uur op school (waar ik overigens nog wel dolblij over had geprotesteerd met de rest van mijn school, omdat wij ook eens normaal wilden doen. Net als alle andere leerlingen in Nederland). Een uitje naar Parijs? Nee, gekkigheid, wij gaan op survivalkamp waar we tegen bomen aan praten en poepen in een zelf gegraven kuiltje.

Nu vroeg ik mij af of ik binnenkort ook zoiets shockerends moet verwachten van mijn faculteit. Je zou kunnen denken dat er bij Rechtsgeleerdheid vrij weinig te frauderen valt (dat dacht ik zelf namelijk nog tot aan een jaar geleden, maar dat even terzijde), maar gezien het aantal onderzoekers binnen privaatrecht alleen al (ik kan het weten, ze hebben mij de basis van het goederenrecht meegegeven) bestaat die kans dus wel. En wij leren braaf alle noten bij de arresten, nieuwe artikelen van Dinges en nieuwe artikelen van Danges, boeken van hoogleraar Y en boeken van docent Z. Voor je het weet, komt er aan het licht dat je net zo goed niet al die boeken en artikelen had hoeven te lezen, omdat ze vol onzin staan. Weet jij veel? Ik had hier eigenlijk nog niet zo bij stil gestaan totdat ik een column van Youp van 't Hek hierover las. Toen besefte ik me pas dat hij helemaal gelijk had.
Of dat ik straks als trotse afgestudeerde student (jaja, bachelor nog maar) mijn bachelordiploma in ontvangst neem en later blijkt dat ik mijn hele scriptie niet eens had mogen halen, omdat hij vol fouten stond en Universiteit Utrecht mij gewoon weg wilde hebben, zodat het aantal excellente studenten de overhand neemt (dat ben ik dus duidelijk niet).

Het lijkt mij dus beter om die hoogleraren en professoren nu maar met een korreltje zout te nemen en vooral heel nonchalant hun boeken en artikelen door te gaan bladeren. Over een jaar of 10 komt toch wel aan het licht dat het artikel grotendeels uit geblaat bestond en geloof mij: dan ben je misschien nog wel blij dat je voor een tentamen gezakt bent, waarvoor je alleen maar onzin had moeten leren.

32. Ruggen mysterie

De rug. Of eigenlijk: de vrouwenrug. Het heeft iets speciaals en iets moois. Als het bedekt is zonder al teveel vel, overtollig vet of rimpels is de rug een prachtig fenomeen. Nu vraag je je misschien af waarom ik een blog wijd aan de rug?

Na de film Silver Linings Playbook begon ik mij af te vragen 1. Waarom Amerikanen zo preuts zijn en 2. Waarom de mannen in die films vrijwel altijd een harde piemel lijken te krijgen van het enkel kijken naar een blote rug van een vrouw? En to be honest, ik kan het antwoord niet geven. Dat Amerikanen niet graag naakt laten zien (jaja, Game of Thrones valt daar niet onder), dat was al duidelijk. Nederlanders daarentegen lijken totaal geen problemen te hebben met naakt. Sowieso is voor de Nederlander een film zonder naaktheid altijd wel een tegenvaller. Daar waar Nederlandse films full frontal nudity laten zien stopt de Amerikaanse camera waar de borsten van de Amerikaanse actrice horen te beginnen. Heel flauw hoor!

In ieder geval heb ik wel nagedacht over wat de rug van de vrouw zo speciaal kan maken. Dus lieve mannen, schroom niet om mij het echte antwoord te geven na het lezen van deze blog. Is het voor jullie een opluchting om te zien dat de vrouw in kwestie geen haar op haar rug heeft en dat je weet dat het dus geen man kan zijn (definitief, je weet het namelijk nooit in deze wereld)? Om hier op voort te borduren: is dit een gevoel dat je al op honk 1 staat en dat je van honk 2 (borsten) dus niet ver verwijderd bent (de vrouw hoeft zich maar om te draaien en je bent binnen, denk ik zo)? Zet de blote vrouwenrug sowieso aan tot een wereld naar meer? Nodigt de rug meer uit naar sexy time dan een ander deel van het vrouwenlijk lichaam? In Amerikaanse films lijkt dit wel zo te zijn. Is de rug trouwens nog steeds even aantrekkelijk met puisten erop? Waar ligt de grens, mannen?

Ik ben verward.

31. Een goed bakkie

Sinds een tijdje woon ik in mijn nieuw onderkomen. In alle opzichten is het beter dan voor mijn uitwisseling (al kan de tijd in het buitenland natuurlijk nooit overtroffen worden, dit is in ieder geval een begin). Zo heb ik nu een grotere kamer voor minder geld (een beetje onderhandelen doet wonderen). Ik woon in een rustigere buurt, maar wil ik drukte dan kan ik een straat doorkruizen en ik word overspoeld door Arabische invloeden (het is Marrakech all over again). Daarnaast woont er een groot deel van mijn hockeyteam in mijn buurt, en ja het mag gezegd worden, waardoor ik mij om 12 uur 's nachts nog net ietsjes veiliger voel als ik terug kom van een training. Vier meisjes met een hockeystick in de hand geklemd stellen toch meer voor dan één meisje. Wat misschien nog wel één van de leukste dingen is aan mijn nieuw onderkomen is toch wel de supermarkt. Het is een waar paradijsje. Het is goedkoop, het is alsof je de jaren '80 binnen stapt en het heeft lekker eten. Ik heb het natuurlijk over de Nettorama. Tot voor kort had ik hier nog nooit over gehoord, maar toen mijn huisgenoot instemde om mij de buurt een beetje te laten zien, kon ze natuurlijk de Nettorama niet vergeten. En ik ben haar dankbaar. Het Tokkie-volk wat er dagelijks rond loopt is zowaar een bezichtiging op zichzelf (cassières meegeteld) en dat daarnaast elke keer mijn tas weer gecontroleerd wordt neem ik ook voor lief (ik kom daar nu elke dag en elke keer sta ik weer bij dezelfde cassière, maar ze vertrouwt me volgens mij nog steeds niet helemaal).

Maaaaar, tromgeroffel, het leukste, het allerleukste (tot nu toe), is wel dat ik nu in de ochtend langs de Douwe Egberts fabriek loop. Toen een vriendin van mij vroeg wat ze nou precies rook (waarbij ze zelf dacht dat het aangebrande tosti's moest zijn), kon ik ook niet bedenken wat die geur nou was. Totdat ik vandaag mijn hardloopschema weer eens oppakte (ik moet voor midden november in staat zijn om 15 kilometer in een goed tempo te rennen) en bijna een uur lang moest rennen. De vraag is dan: waar ga je heen? Ik besloot de lange weg waaraan ik woon, en die dus helemaal niet zo heel lang blijkt te zijn, af te lopen. Toen een keertje naar rechts, en weer links en wat zie ik daar: een gele brug. Die mij en mijn vriendje zoveel ellende gebracht heeft op onze grote fietstocht door Nederland. In een groot vierkant gebouw daarnaast was hetgeen wat mij elke ochtend die lekkere geur bezorgt. Ik drink zelf dan geen koffie, maar oh, wat ruikt het lekker. En dan nog het besef dat de stad waarin je woont toch niet zo groot is, als je dacht dat hij was.
Gedreven op de geur van koffie kon ik die brug aan. En de 50 minuten die daarna volgden ook. Koffie werkt verslavend. Ik kan nu al niet wachten op mijn volgende loopronde.