De laatste paar weken waren iets zwaarder voor ons gezin. Naast de nodige tentamen, studie en werkstress hadden we ook nog een hond met kanker. Je probeert haar er door heen te slepen, naar haar te luisteren, met haar te knuffelen, maar zolang die verrekte kanker er nog was, ging het met onze hond niet lekker. Mijn ouders hadden bij voorbaat al besloten dat er maar een spuit in moest, want een kankergezwel op een staart belooft niet veel goeds. En daarbij kost een staart eraf halen ook veel geld, dachten ze. Natuurlijk wist ik de echte reden van mijn ouders: ze willen verhuizen naar een appartement en daar past een hond niet bij. Daarbij had onze hond, volgens het boekje, allang het loodje moeten leggen. Haar soort wordt toch gemiddeld 10?
Je begrijpt: ik wilde dat onze hond bleef leven. Hoe langer hoe beter, met of zonder staart. Wel had ik mijn vader op het hart gedrukt tegen de dierenarts te zeggen dat hij op zijn minst moest proberen die staart eraan te houden. Haar staart is haar handelsmerk.
Nou, vorige week was het dan zover. De dierenarts had bevestigd dat het kanker was en dat het eigenlijk wel moest worden weggehaald en dat het 400 euro kostte. Dit was het slechte nieuws. Het goede nieuws was dat we nog veel plezier van onze hond zouden hebben, want ze kon zomaar nog wel even 3 jaar te leven hebben. Onze hond zou namelijk zeker veel ouder worden dan de ordinaire golden retriever. Mijn dag kon niet meer stuk. Helaas voelden mijn ouders zich nu wel genoodzaakt onze hond te laten opereren in plaats van dat lang verwachte spuitje.
Inmiddels is de hond clean en heeft ze nog steeds haar staart. Wel een staart met alleen haar op het puntje en haar op het begin. De rest moest allemaal worden weggeschoren. Gelukkig hebben we nog even met deze hond.
maandag 16 december 2013
zondag 15 december 2013
37. Ja hoor, het is Kerst!
Voor mij is het pas écht Kerst als er in ons huis minimaal één discussie over een kerstboom, kerstlichtjes, kerstdiner, lootjes en opa en oma heeft plaats gevonden. Dan mag het misschien buiten nog zo koud zijn, de erwtensoep op het fornuis staan, het haardvuur aangewakkerd, ik met drie dekens over me heen de nacht doorbrengend, maar Kerst is alleen Kerst met prachtige discussies.
Vorig jaar vond er een discussie plaats over de hoogte van de kerstboom. Moeder had gezegd dat "we dit jaar maar eens een kleine kerstboom moesten nemen". Vooral omdat we nu sinds een paar jaar ook doen aan een versierde kersttak (wij doen ook nog eens aan recyclen, want de tak van vorig jaar heeft het 4 seizoenen volgehouden op een tafeltje in onze achtertuin, dus waarom het niet nog een keer gebruiken?) en het moet niet too much zijn. Nou, zo gezegd zo gedaan. Na lang gezeur en getrek heb ik me ook nog laten overhalen om die verrekte (mini)boom te gaan kopen. Handschoenen aan, muts op en gaan met die banaan. Samen met paps op zoek naar een kleine kerstboom. Mijn moeder had vorig jaar één grote fout gemaakt en dat is dat ze niet netjes met haar handen had aangegeven hoe groot (of hoe klein) de kerstboom dan moest zijn. En daarbij heeft ze de twee sukkels van de familie die kerstboom laten kopen. Dat ging dus geheid mis.
Eenmaal omringd door een stuk of tachtig bomen, zag ik hem staan. Een mooie kleine boom. Niet te klein, maar precies goed. Ik zou durven stellen dat de piek van de kerstboom tot aan mijn neus kwam. Klein maar fijn dus! Vervolgens betaal je je scheel aan die kleine kut boom. Maar klagen doe je niet, want nee, het is Kerst. En dan ziet zo'n boom er misschien wel klein uit, maar man wat was ie zwaar. Dus al steunend en kreunend liepen mijn vader en ik de wijk weer door. Bijna thuis aangekomen, stopt er een oranje mini naast ons: "IS DAT DE BOOM?" En dan niet vriendelijk bedoeld. Vervolgens begint mijn moeder nog keihard te lachen alsof dit een grapje was en we gelijk rechtsomkeert zouden maken naar de bomenmarkt. Het besef dat dit dé boom was, begon bij mijn moeder te dagen, zodra ze onze serieuze en bezwete gezichten zag.
Ik kan je vertellen: op dat moment ben je liever niet in je ouderlijk huis. Het heeft twee uur geduurd voordat mijn moeder besefte dat je van zo'n boom echt niks kunt maken, al versier je hem nog zo mooi. En het heeft 2 minuten geduurd voordat ze besefte dat ze deze taak nooit aan mijn vader en mij had moeten toebedelen. Dus na heel wat geschreeuw en initiatieven van mijn kant ("Oké, jezus, ik breng hem wel terug") hebben we in gezamenlijk overleg besloten de kleine boom te houden. Dat de boom de hele kerstvakantie slachtoffer was van dwerg- en lilliputtergrapjes, gekke foto's en doen alsof er eigenlijk geen boom was, hebben we allemaal voor lief genomen (en de versierde kersttak heeft het allemaal gecompenseerd).
Dit jaar, je zou denken dat we er iets van hebben geleerd, moest ik weer een boom kopen. Ik ben ook steeds op de verkeerde momenten thuis. Je kunt veel zeggen, maar mijn moeder heeft er wel wat van geleerd: geen kleine bomen meer. Dus toen mijn vader vroeg of ik weer met hem mee wilde, was mijn eerste reactie ook een duidelijke 'nee'. Toen vervolgens mijn moeder mijn vader als meetlat gebruikte "kijk, zo lang moet ie zijn, ongeveer tot aan papa's scheve neus" was ik gelijk om. Hoe moeilijk kon dat zijn? Gelukkig hebben we dit jaar een prachtige boom binnen gesleept en ook moeders was tevreden. Maar, zoals ik al zei, Kerst zou Kerst niet zijn zonder een discussie. Vanmorgen, terwijl ik met de studie bezig was, was er beneden een discussie over de kerstverlichting. Blijkbaar waren al onze lampjes kapot en er moesten dus nieuwe worden gehaald. Moeders heeft namelijk een nieuw creatief idee bedacht: geen ballen in de boom, maar eronder. Dus als je boom dan ook geen lichtjes heeft, dan is het wel een trieste bedoeling. Afijn, mijn vader in de auto op weg naar het tuincentrum. Niet veel later hoor ik beneden geschreeuw. Ik had in de kast kunnen kruipen, maar ik wilde liever de oorzaak weten. Het bleek dus dat mijn vader de verkeerde lichtjes had gekocht. Ze waren namelijk zwart, te groot en echt voor in de achtertuin en niet voor de binnenboom. Mijn vader, vaak slachtoffer van verkeerde smaak, was het dus even helemaal zat. Moeder moest maar mee terug naar het tuincentrum. Mijn moeder, fan van herhaling, bleef ook maar zeggen dat de ballen dit jaar onder de boom gingen waardoor we dus wel moesten shinen met de lichtjes. Waarop mijn vader doodleuk antwoordde: "Ja, ik zal jou eens onder die boom leggen." Het feit is wel: vandaag is zondag en zondag is hardloopdag van moeders. De hele dag is ze al bezig met die boom, terwijl ze rondloopt in haar sportkleren. Dus naar het tuincentrum gaan was geen optie, want zei moeder: "Ik zie er nu toch niet uit." Ja, dat is het grootste probleem bij ons. Hoe we eruit zien.
Weer een kwartiertje later zag ik twee blije gezichten. Mijn moeder had de lampjes die ze wilde en mijn vader had een straatmuzikant horen spelen en besloot zijn klarinet uit de kast te halen. Ik houd van Kerst!
Vorig jaar vond er een discussie plaats over de hoogte van de kerstboom. Moeder had gezegd dat "we dit jaar maar eens een kleine kerstboom moesten nemen". Vooral omdat we nu sinds een paar jaar ook doen aan een versierde kersttak (wij doen ook nog eens aan recyclen, want de tak van vorig jaar heeft het 4 seizoenen volgehouden op een tafeltje in onze achtertuin, dus waarom het niet nog een keer gebruiken?) en het moet niet too much zijn. Nou, zo gezegd zo gedaan. Na lang gezeur en getrek heb ik me ook nog laten overhalen om die verrekte (mini)boom te gaan kopen. Handschoenen aan, muts op en gaan met die banaan. Samen met paps op zoek naar een kleine kerstboom. Mijn moeder had vorig jaar één grote fout gemaakt en dat is dat ze niet netjes met haar handen had aangegeven hoe groot (of hoe klein) de kerstboom dan moest zijn. En daarbij heeft ze de twee sukkels van de familie die kerstboom laten kopen. Dat ging dus geheid mis.
Eenmaal omringd door een stuk of tachtig bomen, zag ik hem staan. Een mooie kleine boom. Niet te klein, maar precies goed. Ik zou durven stellen dat de piek van de kerstboom tot aan mijn neus kwam. Klein maar fijn dus! Vervolgens betaal je je scheel aan die kleine kut boom. Maar klagen doe je niet, want nee, het is Kerst. En dan ziet zo'n boom er misschien wel klein uit, maar man wat was ie zwaar. Dus al steunend en kreunend liepen mijn vader en ik de wijk weer door. Bijna thuis aangekomen, stopt er een oranje mini naast ons: "IS DAT DE BOOM?" En dan niet vriendelijk bedoeld. Vervolgens begint mijn moeder nog keihard te lachen alsof dit een grapje was en we gelijk rechtsomkeert zouden maken naar de bomenmarkt. Het besef dat dit dé boom was, begon bij mijn moeder te dagen, zodra ze onze serieuze en bezwete gezichten zag.
Ik kan je vertellen: op dat moment ben je liever niet in je ouderlijk huis. Het heeft twee uur geduurd voordat mijn moeder besefte dat je van zo'n boom echt niks kunt maken, al versier je hem nog zo mooi. En het heeft 2 minuten geduurd voordat ze besefte dat ze deze taak nooit aan mijn vader en mij had moeten toebedelen. Dus na heel wat geschreeuw en initiatieven van mijn kant ("Oké, jezus, ik breng hem wel terug") hebben we in gezamenlijk overleg besloten de kleine boom te houden. Dat de boom de hele kerstvakantie slachtoffer was van dwerg- en lilliputtergrapjes, gekke foto's en doen alsof er eigenlijk geen boom was, hebben we allemaal voor lief genomen (en de versierde kersttak heeft het allemaal gecompenseerd).
Dit jaar, je zou denken dat we er iets van hebben geleerd, moest ik weer een boom kopen. Ik ben ook steeds op de verkeerde momenten thuis. Je kunt veel zeggen, maar mijn moeder heeft er wel wat van geleerd: geen kleine bomen meer. Dus toen mijn vader vroeg of ik weer met hem mee wilde, was mijn eerste reactie ook een duidelijke 'nee'. Toen vervolgens mijn moeder mijn vader als meetlat gebruikte "kijk, zo lang moet ie zijn, ongeveer tot aan papa's scheve neus" was ik gelijk om. Hoe moeilijk kon dat zijn? Gelukkig hebben we dit jaar een prachtige boom binnen gesleept en ook moeders was tevreden. Maar, zoals ik al zei, Kerst zou Kerst niet zijn zonder een discussie. Vanmorgen, terwijl ik met de studie bezig was, was er beneden een discussie over de kerstverlichting. Blijkbaar waren al onze lampjes kapot en er moesten dus nieuwe worden gehaald. Moeders heeft namelijk een nieuw creatief idee bedacht: geen ballen in de boom, maar eronder. Dus als je boom dan ook geen lichtjes heeft, dan is het wel een trieste bedoeling. Afijn, mijn vader in de auto op weg naar het tuincentrum. Niet veel later hoor ik beneden geschreeuw. Ik had in de kast kunnen kruipen, maar ik wilde liever de oorzaak weten. Het bleek dus dat mijn vader de verkeerde lichtjes had gekocht. Ze waren namelijk zwart, te groot en echt voor in de achtertuin en niet voor de binnenboom. Mijn vader, vaak slachtoffer van verkeerde smaak, was het dus even helemaal zat. Moeder moest maar mee terug naar het tuincentrum. Mijn moeder, fan van herhaling, bleef ook maar zeggen dat de ballen dit jaar onder de boom gingen waardoor we dus wel moesten shinen met de lichtjes. Waarop mijn vader doodleuk antwoordde: "Ja, ik zal jou eens onder die boom leggen." Het feit is wel: vandaag is zondag en zondag is hardloopdag van moeders. De hele dag is ze al bezig met die boom, terwijl ze rondloopt in haar sportkleren. Dus naar het tuincentrum gaan was geen optie, want zei moeder: "Ik zie er nu toch niet uit." Ja, dat is het grootste probleem bij ons. Hoe we eruit zien.
Weer een kwartiertje later zag ik twee blije gezichten. Mijn moeder had de lampjes die ze wilde en mijn vader had een straatmuzikant horen spelen en besloot zijn klarinet uit de kast te halen. Ik houd van Kerst!
woensdag 4 december 2013
36. Cliché
Ik bedacht het me gisteren pas: ik ben onderdeel van een relatie. En dat maakt mij de ene helft van 'hét stelletje'. Daar is niks mis mee hoor. Het geeft me een ontzettend fijn gevoel, maar er was naar mijn idee wel iets mis met wat er vooraf gebeurde. Niet dat het zo erg disproportioneel was; nee, het was meer iets wat ik mezelf heb gezworen nooit te doen. Gewoonweg omdat ik het vies, te intiem, smerig, te cliché, te wanna be, te vroeg, en te "wat maakt het allemaal ook uit" vond.
Situatie 1 'samen sporten'
Je kent het wel: stelletjes die samen naar de sportschool gaan en daarna in geuren en kleuren aan anderen of niet-stelletjes vertellen hoe sportief zij wel niet zijn. En dat jij, als gespreksdeelnemer, de neiging moet onderdrukken niet spontaan je vinger in je keel te duwen. Nou, dit heb ik zojuist gisteren voor het eerst gedaan. Eerlijk gezegd viel het mee. Het was niet pijnlijk. Verre weg van gênant (maar dat komt omdat ik wel een heel sportief vriendje heb) en daarbij heb ik zelf de grootste zonde begaan: het in geuren en kleuren vertellen aan een vriendin.
Situatie 2 'tandenborstelincident'
Dit is eigenlijk al een aantal keer gebeurd: vriendje vergeet tandenborstel en ik geef zonder al teveel twijfelen mijn eigen tandenborstel aan hem om er na hem vervolgens mijn eigen gebit mee te verzorgen. Dat dit niet echt kon, besefte ik me pas toen ik het geschokte gezicht van bovenstaande vriendin zag.
Situatie 3 'reserve boxers en de rest'
Ik vind vrouwen die zich gelijk de taken 'koken', 'wassen', 'strijken' en 'stofzuigen' toe-eigenen zodra ze in een serieuze relatie terecht komen altijd een beetje dom. Het is zaak om duidelijke afspraken te maken, zei ik altijd. De taken moeten eerlijk worden verdeeld. Nu doen wij (ja, ik praat ook al in de wij-vorm) dat helemaal prima. Niks mis mee. Vooral zo laten. Alleen is vriendlief soms wat vergeetachtig (lees ook 'tandenborstelincident') en omdat ik vind dat mijn onderbroeken uitlenen iets te ver gaat, laat ik hem zijn vieze onderbroeken bij mij in de wasmand gooien, zodat hij een reservestapel opbouwt. Ik vond het vooral heel erg slim in plaats van lekker cliché.
Situatie 4 'de sleutel tot…'
Als mijn huisgenoot niet zo dom was geweest zijn sleutel in zijn fiets te laten zitten en vervolgens óók nog eens verbaasd is dat zijn fiets gejat is, had hij nooit nieuwe huissleutels hoeven te maken en had hij mij nooit twee sleutels gegeven in plaats van één, waardoor ik op de vraag van mijn vriendje "zullen we een extra sleutel laten bijmaken?" met een big smile een extra sleutel uit het laatje kon toveren. Ja, alleen in 'nood gevallen'.
Situatie 1 'samen sporten'
Je kent het wel: stelletjes die samen naar de sportschool gaan en daarna in geuren en kleuren aan anderen of niet-stelletjes vertellen hoe sportief zij wel niet zijn. En dat jij, als gespreksdeelnemer, de neiging moet onderdrukken niet spontaan je vinger in je keel te duwen. Nou, dit heb ik zojuist gisteren voor het eerst gedaan. Eerlijk gezegd viel het mee. Het was niet pijnlijk. Verre weg van gênant (maar dat komt omdat ik wel een heel sportief vriendje heb) en daarbij heb ik zelf de grootste zonde begaan: het in geuren en kleuren vertellen aan een vriendin.
Situatie 2 'tandenborstelincident'
Dit is eigenlijk al een aantal keer gebeurd: vriendje vergeet tandenborstel en ik geef zonder al teveel twijfelen mijn eigen tandenborstel aan hem om er na hem vervolgens mijn eigen gebit mee te verzorgen. Dat dit niet echt kon, besefte ik me pas toen ik het geschokte gezicht van bovenstaande vriendin zag.
Situatie 3 'reserve boxers en de rest'
Ik vind vrouwen die zich gelijk de taken 'koken', 'wassen', 'strijken' en 'stofzuigen' toe-eigenen zodra ze in een serieuze relatie terecht komen altijd een beetje dom. Het is zaak om duidelijke afspraken te maken, zei ik altijd. De taken moeten eerlijk worden verdeeld. Nu doen wij (ja, ik praat ook al in de wij-vorm) dat helemaal prima. Niks mis mee. Vooral zo laten. Alleen is vriendlief soms wat vergeetachtig (lees ook 'tandenborstelincident') en omdat ik vind dat mijn onderbroeken uitlenen iets te ver gaat, laat ik hem zijn vieze onderbroeken bij mij in de wasmand gooien, zodat hij een reservestapel opbouwt. Ik vond het vooral heel erg slim in plaats van lekker cliché.
Situatie 4 'de sleutel tot…'
Als mijn huisgenoot niet zo dom was geweest zijn sleutel in zijn fiets te laten zitten en vervolgens óók nog eens verbaasd is dat zijn fiets gejat is, had hij nooit nieuwe huissleutels hoeven te maken en had hij mij nooit twee sleutels gegeven in plaats van één, waardoor ik op de vraag van mijn vriendje "zullen we een extra sleutel laten bijmaken?" met een big smile een extra sleutel uit het laatje kon toveren. Ja, alleen in 'nood gevallen'.
Abonneren op:
Posts (Atom)