Zo zit dat dus.
Voor mijn 25ste moet er een liefde in mijn leven zijn. Verder heb ik geen eisen. Alhoewel: het moet wel een liefde zijn waarmee ik me misschien ooit, in een verre toekomst, kan voortplanten. Andere organismen zijn ook welkom, maar niet een potentiële voorplantings kandidaat. Wanneer ik voor mijn 25ste niemand heb gevonden, dan ben ik gedoemd om een oude vrijster te worden.
Nu zullen de meesten dit wel een wanhopige en, misschien ook wel een beetje, een trieste uitspraak vinden. Je hebt namelijk nog je hele leven om de ware te vinden?! Nee, helaas.
De theorie:
De helaasheid der oude vrijsters
Het leven van de vrouw is opgebouwd uit fases. Fase 1 is de puberteit. Eigenlijk is dit de fase waarin onze klok begint te tikken. Sommige meisjes hebben nog niet eens gezoend, terwijl anderen in alle haast de eerste de beste jongen beetpakken om vervolgens de volgende dag te moeten horen, dat het helaas maar voor één (wilde) nacht was. Het is moeilijk om een indicatie van de leeftijd te geven. Laten we het voor het gemak even ruim nemen (ons leven is al zo krap ingedeeld): 10 - 16 jaar.
Fase 2 is de fase waarin je je beseft dat één jongen je zoveel meer kan geven, dan 6 jongens op één avond. De oorzaak hiervan zijn de romcom-films en boeken. Bijvoorbeeld The notebook, Notting Hill, The Holiday en Nog Meer Slechte Amerikaanse Films. Centraal hierin staat: de comfortzone. Wanhopig probeert menig meisje zich vast te klampen aan een jongen/man die haar het ene ding kan geven waarnaar zij op zoek is: warmte, liefde, iemand die om haar geeft, ofwel: dit is haar Ware. Deze fase loopt als een lange draad door het leven van de vrouw. Sommigen hebben De Ware al gevonden op hun achttiende, terwijl andere op hun zestigste erachter komen dat ze 30 jaar een saai leven hebben gehad met de man die elke nacht naast ze ligt te snurken. Het probleem van deze laatste groep (de wanhopige zestiger) is dat het, kort gezegd, te laat is. Het is te laat om nog aan kinderen te beginnen. Het is te laat om in het huwelijksbootje te stappen, want voor je het weet ligt zij óf hij plat in z'n kissie. Het is te laat om tegen elkaar te zeggen "Weet je nog toen....?", want je hebt nauwelijks herinneringen met elkaar. Het is te laat om de spanning van écht goede seks mee te maken, want daar werkt haar kunstheup niet aan mee en zijn kunstgebit vertoont mankementen. Bovendien worden je ogen slechter en je hoort elkaar minder goed ("IS DIT LEKKER?" "WAT?" "...OF JE WORST LUST?"). Kortom: de vrouw is beland in haar oude vrijster-fase.
Fase 3 is de fase waarin het te laat is. Deze fase wijkt af van de 'normale' fase. De normale fase zou namelijk zijn: de vrouw wordt verliefd (zo tussen de 20 en 25 jaar), dat gaat over in houden van (25 tot 28 jaar), sommigen stappen in het huwelijksbootje en daarna komen de kinderen. Deze vrouwen houden zich allemaal prima aan hun schema. En natuurlijk kan het voorkomen dat na 4 jaar blijkt dat De Ware toch niet de Ware was, maar dan is er ook geen man over boord. Dan zou je dus rond de 34 jaar zijn en dan ziet je lichaam er nog toppie uit, je vindt een man die ook al kinderen heeft en je hebt nog minstens 20 jaar om elkaar echt goed te leren kennen en samen op avontuur te gaan. Het wordt wel een probleem wanneer je de 40 hebt gepasseerd. Al deze vrouwen komen nu dus in fase 3. Eigenlijk kun je dit ook wel de wanhopige fase noemen. Ik ben van mening: hoe ouder je wordt en single blijft, des te kieskeuriger je bent. De kieskeurigheid vormt een groot probleem voor deze groep. De relaties duren 3 maanden en worden vaak verbroken door de vrouw met redenen als: 'hij snurkt', 'hij laat zijn baard te lang staan', 'hij wordt al grijs', 'hij plast met de wc-deur open', 'hij wil elke dag seksen' en 'hij heeft al een vrouw'. Bovendien weten ze romantiek niet meer te onderscheiden van 'even snel een vluggertje'. Ze zijn zo gedesoriënteerd in hun eigen fase, dat ze niet meer kunnen bepalen wat nou een one-nightstand is. Dit is ook de fase waarin de vrouw eigenlijk niet meer lekker los kan gaan in de plaatselijke discotheek en daarom al haar schaamte opzij zet en zich inschrijft op een Datingsite. Vaak pakt dit positief uit, want de vrouw vindt de liefde van haar leven. Inmiddels is deze vrouw 60 en wacht ze samen met de liefde van haar leven tot één van hen het loodje legt. Het is bewezen dat vrouwen langer leven dan mannen, dus de vrouw blijft alleen achter. Dus: Oude vrijster it is.
K.I.K.
zaterdag 18 februari 2012
vrijdag 17 februari 2012
7. It makes my dream come true
I'm feeling the man, men!
"Als ik over een week nog niet heb gereageerd, dan heb ik zelfmoord gepleegd", zei ik grappend. Al meende ik het stiekem wel. "Niet zo overdrijven", "het komt echt wel goed" en "zo erg kan het toch niet zijn?" waren de reacties op deze theatrale uitspatting. Zó erg kan het dus wel zijn. Sommige dingen zeg je niet zomaar. Sommige dingen zeg je, omdat je 1. weet dat iets heel slecht is gegaan en 2. mensen niet wil laten schrikken, wanneer je zomaar van de aardbodem verdwijnt. Dat verwijt krijg je namelijk wél, wanneer je iets heel impulsief doet (sommigen springen voor de trein zonder na te denken en laten dan niet eens een briefje achter en treinreizigers zitten soms 3 uur in een trein vast. Hoe impulsief kan je zijn?).
Voor de duidelijkheid: 'het' refereert naar het tentamen. Met vreugde (misschien voor sommigen ook niet) kan ik U mededelen dat ik nog steeds op deze goede aard rond loop. Ik spring (niet voor de trein), ik ren, ik juich, ik lach (naar bijna iedereen), ik knuffel iedereen (oké niet iedereen) en maak vriendelijk een praatje met IEDEREEN. Want, ja beste mensen, dat ik mijn naasten heb gewaarschuwd voor het verdriet wat misschien in het verschiet lag, wil nog niet zeggen dat het zich echt heeft verwezenlijkt. Tegen al mijn verwachtingen in heb ik het gehaald. De panische skype-gesprekken met een lieve vriendin vervagen als een stofwolk achter een, op het strand rijdende, quad (ik verzin tegenwoordig mijn eigen spreekwoorden). De angst nog een keer te moeten leren voor een vak waarin ik nooit, maar dan ook echt nooit, wil specialiseren, valt als een last van mijn schouders.
Nog even en ik begin aan mijn avontuur in het buitenland én aan mijn master. Hoe fijn zou dat wel niet zijn?
IT makes my dreams come true
"Als ik over een week nog niet heb gereageerd, dan heb ik zelfmoord gepleegd", zei ik grappend. Al meende ik het stiekem wel. "Niet zo overdrijven", "het komt echt wel goed" en "zo erg kan het toch niet zijn?" waren de reacties op deze theatrale uitspatting. Zó erg kan het dus wel zijn. Sommige dingen zeg je niet zomaar. Sommige dingen zeg je, omdat je 1. weet dat iets heel slecht is gegaan en 2. mensen niet wil laten schrikken, wanneer je zomaar van de aardbodem verdwijnt. Dat verwijt krijg je namelijk wél, wanneer je iets heel impulsief doet (sommigen springen voor de trein zonder na te denken en laten dan niet eens een briefje achter en treinreizigers zitten soms 3 uur in een trein vast. Hoe impulsief kan je zijn?).
Voor de duidelijkheid: 'het' refereert naar het tentamen. Met vreugde (misschien voor sommigen ook niet) kan ik U mededelen dat ik nog steeds op deze goede aard rond loop. Ik spring (niet voor de trein), ik ren, ik juich, ik lach (naar bijna iedereen), ik knuffel iedereen (oké niet iedereen) en maak vriendelijk een praatje met IEDEREEN. Want, ja beste mensen, dat ik mijn naasten heb gewaarschuwd voor het verdriet wat misschien in het verschiet lag, wil nog niet zeggen dat het zich echt heeft verwezenlijkt. Tegen al mijn verwachtingen in heb ik het gehaald. De panische skype-gesprekken met een lieve vriendin vervagen als een stofwolk achter een, op het strand rijdende, quad (ik verzin tegenwoordig mijn eigen spreekwoorden). De angst nog een keer te moeten leren voor een vak waarin ik nooit, maar dan ook echt nooit, wil specialiseren, valt als een last van mijn schouders.
Nog even en ik begin aan mijn avontuur in het buitenland én aan mijn master. Hoe fijn zou dat wel niet zijn?
IT makes my dreams come true
zaterdag 4 februari 2012
6. Lange nachten
Ik lijd blijkbaar aan slapeloosheid.
"Ik vind tentamenweken juist héérlijk". Dit had ik moeten afkloppen, toen ik het vol enthousiasme tegen een - ondertussen scheef kijkende vriendin - vertelde. "Je hoeft enkel alleen maar te leren en te stampen en voor de rest hoef je er niks bij te doen", probeerde ik haar uit te leggen. Ik zag aan haar gezicht dat ze me nog steeds niet begreep en ik gaf het op. Ze had namelijk hiervoor gezegd: "Ik háát tentamens" en daar is moeilijk iets tegen in te brengen. De één vindt het heerlijk en de ander...niet.
Ik ben dus één van de weinige personen in deze Nederlandse populatie die het leren heerlijk ontspannen vind. Althans, dat vond ik. Tot een paar dagen geleden was ik altijd wel bloed nerveus voor een tentamen, maar ik sliep wel normaal. Nu doe ik tegen deze faalangsten, onzekerheden, stressmomenten en dergelijke ook wel het al mogelijke om dit uit mijn hoofd te stampen (lees: meditatie en de nodige hulp van mevrouw de Psycholoog). Ze heeft mij sinds kort onder haar vleugels genomen en de eerste keer dat ik haar ontmoette gleden al mijn zorgen spontaan naar beneden. Alsof ik mijn ochtendjas zo over mijn schouders naar beneden liet glijden. Ze lagen ergens als een hoopje op de grond en ondertussen keek ik naar de tissues. Ik was even vergeten dat die er ook bij hoorde. Vervolgens keek ik weer naar het hoopje zorgen op de grond en besefte me dat ik helemaal niet hoefde te huilen. Zij zuigt mijn hoopje zorgen op en ik geniet ervan om al mijn zorgen op haar schoot te werpen. "Alstublieft, dit is een hoopje 'stress'. Dan heb ik hier nog een deel van mijn faalangst in de aanbieding. Dat zal u ontzettend goed bevallen." Nu ben ik ook aan het mediteren geslagen en dat is heerlijk. Het is zo rustgevend om naar een stem te luisteren en je ogen te sluiten en even helemaal nergens aan te denken. Een soort van '4 uur cup-a-soup momentje' voor mij.
Blijkbaar ben ik binnen 3 weken behoorlijk veranderd, want het mediteren is zó rustgevend, dat ik nauwelijks in slaap kan komen. In de tentamenweek was ik én nerveus én klaarwakker en dat resulteerde in 2 uur slaap en veel kopjes thee. De dag daarna was ik zo moe, dat ik wel in slaap moest vallen, maar ik durfde niet te slapen. Bang dat ik weer de hele nacht zou liggen woelen en alsnog aan de stress en onzekerheden zou denken. En mediteren in bed gaat ook al niet zo lekker. Dus na een paar bladzijdes van een spannend boek, ben ik toch in slaap gevallen, maar uit angst om me te verslapen werd ik wel 2 uur te vroeg wakker.
Nu het weekend is had ik gehoopt dat ik door alle stress in de 'Wereld van Het Lange Slapen' terecht zou komen, maar ook vanmorgen werd ik te vroeg wakker naar mijn zin. Ik denk dat ik niet zo enthousiast had moeten mediteren. Zoals de psycholoog straks wel zou zeggen, nadat ze mijn hoopje 'slaap' had opgezogen: "Meisje, je lijdt aan slapeloosheid."
"Ik vind tentamenweken juist héérlijk". Dit had ik moeten afkloppen, toen ik het vol enthousiasme tegen een - ondertussen scheef kijkende vriendin - vertelde. "Je hoeft enkel alleen maar te leren en te stampen en voor de rest hoef je er niks bij te doen", probeerde ik haar uit te leggen. Ik zag aan haar gezicht dat ze me nog steeds niet begreep en ik gaf het op. Ze had namelijk hiervoor gezegd: "Ik háát tentamens" en daar is moeilijk iets tegen in te brengen. De één vindt het heerlijk en de ander...niet.
Ik ben dus één van de weinige personen in deze Nederlandse populatie die het leren heerlijk ontspannen vind. Althans, dat vond ik. Tot een paar dagen geleden was ik altijd wel bloed nerveus voor een tentamen, maar ik sliep wel normaal. Nu doe ik tegen deze faalangsten, onzekerheden, stressmomenten en dergelijke ook wel het al mogelijke om dit uit mijn hoofd te stampen (lees: meditatie en de nodige hulp van mevrouw de Psycholoog). Ze heeft mij sinds kort onder haar vleugels genomen en de eerste keer dat ik haar ontmoette gleden al mijn zorgen spontaan naar beneden. Alsof ik mijn ochtendjas zo over mijn schouders naar beneden liet glijden. Ze lagen ergens als een hoopje op de grond en ondertussen keek ik naar de tissues. Ik was even vergeten dat die er ook bij hoorde. Vervolgens keek ik weer naar het hoopje zorgen op de grond en besefte me dat ik helemaal niet hoefde te huilen. Zij zuigt mijn hoopje zorgen op en ik geniet ervan om al mijn zorgen op haar schoot te werpen. "Alstublieft, dit is een hoopje 'stress'. Dan heb ik hier nog een deel van mijn faalangst in de aanbieding. Dat zal u ontzettend goed bevallen." Nu ben ik ook aan het mediteren geslagen en dat is heerlijk. Het is zo rustgevend om naar een stem te luisteren en je ogen te sluiten en even helemaal nergens aan te denken. Een soort van '4 uur cup-a-soup momentje' voor mij.
Blijkbaar ben ik binnen 3 weken behoorlijk veranderd, want het mediteren is zó rustgevend, dat ik nauwelijks in slaap kan komen. In de tentamenweek was ik én nerveus én klaarwakker en dat resulteerde in 2 uur slaap en veel kopjes thee. De dag daarna was ik zo moe, dat ik wel in slaap moest vallen, maar ik durfde niet te slapen. Bang dat ik weer de hele nacht zou liggen woelen en alsnog aan de stress en onzekerheden zou denken. En mediteren in bed gaat ook al niet zo lekker. Dus na een paar bladzijdes van een spannend boek, ben ik toch in slaap gevallen, maar uit angst om me te verslapen werd ik wel 2 uur te vroeg wakker.
Nu het weekend is had ik gehoopt dat ik door alle stress in de 'Wereld van Het Lange Slapen' terecht zou komen, maar ook vanmorgen werd ik te vroeg wakker naar mijn zin. Ik denk dat ik niet zo enthousiast had moeten mediteren. Zoals de psycholoog straks wel zou zeggen, nadat ze mijn hoopje 'slaap' had opgezogen: "Meisje, je lijdt aan slapeloosheid."
Abonneren op:
Posts (Atom)