Daar ben ik dan. In Wales. In een stadje waarvan ik de naam eerst niet eens uit kon spreken. Met nieuwe huisgenoten. Met nieuwe mensen om me heen. Een nieuwe universiteit en nieuwe vakken. Zo lang ik me kan herinneren, droomde ik hiervan. En nu is mijn droom werkelijkheid geworden.
Als enige Nederlander voelde ik me in het begin pretty special. "Where are you from?" "The Netherlands!" "Ah, The Netherlands. I love The Netherlands!!" Leuk om te horen natuurlijk. Iedereen houdt van Nederland. Waarna ik ook altijd de vraag krijg "Why are you here?!" En waarom ben ik hier? Omdat het zo geweldig leuk is. Elke dag ben ik vrolijk. Elke dag huppel ik door de straten, met natte haren van de regen, maar I don't care.
Op dit moment leef ik op een roze wolk. Mijn skypesessies zijn alles behalve emotioneel. Ik vind het fantastisch om over mijn 'avonturen' te vertellen. Om te vertellen hoe prachtig het hier is. Om te vertellen hoe leuk het is om met windkracht 10 en een dikke plensbui over de boulevard te rennen. Hoe heerlijk het is om de heuvel op te lopen, maar hoe tien keer leuker het is om die heuvel af te rennen. Hoe ik geniet van de lekkernijen en de kooksessies van mijn huisgenoot. Trotse ouders, broers en vriendinnen laten me weten dat ik straal. En dat is ook zo. Met een glimlach van hier tot Tokio val ik in slaap.
En natuurlijk lig ik soms in mijn bed te denken. Te denken aan thuis. Aan mijn familie, mijn vriendinnen, vriendjelief. En als ik iedereen op Skype zie, dan, natuurlijk, heb ik zin om iedereen een dikke knuffel te geven. Voor nu moet ik het doen met een enthousiaste digitale skype zwaai.
Love you all.
