Tussen neus en lippen door
Ik zeg bijna nooit: "alle leuke jongens hebben een vriendin". Het valt me alleen wel verdomd vaak op dat alle leuke jongens verzwijgen dat ze een vriendin hebben. Waarschijnlijk doen ze het niet expres, maar het zet mij wel op het verkeerde been. Je flirt een beetje, praat over koetjes en kalfjes, van het een kom je op het woongedeelte: "Zeg, waar woon jij eigenlijk?" en voordat je eigenlijk nog een leuk charmant en grappig antwoord hebt kunnen geven....BAM! A slap in your face: "Goh, mijn vriendin woont daar ook in de buurt." De verlangens en de dromen beginnen te vervagen (hij en jij samen op de fiets, hij en jij samen wonend in een pracht huis, hij en jij samen op een mooie reis etcetc.) en een glimlach vormt zich rond je mond. Wel een geforceerde glimlach, maar ach, wat weet hij nou eenmaal van je? Jullie hebben nog maar 6 uur gepraat.
vrijdag 25 mei 2012
dinsdag 8 mei 2012
12. Oud
Ergens tussen de 20 en 30.
Kun je je herinneren dat je als klein meisje zo graag een Spice Girl wilde zijn? Dat je vriendinnen kon worden met Emma, ook wel 'Baby Spice', in real life in plaats van elke dag verlekkerd naar een slap aftreksel van haar te kijken (ook wel de Barbiepop). Ik kon niet wachten totdat ik 18 jaar was en groot en beroemd zou zijn. Dit is echter niet gebeurd.
Anyways. Toen ik zestien was, werd ik steeds, tot mijn grote ergernis, te jong geschat. Vriendinnen van mij werden weleens achttien geschat en ik werd maar steeds dertien of viertien geschat. Wellicht lag het aan mijn lengte, misschien hoe ik overkwam (erg onzeker), mijn gewicht, mijn kledingstijl, mijn haar; ik weet het niet. Juist in die tijd wilde ik graag ouder geschat worden, zodat ik ook zonder moeite een discotheek binnen kwam. Zo gênant vond ik het dat er vol ongeloof naar mijn ID werd gestaard, alsof het pasje nep was. Één keertje was ik mijn paspoort vergeten (in die tijd had ik nog geen ID) voor een schoolfeest (nota bene van mijn eigen middelbare school). Ik had echter wel een kopie gemaakt, maar dat mocht schijnbaar niet. Ze wilden maar niet geloven dat ik écht veertien jaar was. Ik kwam er gewoon niet in. Mijn vader is toen weer in zijn auto gestapt en heeft netjes mijn paspoort afgeleverd. Ik schaamde me zo, omdat ik moest aansluiten bij het groepje jongeren dat er niet in mocht omdat ze teveel hadden gedronken en niet bij onze school hoorden. Ik was nog niet eens zestien en werd nu al als 'tuig' bestempeld.
Later wenste ik steeds dat ik ouder geschat zou worden. Dat had iets cools, vond ik. Dit veranderde toen ik achttien jaar werd. Ik zat ondertussen op het Hbo en voor een ouderejaars, die stage liep bij NL10 Magazine, verrichtte ik een vriendendienstje door haar te helpen met haar topic in het magazine: een foto van een vreemde beoordelen. Dit hield in dat ik moest schatten hoe oud diegene was, moest bedenken wat haar/zijn hobby's waren, waar hij/zij van hield etcetc. Ik vond het heel grappig eigenlijk. Er werd echter ook een foto van mij gemaakt, want ik zou in de volgende editie komen waarin iemand mij zou beoordelen. Mijn foto was zoals altijd een ramp. Ik sta er echt nooit leuk op. Dus ik probeerde het te vergeten en ik wilde niet de volgende editie van NL10 zien. Helaas kan heel Rotterdam NL10 lezen, waaronder dus ook mijn familie. "Anne, je staat in de NL10!" Tetterde mijn oma door de telefoon. "Anne, ben jij dit nou echt?" Vroeg mijn tante, al wapperend met een exemplaar van de beruchte NL10 in haar hand. En mijn tante had het dan weer van haar vader en die had het weer van andere vrienden. Dus het was onmogelijk om nog te voorkomen dat mijn vriendinnen dit ook zouden zien. Dus niet veel later kreeg ik van een kennis het smsje: "Leuk dat je in de NL10 staat!"
Het genante van dit hele verhaal is, is dat ik uiteraard me over mijn schaamte heen heb gezet en mijn beoordeling ben gaan lezen. En hoe oud werd ik geschat? Niet te jong. Dat zeker niet. Ik werd acht jaar te oud geschat! Ik was volgens de beoordelaar zesentwintig jaar. Ik begreep niet hoe zij dat kon denken.
Nu, inmiddels twintig jaar, word ik nog steeds ouder geschat. Niemand gelooft nog dat ik nog maar twintig jaar ben. Al zijn dit meestal ook wel oudere mensen en niet mijn leeftijdsgenoten, die dit denken. Ik weet eerlijk gezegd echt niet meer waar het aan ligt. Eerst dacht ik nog mijn kapsel, maar in de tijd van de beruchte foto had ik heel lang haar en nu redelijk kort, dus dat zal het ook niet zijn. Misschien mijn gedrag? Al kun je dat niet van een foto aflezen. Misschien mijn kledingstijl?
Ach wat. Ik houd het er maar op dat het komt, omdat ik zoveel wijsheid uitstraal. Met name in mijn ogen.
Kun je je herinneren dat je als klein meisje zo graag een Spice Girl wilde zijn? Dat je vriendinnen kon worden met Emma, ook wel 'Baby Spice', in real life in plaats van elke dag verlekkerd naar een slap aftreksel van haar te kijken (ook wel de Barbiepop). Ik kon niet wachten totdat ik 18 jaar was en groot en beroemd zou zijn. Dit is echter niet gebeurd.
Anyways. Toen ik zestien was, werd ik steeds, tot mijn grote ergernis, te jong geschat. Vriendinnen van mij werden weleens achttien geschat en ik werd maar steeds dertien of viertien geschat. Wellicht lag het aan mijn lengte, misschien hoe ik overkwam (erg onzeker), mijn gewicht, mijn kledingstijl, mijn haar; ik weet het niet. Juist in die tijd wilde ik graag ouder geschat worden, zodat ik ook zonder moeite een discotheek binnen kwam. Zo gênant vond ik het dat er vol ongeloof naar mijn ID werd gestaard, alsof het pasje nep was. Één keertje was ik mijn paspoort vergeten (in die tijd had ik nog geen ID) voor een schoolfeest (nota bene van mijn eigen middelbare school). Ik had echter wel een kopie gemaakt, maar dat mocht schijnbaar niet. Ze wilden maar niet geloven dat ik écht veertien jaar was. Ik kwam er gewoon niet in. Mijn vader is toen weer in zijn auto gestapt en heeft netjes mijn paspoort afgeleverd. Ik schaamde me zo, omdat ik moest aansluiten bij het groepje jongeren dat er niet in mocht omdat ze teveel hadden gedronken en niet bij onze school hoorden. Ik was nog niet eens zestien en werd nu al als 'tuig' bestempeld.
Later wenste ik steeds dat ik ouder geschat zou worden. Dat had iets cools, vond ik. Dit veranderde toen ik achttien jaar werd. Ik zat ondertussen op het Hbo en voor een ouderejaars, die stage liep bij NL10 Magazine, verrichtte ik een vriendendienstje door haar te helpen met haar topic in het magazine: een foto van een vreemde beoordelen. Dit hield in dat ik moest schatten hoe oud diegene was, moest bedenken wat haar/zijn hobby's waren, waar hij/zij van hield etcetc. Ik vond het heel grappig eigenlijk. Er werd echter ook een foto van mij gemaakt, want ik zou in de volgende editie komen waarin iemand mij zou beoordelen. Mijn foto was zoals altijd een ramp. Ik sta er echt nooit leuk op. Dus ik probeerde het te vergeten en ik wilde niet de volgende editie van NL10 zien. Helaas kan heel Rotterdam NL10 lezen, waaronder dus ook mijn familie. "Anne, je staat in de NL10!" Tetterde mijn oma door de telefoon. "Anne, ben jij dit nou echt?" Vroeg mijn tante, al wapperend met een exemplaar van de beruchte NL10 in haar hand. En mijn tante had het dan weer van haar vader en die had het weer van andere vrienden. Dus het was onmogelijk om nog te voorkomen dat mijn vriendinnen dit ook zouden zien. Dus niet veel later kreeg ik van een kennis het smsje: "Leuk dat je in de NL10 staat!"
Het genante van dit hele verhaal is, is dat ik uiteraard me over mijn schaamte heen heb gezet en mijn beoordeling ben gaan lezen. En hoe oud werd ik geschat? Niet te jong. Dat zeker niet. Ik werd acht jaar te oud geschat! Ik was volgens de beoordelaar zesentwintig jaar. Ik begreep niet hoe zij dat kon denken.
Nu, inmiddels twintig jaar, word ik nog steeds ouder geschat. Niemand gelooft nog dat ik nog maar twintig jaar ben. Al zijn dit meestal ook wel oudere mensen en niet mijn leeftijdsgenoten, die dit denken. Ik weet eerlijk gezegd echt niet meer waar het aan ligt. Eerst dacht ik nog mijn kapsel, maar in de tijd van de beruchte foto had ik heel lang haar en nu redelijk kort, dus dat zal het ook niet zijn. Misschien mijn gedrag? Al kun je dat niet van een foto aflezen. Misschien mijn kledingstijl?
Ach wat. Ik houd het er maar op dat het komt, omdat ik zoveel wijsheid uitstraal. Met name in mijn ogen.
zaterdag 5 mei 2012
11. Mooiheid
Er is genoeg wat ik niet wil, maar wat wil ik écht?
Als je me vraagt waar ik geen zin in heb, dan krijg je een hele waslijst van me. Van mijn kamer opruimen tot judo (daar heb ik dus echt geen zin in. Met alle respect voor mensen die het wel doen). Ik heb het altijd makkelijker gevonden om de niet-leuke dingen op te noemen. Lastiger vind ik het om te onderscheiden wat ik dan wel echt leuk vind. En als ik dan echt iets leuk vind, hoe laat je dan al het andere minder leuke vallen? Hoe ga je daarmee om? Het is onmogelijk om alles leuk te vinden. Daar ben ik inmiddels ook wel achter. Ik heb sinds een maand geleden (toen ik met behulp van iemand anders helemaal binnenste buiten ben gekeerd) besloten dat ik alleen nog de dingen wil doen die ik 100% leuk vind. Dat ik eerlijk ben tegenover mezelf en de 99% minder leuke dingen.
Nu probeer ik het in de praktijk te brengen, wat ik vaak heel lastig vind. Het is een soort vertrouwdheid en verbondenheid. Als ik het ene ding laat vallen, dan voel ik me zo schuldig en ben ik bang dat ik spijt krijg. Terwijl; als ik het eenmaal heb gedaan, ik zo blij ben dat ik die stap heb genomen. En wat is spijt nu precies? Bang zijn voor de gevolgen van je keuzes, toch? Want als je eenmaal de stap hebt genomen, dan kun je wel duizend jaar over je keuze blijven nadenken, maar gebeurd is gebeurd.
Er zijn mensen en dingen die ik de laatste tijd minder leuk vind. Waar ik niet meer met de volle 100% voor wil gaan. Waar ik niet mijn volle 100% in wil steken. Waar je normaal gesproken energie uit hoort te halen wordt er bij mij uitgezogen, omdat het zoveel energie kost. Ik weet dat ik het niet leuk vind. Dat ik er geen zin meer in heb. Nu nog de stap nemen om het daadwerkelijk ook niet meer te doen.
Als je me vraagt waar ik geen zin in heb, dan krijg je een hele waslijst van me. Van mijn kamer opruimen tot judo (daar heb ik dus echt geen zin in. Met alle respect voor mensen die het wel doen). Ik heb het altijd makkelijker gevonden om de niet-leuke dingen op te noemen. Lastiger vind ik het om te onderscheiden wat ik dan wel echt leuk vind. En als ik dan echt iets leuk vind, hoe laat je dan al het andere minder leuke vallen? Hoe ga je daarmee om? Het is onmogelijk om alles leuk te vinden. Daar ben ik inmiddels ook wel achter. Ik heb sinds een maand geleden (toen ik met behulp van iemand anders helemaal binnenste buiten ben gekeerd) besloten dat ik alleen nog de dingen wil doen die ik 100% leuk vind. Dat ik eerlijk ben tegenover mezelf en de 99% minder leuke dingen.
Nu probeer ik het in de praktijk te brengen, wat ik vaak heel lastig vind. Het is een soort vertrouwdheid en verbondenheid. Als ik het ene ding laat vallen, dan voel ik me zo schuldig en ben ik bang dat ik spijt krijg. Terwijl; als ik het eenmaal heb gedaan, ik zo blij ben dat ik die stap heb genomen. En wat is spijt nu precies? Bang zijn voor de gevolgen van je keuzes, toch? Want als je eenmaal de stap hebt genomen, dan kun je wel duizend jaar over je keuze blijven nadenken, maar gebeurd is gebeurd.
Er zijn mensen en dingen die ik de laatste tijd minder leuk vind. Waar ik niet meer met de volle 100% voor wil gaan. Waar ik niet mijn volle 100% in wil steken. Waar je normaal gesproken energie uit hoort te halen wordt er bij mij uitgezogen, omdat het zoveel energie kost. Ik weet dat ik het niet leuk vind. Dat ik er geen zin meer in heb. Nu nog de stap nemen om het daadwerkelijk ook niet meer te doen.
Abonneren op:
Posts (Atom)