Het verschil moet er zijn
Een avondje studiosport met de ouders. Met open mond kijk ik hoe snel de sprinters over de horden vliegen. Met verbazing zie ik een discus over het veld zweven. "Knap hè?" Zeg ik tegen mijn moeder. Eerlijk gezegd verwachtte ik geen antwoord. Het was meer een, ja, retorische vraag. "Ja, zij hebben wél talent", antwoordt mijn moeder grappend. "Mijn kinderen hebben geen talent", zucht mijn vader (grappend) teleurgesteld. En voordat je het weet halen je ouders allemaal herinneringen omhoog, waar je eigenlijk met een glimlach naar terug had gekeken. Tot dit moment dan. "Je kon eigenlijk niet ballet dansen, cello spelen ging je ook al niet zo goed af en met hockeyen was je ook al niet zo'n ster", somt mijn moeder op. "En weet je nog..." mijn vader moet keihard lachen, terwijl hij al hinnikend mijn moeder aan stoot: "met discuswerpen?" "Oh god, ja!" Lacht mijn moeder met hem mee. "Je zag een heel klein meisje in een kooi staan en je moeder en ik hielden elkaars handen vast in de hoop een geboren discustalent op de wereld gezet te hebben. We hadden heel hoge verwachtingen; dat de discus met een mooie worp de kooi uit zou gaan. In plaats daarvan zagen we na een tijdje de discus over de grond rollen." Mijn moeder komt niet meer bij. En ik? Ik besef me dat ik inderdaad geen talent heb en eet rustig door. Ik ben een gemiddeld persoon met o zo grappige ouders.
