Cynisch. Dat ben ik ten voeten uit. Al ben ik ervan overtuigd dat iedereen af en toe een beetje cynisch is, is het bij mij soms in ergere mate. Ik heb namelijk een hekel aan kinderen. Daarbij maakt de leeftijd overigens wel een verschil. Zodra ze beginnen met praten, dan begint bij mij de haat. En sommigen mensen denken dus nu dat ik heel erg overdrijf, maar ik ben slecht in temperen. Voor mij is het of haat of liefde en daar zit wat mij betreft niets tussenin. Je hebt van die mensen die 'soms' of 'op sommige momenten' 'sommige kinderen' haten. Ik haat alle kinderen vanaf de leeftijd van 4 jaar.
Ik weet niet wanneer het begonnen is, maar wat ik wel weet is dat ik het oppassen als bijbaantje vreselijk vond. Ik kwam voor het geld, gratis eten en televisie, maar de kinderen konden wat mij betreft naar de maan lopen. Eer ik ze op bed had en een verhaaltje had voorgelezen, was ik al 2 uur verder. Vreselijk vond ik het. Daarbij komen dan ook nog die onbeschofte vragen. Een andere oppas had er waarschijnlijk hartelijk om gelachen, maar ik bedacht in mijn hoofd een wraakactie voor zo'n vraag. Zo was er een oppaskindje die vroeg hoe ik aan mijn borsten kwam, dat ze best klein waren en daarbij raakte ze de hele tijd mijn borsten aan. Ik was verdorrie 15 en nog nooit aangeraakt door een jongen. Ik vond het te gênant voor woorden. De vragen van de kinderen vind ik eigenlijk nog het ergste. Zo was ik, en jawel niemand kon het geloven, zwartepiet afgelopen Sinterklaasperiode. Overgehaald door het lekkere salaris en de gratis kruidnoten. De kinderen stelden allemaal vragen over Sinterklaas en al vond ik het stiekem heerlijk om ze voor te liegen; het was nog een hele improvisatieklus om een goed antwoord te bedenken. Het liefst had ik tegen hen allemaal gezegd: 'Sinterklaas bestaat niet'. Maar ja: dat is politiek incorrect. We gunnen de kinderen hun geloof en zodra ze 8 jaar zijn, vallen ze in een groot gat, omdat al die tijd Sinterklaas nooit bestaan heeft.
Ik besef me dat ik zo negatief ben, dat het volgens mij bijna niet meer leuk is om het te lezen. Daarnaast denken al mijn vriendinnen dat ik het niet meen. Ik schijn het nogal 'grappend' te zeggen, terwijl ik bloed serieus ben. Laatst was er ook een vriendin die had gezegd dat ik later heel huiselijk zou worden en een goede huisvrouw en moeder zou zijn. Ik was diep, maar dan ook diep beledigd. Toen voegde ze er nog maar aan toe dat huiselijk zijn heel positief is. En een andere vriendin had gezegd dat ik toch later wel kinderen krijg.
Stiekem denk ik ook wel dat ze gelijk heeft. Mijn principes ('haat aan alle kinderen boven de 4 jaar', 'nooit geen kinderen', 'kinderen voor mijn 28ste, worden, hoe cru ook, geaborteerd') heb ik sinds september laten varen. Niet allemaal, maar mijn haat is wat minder geworden. En nu ga ik iets zeggen, waar ik voor september bijna van moest braken, zo zoetsappig, maar ik heb een liefde en de liefde maakt blind. Ik heb fantasietjes over 3 kinderen en hoe onze drie kleine, roodharige kinderen gaan heten. En waar we wonen en zo. Ik baal er wel van dat ik niet zo standvastig ben, maar shit happens.
