I'm feeling the man, men!
"Als ik over een week nog niet heb gereageerd, dan heb ik zelfmoord gepleegd", zei ik grappend. Al meende ik het stiekem wel. "Niet zo overdrijven", "het komt echt wel goed" en "zo erg kan het toch niet zijn?" waren de reacties op deze theatrale uitspatting. Zó erg kan het dus wel zijn. Sommige dingen zeg je niet zomaar. Sommige dingen zeg je, omdat je 1. weet dat iets heel slecht is gegaan en 2. mensen niet wil laten schrikken, wanneer je zomaar van de aardbodem verdwijnt. Dat verwijt krijg je namelijk wél, wanneer je iets heel impulsief doet (sommigen springen voor de trein zonder na te denken en laten dan niet eens een briefje achter en treinreizigers zitten soms 3 uur in een trein vast. Hoe impulsief kan je zijn?).
Voor de duidelijkheid: 'het' refereert naar het tentamen. Met vreugde (misschien voor sommigen ook niet) kan ik U mededelen dat ik nog steeds op deze goede aard rond loop. Ik spring (niet voor de trein), ik ren, ik juich, ik lach (naar bijna iedereen), ik knuffel iedereen (oké niet iedereen) en maak vriendelijk een praatje met IEDEREEN. Want, ja beste mensen, dat ik mijn naasten heb gewaarschuwd voor het verdriet wat misschien in het verschiet lag, wil nog niet zeggen dat het zich echt heeft verwezenlijkt. Tegen al mijn verwachtingen in heb ik het gehaald. De panische skype-gesprekken met een lieve vriendin vervagen als een stofwolk achter een, op het strand rijdende, quad (ik verzin tegenwoordig mijn eigen spreekwoorden). De angst nog een keer te moeten leren voor een vak waarin ik nooit, maar dan ook echt nooit, wil specialiseren, valt als een last van mijn schouders.
Nog even en ik begin aan mijn avontuur in het buitenland én aan mijn master. Hoe fijn zou dat wel niet zijn?
IT makes my dreams come true
Geen opmerkingen:
Een reactie posten