Ik bedacht het me gisteren pas: ik ben onderdeel van een relatie. En dat maakt mij de ene helft van 'hét stelletje'. Daar is niks mis mee hoor. Het geeft me een ontzettend fijn gevoel, maar er was naar mijn idee wel iets mis met wat er vooraf gebeurde. Niet dat het zo erg disproportioneel was; nee, het was meer iets wat ik mezelf heb gezworen nooit te doen. Gewoonweg omdat ik het vies, te intiem, smerig, te cliché, te wanna be, te vroeg, en te "wat maakt het allemaal ook uit" vond.
Situatie 1 'samen sporten'
Je kent het wel: stelletjes die samen naar de sportschool gaan en daarna in geuren en kleuren aan anderen of niet-stelletjes vertellen hoe sportief zij wel niet zijn. En dat jij, als gespreksdeelnemer, de neiging moet onderdrukken niet spontaan je vinger in je keel te duwen. Nou, dit heb ik zojuist gisteren voor het eerst gedaan. Eerlijk gezegd viel het mee. Het was niet pijnlijk. Verre weg van gênant (maar dat komt omdat ik wel een heel sportief vriendje heb) en daarbij heb ik zelf de grootste zonde begaan: het in geuren en kleuren vertellen aan een vriendin.
Situatie 2 'tandenborstelincident'
Dit is eigenlijk al een aantal keer gebeurd: vriendje vergeet tandenborstel en ik geef zonder al teveel twijfelen mijn eigen tandenborstel aan hem om er na hem vervolgens mijn eigen gebit mee te verzorgen. Dat dit niet echt kon, besefte ik me pas toen ik het geschokte gezicht van bovenstaande vriendin zag.
Situatie 3 'reserve boxers en de rest'
Ik vind vrouwen die zich gelijk de taken 'koken', 'wassen', 'strijken' en 'stofzuigen' toe-eigenen zodra ze in een serieuze relatie terecht komen altijd een beetje dom. Het is zaak om duidelijke afspraken te maken, zei ik altijd. De taken moeten eerlijk worden verdeeld. Nu doen wij (ja, ik praat ook al in de wij-vorm) dat helemaal prima. Niks mis mee. Vooral zo laten. Alleen is vriendlief soms wat vergeetachtig (lees ook 'tandenborstelincident') en omdat ik vind dat mijn onderbroeken uitlenen iets te ver gaat, laat ik hem zijn vieze onderbroeken bij mij in de wasmand gooien, zodat hij een reservestapel opbouwt. Ik vond het vooral heel erg slim in plaats van lekker cliché.
Situatie 4 'de sleutel tot…'
Als mijn huisgenoot niet zo dom was geweest zijn sleutel in zijn fiets te laten zitten en vervolgens óók nog eens verbaasd is dat zijn fiets gejat is, had hij nooit nieuwe huissleutels hoeven te maken en had hij mij nooit twee sleutels gegeven in plaats van één, waardoor ik op de vraag van mijn vriendje "zullen we een extra sleutel laten bijmaken?" met een big smile een extra sleutel uit het laatje kon toveren. Ja, alleen in 'nood gevallen'.
woensdag 4 december 2013
zaterdag 19 oktober 2013
35. Piet is zwart
En ook ik wil mij na twee jaar wel in de discussie mengen. Vanmorgen las ik in de krant dat Rutte had gezegd: "Zwarte piet is zwart. De naam zegt het al. We moeten natuurlijk rekening houden met de gevoelens van anderen, maar ik kan aan de kleur van zwarte piet weinig veranderen." Zo is het maar net!
Ik vind het één grote kolderdiscussie. Er wordt, misschien wel terecht, rekening gehouden met de etnische minderheden in ons land, maar laten we ook eens even naar de blanke Nederlander kijken. Hoe vaak worden wij niet bleekscheet of kaaskop genoemd. De woede van die ene Quinsy omdat zijn moeder een keer voor zwarte piet is uitgemaakt: seriously get over it. En wat me nog bozer maakt is dat vervolgens de VN zich er tegen aan gaat bemoeien, omdat de mensenrechten in het geding zouden zijn. Ik kan jullie wel vertellen, dat zodra zwarte piet wordt afgeschaft, dan hebben wij in Nederland geen Sinterklaasfeest meer. Er wordt niet spontaan een 'witte', 'gele' of 'hoofddoek' piet bedacht en zodra dat wel gebeurt, dan zal er ook wel weer sprake zijn van discriminatie. Of de gele, blanke of hoofddoekkindjes zullen zich wel identificeren met de pieten. Want dat gebeurt nu natuurlijk ook aan de lopende band. Elk donker kindje is automatisch ook zwarte piet. Dat was ik even vergeten! Stom!
En voordat ik de krant uit boosheid heb weggesmeten zag ik ook nog staan dat Quinsy en zijn gang afgelopen week bij het gemeentehuis te Amsterdam geprotesteerd hebben: de intocht mag niet doorgaan en als het wel doorgaat dan mag het dus alleen als de racistische zwarte piet niet meeloopt. Want natuurlijk: de stokoude Sinterklaas die stapt zelf wel even van die grote stoomboot af (als we geluk hebben dan regent het en dan glijdt ie zo op z'n bekkie. Yes, sensatie!) en die zal zelf ook wel het grote boek dragen en die springt ook zelf wel op zijn schimmeltje. Oh, wacht, Sinterklaas bestaat al helemaal niet meer, maar misschien moeten we dat de kindertjes ook al af nemen.
Geloof mij, beste mensen, zonder zwarte piet is Sinterklaas helemaal niets. Het is dan enkel een stokoude man met een enorme, lange witte baard. Die de cadeautjes ook niet zelf inpakt en die ze ook niet zelf koopt, gewoonweg omdat hij daar te oud voor is. Een Sinterklaasfeest zonder zwarte piet, is zoals een auto zonder banden. Het idee is er, maar je kan er verder vrij weinig mee. En een 'piet' met vegen op zijn gezicht van het roet, slaat natuurlijk helemaal alles. Laten we de baard van Sint ook even kort wieken "gewoon omdat het kan".
Ik moet het hem wel nageven: die kinderachtige Quinsy met duidelijke childhood problemen heeft het wel voor elkaar. Naast dat heel Nederland nu in rep en roer is, is ook de hele wereld in rep en roer. Ik hoop dat hij tevreden is over zijn behaalde resultaten. Misschien kan hij de volgende keer iets vertellen over hoe het eraan toe ging in de Romeinse tijd of in de Tweede Wereldoorlog. Ook sowieso redenen om bepaalde dingen af te schaffen, denk ik zo.
En dan nog dit: Angel kisses zijn gewoon negerzoenen, net zoals jodenkoeken en moorkoppen. Nog even en alles is discriminatie. Dikke vinger!
Ik vind het één grote kolderdiscussie. Er wordt, misschien wel terecht, rekening gehouden met de etnische minderheden in ons land, maar laten we ook eens even naar de blanke Nederlander kijken. Hoe vaak worden wij niet bleekscheet of kaaskop genoemd. De woede van die ene Quinsy omdat zijn moeder een keer voor zwarte piet is uitgemaakt: seriously get over it. En wat me nog bozer maakt is dat vervolgens de VN zich er tegen aan gaat bemoeien, omdat de mensenrechten in het geding zouden zijn. Ik kan jullie wel vertellen, dat zodra zwarte piet wordt afgeschaft, dan hebben wij in Nederland geen Sinterklaasfeest meer. Er wordt niet spontaan een 'witte', 'gele' of 'hoofddoek' piet bedacht en zodra dat wel gebeurt, dan zal er ook wel weer sprake zijn van discriminatie. Of de gele, blanke of hoofddoekkindjes zullen zich wel identificeren met de pieten. Want dat gebeurt nu natuurlijk ook aan de lopende band. Elk donker kindje is automatisch ook zwarte piet. Dat was ik even vergeten! Stom!
En voordat ik de krant uit boosheid heb weggesmeten zag ik ook nog staan dat Quinsy en zijn gang afgelopen week bij het gemeentehuis te Amsterdam geprotesteerd hebben: de intocht mag niet doorgaan en als het wel doorgaat dan mag het dus alleen als de racistische zwarte piet niet meeloopt. Want natuurlijk: de stokoude Sinterklaas die stapt zelf wel even van die grote stoomboot af (als we geluk hebben dan regent het en dan glijdt ie zo op z'n bekkie. Yes, sensatie!) en die zal zelf ook wel het grote boek dragen en die springt ook zelf wel op zijn schimmeltje. Oh, wacht, Sinterklaas bestaat al helemaal niet meer, maar misschien moeten we dat de kindertjes ook al af nemen.
Geloof mij, beste mensen, zonder zwarte piet is Sinterklaas helemaal niets. Het is dan enkel een stokoude man met een enorme, lange witte baard. Die de cadeautjes ook niet zelf inpakt en die ze ook niet zelf koopt, gewoonweg omdat hij daar te oud voor is. Een Sinterklaasfeest zonder zwarte piet, is zoals een auto zonder banden. Het idee is er, maar je kan er verder vrij weinig mee. En een 'piet' met vegen op zijn gezicht van het roet, slaat natuurlijk helemaal alles. Laten we de baard van Sint ook even kort wieken "gewoon omdat het kan".
Ik moet het hem wel nageven: die kinderachtige Quinsy met duidelijke childhood problemen heeft het wel voor elkaar. Naast dat heel Nederland nu in rep en roer is, is ook de hele wereld in rep en roer. Ik hoop dat hij tevreden is over zijn behaalde resultaten. Misschien kan hij de volgende keer iets vertellen over hoe het eraan toe ging in de Romeinse tijd of in de Tweede Wereldoorlog. Ook sowieso redenen om bepaalde dingen af te schaffen, denk ik zo.
En dan nog dit: Angel kisses zijn gewoon negerzoenen, net zoals jodenkoeken en moorkoppen. Nog even en alles is discriminatie. Dikke vinger!
zondag 6 oktober 2013
34. S.s.g.
Ik heb er maar een nieuwe afkorting voor verzonnen. Deels omdat ik me er aan erger en deels omdat ik het om me heen zie. S.s.g. ook wel 'Secret smartphone gedrag'. Nu zal ik even kort toelichten waar die secret dan voor staat.
Ik weet namelijk nooit wat de persoon in kwestie op zijn smartphone zit te doen. Meestal denk ik dat het wel whatsappen zal zijn, maar volgens mij kan je zoveel meer op dat ding, dat ik niet denk dat het alleen de whatsapp is. Daarbij is er zo ongeveer om de maand een nieuwe hype en dat is deze maand dus mensen beoordelen op basis van hun facebookfoto en zodra je elkaar allebei hebt 'geliked' dan kan je chatten. Ge-wel-dig natuurlijk. Wat men allemaal niet uit verveling kan doen.
Het interessante is wel dat hoe secret jullie ook bezig denken te zijn, ik heb altijd direct door wanneer er een smartphone in het spel is. Als ik met een vriendin afspreek in een cafeetje en ik ga even een bezoek brengen aan het toilet, dan komt sowieso die smartphone tevoorschijn. Uit verveling, denk ik dan. Ik heb dat zelf niet zo. Ik kan even op mijn Nokiaatje kijken om een smsje te checken, maar daar houdt het dan wel mee op. Of ik kan snaken. Ook leuk natuurlijk en helemaal van deze tijd. Maar goed, dan komt die smartphone dus tevoorschijn en nee, beste mensen, die verdwijnt dan ook niet zodra ik terug kom. Ik, heel naïef, vraag dan wat en dan krijg ik dit als antwoord: "Eh...ja...ja, natuurlijk...eh...hmm...even wachten hoor, An...ik ben heel even bezig....ja X whatsappt me...dit plaatje, geniaal!" Zo ongeveer dan. De strekking verschilt van tijd tot tijd. En dan zit ik daar. Als smartphoneloos persoon mij van binnen opvretend. De tijd dat men zonder zijn mobieltje kon is volledig voorbij. Ergens tussen de tijd dat ik nog heel trots was op mijn klapper van een Nokia en nu is iets misgegaan, vermoed ik.
Een ander voorbeeld van secret gedrag. Op de fiets. Man wat heb ik daar een hekel aan. Je fietst niets vermoedend achter een persoon en op het drukste kruispunt, ik herhaal, drukste kruispunt, begint de persoon voor mij te slingeren. Dan denk je natuurlijk "what the hell is wrong with you?", maar dat denk ik nu allang niet meer. Nee, het eerste wat ik denk is "verdomme, weer die smartphone". En ik, als gefrustreerde fietser, haal diegene dan in en ja hoor, daar is-ie dan: de smartphone! Er komt een dag dat de politie fietsers gaat beboeten voor het onveilig rijden (met een smartphone). Ik snap niet zo goed waarom fietsen en smartphones samen gaan. Worden jullie, de smartphonehouders, dan nooit gek van het continue beschikbaar zijn? Is het zo moeilijk om minstens één keer per dag met twee handen aan het stuur te zitten? Ja, dat vraag ik me dan gewoon even af hoor. Want fietsers en smartphones gaan helemaal niet samen. Voetgangers en smartphones ook niet. Ik heb soms zelfs het idee dat een voetganger wel denkt dat hij, heel geïnteresseerd in zijn beeldscherm, het wel kan maken om door rood te lopen en vervolgens niet om zich heen kijkt en er dus indirect vanuit gaat dat de auto's stoppen voor hem. Omgekeerde wereld mensen, omgekeerde wereld.
Er komt een dag dat ik die irritante fietser bij het inhalen een duwtje geef. En er komt ook een dag dat ik die voetganger aanrijd. Gewoon uit verveling, denk ik dan.
Ik weet namelijk nooit wat de persoon in kwestie op zijn smartphone zit te doen. Meestal denk ik dat het wel whatsappen zal zijn, maar volgens mij kan je zoveel meer op dat ding, dat ik niet denk dat het alleen de whatsapp is. Daarbij is er zo ongeveer om de maand een nieuwe hype en dat is deze maand dus mensen beoordelen op basis van hun facebookfoto en zodra je elkaar allebei hebt 'geliked' dan kan je chatten. Ge-wel-dig natuurlijk. Wat men allemaal niet uit verveling kan doen.
Het interessante is wel dat hoe secret jullie ook bezig denken te zijn, ik heb altijd direct door wanneer er een smartphone in het spel is. Als ik met een vriendin afspreek in een cafeetje en ik ga even een bezoek brengen aan het toilet, dan komt sowieso die smartphone tevoorschijn. Uit verveling, denk ik dan. Ik heb dat zelf niet zo. Ik kan even op mijn Nokiaatje kijken om een smsje te checken, maar daar houdt het dan wel mee op. Of ik kan snaken. Ook leuk natuurlijk en helemaal van deze tijd. Maar goed, dan komt die smartphone dus tevoorschijn en nee, beste mensen, die verdwijnt dan ook niet zodra ik terug kom. Ik, heel naïef, vraag dan wat en dan krijg ik dit als antwoord: "Eh...ja...ja, natuurlijk...eh...hmm...even wachten hoor, An...ik ben heel even bezig....ja X whatsappt me...dit plaatje, geniaal!" Zo ongeveer dan. De strekking verschilt van tijd tot tijd. En dan zit ik daar. Als smartphoneloos persoon mij van binnen opvretend. De tijd dat men zonder zijn mobieltje kon is volledig voorbij. Ergens tussen de tijd dat ik nog heel trots was op mijn klapper van een Nokia en nu is iets misgegaan, vermoed ik.
Een ander voorbeeld van secret gedrag. Op de fiets. Man wat heb ik daar een hekel aan. Je fietst niets vermoedend achter een persoon en op het drukste kruispunt, ik herhaal, drukste kruispunt, begint de persoon voor mij te slingeren. Dan denk je natuurlijk "what the hell is wrong with you?", maar dat denk ik nu allang niet meer. Nee, het eerste wat ik denk is "verdomme, weer die smartphone". En ik, als gefrustreerde fietser, haal diegene dan in en ja hoor, daar is-ie dan: de smartphone! Er komt een dag dat de politie fietsers gaat beboeten voor het onveilig rijden (met een smartphone). Ik snap niet zo goed waarom fietsen en smartphones samen gaan. Worden jullie, de smartphonehouders, dan nooit gek van het continue beschikbaar zijn? Is het zo moeilijk om minstens één keer per dag met twee handen aan het stuur te zitten? Ja, dat vraag ik me dan gewoon even af hoor. Want fietsers en smartphones gaan helemaal niet samen. Voetgangers en smartphones ook niet. Ik heb soms zelfs het idee dat een voetganger wel denkt dat hij, heel geïnteresseerd in zijn beeldscherm, het wel kan maken om door rood te lopen en vervolgens niet om zich heen kijkt en er dus indirect vanuit gaat dat de auto's stoppen voor hem. Omgekeerde wereld mensen, omgekeerde wereld.
Er komt een dag dat ik die irritante fietser bij het inhalen een duwtje geef. En er komt ook een dag dat ik die voetganger aanrijd. Gewoon uit verveling, denk ik dan.
maandag 30 september 2013
33. Help, ons imago!
Hogeschool InHolland, Universiteit van Tilburg en Vrije Universiteit Amsterdam. Wanneer komt er een instelling aan bod waar ik een leerling of een student van was? Ik heb het natuurlijk over de reputatie van bovengenoemde onderwijsinstellingen. Bij Hogeschool InHolland werden er net iets te makkelijk diploma's weg gegeven om zo maar van de studenten af te zijn. En dit herinner ik mij nog heel goed, omdat ik toen zelf student was bij Hogeschool Rotterdam, waar ik op dat moment enorm blij mee was. Wat later las ik vol ongeloof in de krant dat ene Diederik Stapel de hele boel bij elkaar had gelogen (of nou ja, hij had enkele essentiële gegevens veranderd). En er zullen vast nog meer fraudezaken aan bod zijn geweest waar ik niet van af wist, maar ook nu is ook de Vrije Universiteit Amsterdam de klos.
Nu is mijn middelbare school (ook wel de Geitenwollensokkenschool genoemd) al een aantal keer afgekraakt door de overheid, inspecties van de overheid en mijn omgeving. Alleen als 17-jarige scholier kijk je daar toch wat anders tegenaan dan als een 21-jarige student. Mijn school zou teveel aan ontwikkeling doen, die bij een kind eigenlijk niet zonodig ontwikkeld dient te worden (dans, drama, euritmie, handvaardigheid, verhalen schrijven, zingen; aspecten die ik overigens heel erg nuttig vond). Er moest meer ruimte voor efficiëntie komen en net wat minder zweverigheid. Aldus de inspectie. Behalve deze punten (en inmiddels zijn die flink aangepast, want ook de Geitenwollensokkenschool krijgt subsidie van de overheid en ben je niet een normale, openbare middelbare school, dan krijg je ook geen subsidie) viel het allemaal reuze mee en dat is dan ook wel weer de instelling van mijn middelbare school geweest: we hadden er allemaal wel een beetje (schapen)schijt aan. Geen subsidie? Dan doen we het toch zonder en dan vragen we aan de ouders zelf toch wel een bijdrage? 1040-urennorm? Zo weinig maar? Wij zaten sowieso al van half 9 tot 6 uur op school (waar ik overigens nog wel dolblij over had geprotesteerd met de rest van mijn school, omdat wij ook eens normaal wilden doen. Net als alle andere leerlingen in Nederland). Een uitje naar Parijs? Nee, gekkigheid, wij gaan op survivalkamp waar we tegen bomen aan praten en poepen in een zelf gegraven kuiltje.
Nu vroeg ik mij af of ik binnenkort ook zoiets shockerends moet verwachten van mijn faculteit. Je zou kunnen denken dat er bij Rechtsgeleerdheid vrij weinig te frauderen valt (dat dacht ik zelf namelijk nog tot aan een jaar geleden, maar dat even terzijde), maar gezien het aantal onderzoekers binnen privaatrecht alleen al (ik kan het weten, ze hebben mij de basis van het goederenrecht meegegeven) bestaat die kans dus wel. En wij leren braaf alle noten bij de arresten, nieuwe artikelen van Dinges en nieuwe artikelen van Danges, boeken van hoogleraar Y en boeken van docent Z. Voor je het weet, komt er aan het licht dat je net zo goed niet al die boeken en artikelen had hoeven te lezen, omdat ze vol onzin staan. Weet jij veel? Ik had hier eigenlijk nog niet zo bij stil gestaan totdat ik een column van Youp van 't Hek hierover las. Toen besefte ik me pas dat hij helemaal gelijk had.
Of dat ik straks als trotse afgestudeerde student (jaja, bachelor nog maar) mijn bachelordiploma in ontvangst neem en later blijkt dat ik mijn hele scriptie niet eens had mogen halen, omdat hij vol fouten stond en Universiteit Utrecht mij gewoon weg wilde hebben, zodat het aantal excellente studenten de overhand neemt (dat ben ik dus duidelijk niet).
Het lijkt mij dus beter om die hoogleraren en professoren nu maar met een korreltje zout te nemen en vooral heel nonchalant hun boeken en artikelen door te gaan bladeren. Over een jaar of 10 komt toch wel aan het licht dat het artikel grotendeels uit geblaat bestond en geloof mij: dan ben je misschien nog wel blij dat je voor een tentamen gezakt bent, waarvoor je alleen maar onzin had moeten leren.
Nu is mijn middelbare school (ook wel de Geitenwollensokkenschool genoemd) al een aantal keer afgekraakt door de overheid, inspecties van de overheid en mijn omgeving. Alleen als 17-jarige scholier kijk je daar toch wat anders tegenaan dan als een 21-jarige student. Mijn school zou teveel aan ontwikkeling doen, die bij een kind eigenlijk niet zonodig ontwikkeld dient te worden (dans, drama, euritmie, handvaardigheid, verhalen schrijven, zingen; aspecten die ik overigens heel erg nuttig vond). Er moest meer ruimte voor efficiëntie komen en net wat minder zweverigheid. Aldus de inspectie. Behalve deze punten (en inmiddels zijn die flink aangepast, want ook de Geitenwollensokkenschool krijgt subsidie van de overheid en ben je niet een normale, openbare middelbare school, dan krijg je ook geen subsidie) viel het allemaal reuze mee en dat is dan ook wel weer de instelling van mijn middelbare school geweest: we hadden er allemaal wel een beetje (schapen)schijt aan. Geen subsidie? Dan doen we het toch zonder en dan vragen we aan de ouders zelf toch wel een bijdrage? 1040-urennorm? Zo weinig maar? Wij zaten sowieso al van half 9 tot 6 uur op school (waar ik overigens nog wel dolblij over had geprotesteerd met de rest van mijn school, omdat wij ook eens normaal wilden doen. Net als alle andere leerlingen in Nederland). Een uitje naar Parijs? Nee, gekkigheid, wij gaan op survivalkamp waar we tegen bomen aan praten en poepen in een zelf gegraven kuiltje.
Nu vroeg ik mij af of ik binnenkort ook zoiets shockerends moet verwachten van mijn faculteit. Je zou kunnen denken dat er bij Rechtsgeleerdheid vrij weinig te frauderen valt (dat dacht ik zelf namelijk nog tot aan een jaar geleden, maar dat even terzijde), maar gezien het aantal onderzoekers binnen privaatrecht alleen al (ik kan het weten, ze hebben mij de basis van het goederenrecht meegegeven) bestaat die kans dus wel. En wij leren braaf alle noten bij de arresten, nieuwe artikelen van Dinges en nieuwe artikelen van Danges, boeken van hoogleraar Y en boeken van docent Z. Voor je het weet, komt er aan het licht dat je net zo goed niet al die boeken en artikelen had hoeven te lezen, omdat ze vol onzin staan. Weet jij veel? Ik had hier eigenlijk nog niet zo bij stil gestaan totdat ik een column van Youp van 't Hek hierover las. Toen besefte ik me pas dat hij helemaal gelijk had.
Of dat ik straks als trotse afgestudeerde student (jaja, bachelor nog maar) mijn bachelordiploma in ontvangst neem en later blijkt dat ik mijn hele scriptie niet eens had mogen halen, omdat hij vol fouten stond en Universiteit Utrecht mij gewoon weg wilde hebben, zodat het aantal excellente studenten de overhand neemt (dat ben ik dus duidelijk niet).
Het lijkt mij dus beter om die hoogleraren en professoren nu maar met een korreltje zout te nemen en vooral heel nonchalant hun boeken en artikelen door te gaan bladeren. Over een jaar of 10 komt toch wel aan het licht dat het artikel grotendeels uit geblaat bestond en geloof mij: dan ben je misschien nog wel blij dat je voor een tentamen gezakt bent, waarvoor je alleen maar onzin had moeten leren.
vrijdag 27 september 2013
32. Ruggen mysterie
De rug. Of eigenlijk: de vrouwenrug. Het heeft iets speciaals en iets moois. Als het bedekt is zonder al teveel vel, overtollig vet of rimpels is de rug een prachtig fenomeen. Nu vraag je je misschien af waarom ik een blog wijd aan de rug?
Na de film Silver Linings Playbook begon ik mij af te vragen 1. Waarom Amerikanen zo preuts zijn en 2. Waarom de mannen in die films vrijwel altijd een harde piemel lijken te krijgen van het enkel kijken naar een blote rug van een vrouw? En to be honest, ik kan het antwoord niet geven. Dat Amerikanen niet graag naakt laten zien (jaja, Game of Thrones valt daar niet onder), dat was al duidelijk. Nederlanders daarentegen lijken totaal geen problemen te hebben met naakt. Sowieso is voor de Nederlander een film zonder naaktheid altijd wel een tegenvaller. Daar waar Nederlandse films full frontal nudity laten zien stopt de Amerikaanse camera waar de borsten van de Amerikaanse actrice horen te beginnen. Heel flauw hoor!
In ieder geval heb ik wel nagedacht over wat de rug van de vrouw zo speciaal kan maken. Dus lieve mannen, schroom niet om mij het echte antwoord te geven na het lezen van deze blog. Is het voor jullie een opluchting om te zien dat de vrouw in kwestie geen haar op haar rug heeft en dat je weet dat het dus geen man kan zijn (definitief, je weet het namelijk nooit in deze wereld)? Om hier op voort te borduren: is dit een gevoel dat je al op honk 1 staat en dat je van honk 2 (borsten) dus niet ver verwijderd bent (de vrouw hoeft zich maar om te draaien en je bent binnen, denk ik zo)? Zet de blote vrouwenrug sowieso aan tot een wereld naar meer? Nodigt de rug meer uit naar sexy time dan een ander deel van het vrouwenlijk lichaam? In Amerikaanse films lijkt dit wel zo te zijn. Is de rug trouwens nog steeds even aantrekkelijk met puisten erop? Waar ligt de grens, mannen?
Ik ben verward.
Na de film Silver Linings Playbook begon ik mij af te vragen 1. Waarom Amerikanen zo preuts zijn en 2. Waarom de mannen in die films vrijwel altijd een harde piemel lijken te krijgen van het enkel kijken naar een blote rug van een vrouw? En to be honest, ik kan het antwoord niet geven. Dat Amerikanen niet graag naakt laten zien (jaja, Game of Thrones valt daar niet onder), dat was al duidelijk. Nederlanders daarentegen lijken totaal geen problemen te hebben met naakt. Sowieso is voor de Nederlander een film zonder naaktheid altijd wel een tegenvaller. Daar waar Nederlandse films full frontal nudity laten zien stopt de Amerikaanse camera waar de borsten van de Amerikaanse actrice horen te beginnen. Heel flauw hoor!
In ieder geval heb ik wel nagedacht over wat de rug van de vrouw zo speciaal kan maken. Dus lieve mannen, schroom niet om mij het echte antwoord te geven na het lezen van deze blog. Is het voor jullie een opluchting om te zien dat de vrouw in kwestie geen haar op haar rug heeft en dat je weet dat het dus geen man kan zijn (definitief, je weet het namelijk nooit in deze wereld)? Om hier op voort te borduren: is dit een gevoel dat je al op honk 1 staat en dat je van honk 2 (borsten) dus niet ver verwijderd bent (de vrouw hoeft zich maar om te draaien en je bent binnen, denk ik zo)? Zet de blote vrouwenrug sowieso aan tot een wereld naar meer? Nodigt de rug meer uit naar sexy time dan een ander deel van het vrouwenlijk lichaam? In Amerikaanse films lijkt dit wel zo te zijn. Is de rug trouwens nog steeds even aantrekkelijk met puisten erop? Waar ligt de grens, mannen?
Ik ben verward.
maandag 23 september 2013
31. Een goed bakkie
Sinds een tijdje woon ik in mijn nieuw onderkomen. In alle opzichten is het beter dan voor mijn uitwisseling (al kan de tijd in het buitenland natuurlijk nooit overtroffen worden, dit is in ieder geval een begin). Zo heb ik nu een grotere kamer voor minder geld (een beetje onderhandelen doet wonderen). Ik woon in een rustigere buurt, maar wil ik drukte dan kan ik een straat doorkruizen en ik word overspoeld door Arabische invloeden (het is Marrakech all over again). Daarnaast woont er een groot deel van mijn hockeyteam in mijn buurt, en ja het mag gezegd worden, waardoor ik mij om 12 uur 's nachts nog net ietsjes veiliger voel als ik terug kom van een training. Vier meisjes met een hockeystick in de hand geklemd stellen toch meer voor dan één meisje. Wat misschien nog wel één van de leukste dingen is aan mijn nieuw onderkomen is toch wel de supermarkt. Het is een waar paradijsje. Het is goedkoop, het is alsof je de jaren '80 binnen stapt en het heeft lekker eten. Ik heb het natuurlijk over de Nettorama. Tot voor kort had ik hier nog nooit over gehoord, maar toen mijn huisgenoot instemde om mij de buurt een beetje te laten zien, kon ze natuurlijk de Nettorama niet vergeten. En ik ben haar dankbaar. Het Tokkie-volk wat er dagelijks rond loopt is zowaar een bezichtiging op zichzelf (cassières meegeteld) en dat daarnaast elke keer mijn tas weer gecontroleerd wordt neem ik ook voor lief (ik kom daar nu elke dag en elke keer sta ik weer bij dezelfde cassière, maar ze vertrouwt me volgens mij nog steeds niet helemaal).
Maaaaar, tromgeroffel, het leukste, het allerleukste (tot nu toe), is wel dat ik nu in de ochtend langs de Douwe Egberts fabriek loop. Toen een vriendin van mij vroeg wat ze nou precies rook (waarbij ze zelf dacht dat het aangebrande tosti's moest zijn), kon ik ook niet bedenken wat die geur nou was. Totdat ik vandaag mijn hardloopschema weer eens oppakte (ik moet voor midden november in staat zijn om 15 kilometer in een goed tempo te rennen) en bijna een uur lang moest rennen. De vraag is dan: waar ga je heen? Ik besloot de lange weg waaraan ik woon, en die dus helemaal niet zo heel lang blijkt te zijn, af te lopen. Toen een keertje naar rechts, en weer links en wat zie ik daar: een gele brug. Die mij en mijn vriendje zoveel ellende gebracht heeft op onze grote fietstocht door Nederland. In een groot vierkant gebouw daarnaast was hetgeen wat mij elke ochtend die lekkere geur bezorgt. Ik drink zelf dan geen koffie, maar oh, wat ruikt het lekker. En dan nog het besef dat de stad waarin je woont toch niet zo groot is, als je dacht dat hij was.
Gedreven op de geur van koffie kon ik die brug aan. En de 50 minuten die daarna volgden ook. Koffie werkt verslavend. Ik kan nu al niet wachten op mijn volgende loopronde.
Maaaaar, tromgeroffel, het leukste, het allerleukste (tot nu toe), is wel dat ik nu in de ochtend langs de Douwe Egberts fabriek loop. Toen een vriendin van mij vroeg wat ze nou precies rook (waarbij ze zelf dacht dat het aangebrande tosti's moest zijn), kon ik ook niet bedenken wat die geur nou was. Totdat ik vandaag mijn hardloopschema weer eens oppakte (ik moet voor midden november in staat zijn om 15 kilometer in een goed tempo te rennen) en bijna een uur lang moest rennen. De vraag is dan: waar ga je heen? Ik besloot de lange weg waaraan ik woon, en die dus helemaal niet zo heel lang blijkt te zijn, af te lopen. Toen een keertje naar rechts, en weer links en wat zie ik daar: een gele brug. Die mij en mijn vriendje zoveel ellende gebracht heeft op onze grote fietstocht door Nederland. In een groot vierkant gebouw daarnaast was hetgeen wat mij elke ochtend die lekkere geur bezorgt. Ik drink zelf dan geen koffie, maar oh, wat ruikt het lekker. En dan nog het besef dat de stad waarin je woont toch niet zo groot is, als je dacht dat hij was.
Gedreven op de geur van koffie kon ik die brug aan. En de 50 minuten die daarna volgden ook. Koffie werkt verslavend. Ik kan nu al niet wachten op mijn volgende loopronde.
woensdag 28 augustus 2013
30. Irritaties
Om even specifieker te zijn: irritaties in het openbaar vervoer. Ik bedacht me gisteren dat het eigenlijk vreemd is dat wij onze irritaties publiekelijk maken. Ik, een slikker, zit liever in een hoekje een beetje in mijzelf te schelden, dan dat ik opsta en zeg: HEY JOH, MALLERD! Dat is gewoonweg gekkigheid.
Neem bijvoorbeeld gisteren. Ik zat in de metro en het ging een beetje van lalalalala, totdat er een man mét een fiets binnen komt lopen (die fiets is van essentieel belang voor datgene wat hij ging zeggen, blijkbaar). Een paar weggejaagde mensen (daar ging het al mis, zou je kunnen constateren) later, roept die man keihard door de metro: KUT METRO! Dan denk je ook bij jezelf: 'Waar komt dit nou vandaan?' Vooral ook omdat alles nog soepel verliep voordat deze man dit uitriep. Maar wij, de nuchtere Nederlanders, kijken nergens meer van op. Terwijl ik om mij heen kijk om die man nog te hulp te schieten, zie ik anderen uit het raam staren en/of muziek luisteren.
Vervolgens roept een meisje een paar rijen voor me, ook op schreeuwniveau: "DIT KAN JE TOCH NIET MAKEN? DIT ZET JE TOCH NIET ONLINE, STOMMERD!" Of iets in die trant. Wat bleek: haar zusje had gereageerd op de status van een vriendin van de schreeuwlelijk. Dan denk ik ook, als nuchtere Nederlander: "Naaaa jaaaa, waar maak je je druk om." Ik vond het ergens nog wel lief van dat onbenullige zusje.
Ik denk dan echt, ik herhaal het nog even: mensen waar maken we ons nou eigenlijk druk om?
Mijn irritaties zijn van grotere omvang (en belangrijkere, al zeg ik het zelf). Bijvoorbeeld, waarom ik een boek aan het lezen ben, waar ik niet doorheen kom (niet eens omdat het in het Engels is, want mijn Engels is natuurlijk nu hartstikke native, maar meer om het feit dat het me niet interesseert, maar als ik nu stop, bang ben om te veel te missen. Dilemma, dilemma). Het feit dat mijn fiets ter dood veroordeelt is door een fietsenmaker. Hij kon het eigenlijk ook niet vaak genoeg zeggen. "Zie je wel. Die hele ketting. Nou ligt hij er weer af. Kijk. Nou spuit ik hem weer effe in. Nou, hup, valt ie er weer af. Er moet eigenlijk gewoon een heel nieuwe ketting op. Als het even kan zou je gewoon een nieuwe fiets moeten kopen, want hij heeft zijn beste tijd wel gehad, zo te zien. Hoe lang heeft u hem nu al? Twee jaar nog maar? Ik had hem 5 jaar gegeven. Wat zegt u? Heel goedkoop op Marktplaats gekregen? Tja, daar heb je het al natuurlijk. Goed, ik spuit die ketting weer in. God, daar gaat ie weer." "Wat bedoelt u nu precies te zeggen?"
Daarnaast dan nog de irritatie of eigenlijk meer het besef dat je wel iets doet, maar toch ook weer niet. En doordat je denkt dat je dan wel iets doet, ook gelijk denkt dat je geen tijd meer hebt. De waarheid is gewoon vaak dat je dan eigenlijk niets aan het doen bent en dus best veel tijd over hebt. Ik zou eigenlijk willen opperen alle agenda's maar gelijk de prullenbak in te werpen, want het bevordert niet de vriendschappen. Dan heb ik, misschien een onbenullige hoor, ik weet het niet, nog de irritatie dat alle fietsenrekken altijd bezet zijn. Slecht weer, mooi weer, vroeg, laat; het maakt allemaal geen shit meer uit. En als je dan al op het heetst van de dag en in alle haast een plekje aan het zoeken bent en dan een rek tegen komt met enkel een fietsband, ja één, bevestigt ziet. Nouuuuu, dan breekt je klomp natuurlijk. Dan denk je ook: waarom zou iemand een fiets meenemen met maar één wiel eraan? Ik weet het niet hoor. Het lijkt mij niet prettig fietsen in ieder geval. Had deze persoon in kwestie gedacht dat hij iemand anders nog blij zou maken met één wiel (die ook nog eens vast zat aan een rek met een slot, die natuurlijk een apart sleuteltje nodig heeft)? Naaaa, ik weet het niet meer hoor.
Nu ik toch bezig ben, beste mensen, het is ik erger me aan en het irriteert me dat. En het is groter dan en niet groter als.
Bedankt voor de medewerking.
Neem bijvoorbeeld gisteren. Ik zat in de metro en het ging een beetje van lalalalala, totdat er een man mét een fiets binnen komt lopen (die fiets is van essentieel belang voor datgene wat hij ging zeggen, blijkbaar). Een paar weggejaagde mensen (daar ging het al mis, zou je kunnen constateren) later, roept die man keihard door de metro: KUT METRO! Dan denk je ook bij jezelf: 'Waar komt dit nou vandaan?' Vooral ook omdat alles nog soepel verliep voordat deze man dit uitriep. Maar wij, de nuchtere Nederlanders, kijken nergens meer van op. Terwijl ik om mij heen kijk om die man nog te hulp te schieten, zie ik anderen uit het raam staren en/of muziek luisteren.
Vervolgens roept een meisje een paar rijen voor me, ook op schreeuwniveau: "DIT KAN JE TOCH NIET MAKEN? DIT ZET JE TOCH NIET ONLINE, STOMMERD!" Of iets in die trant. Wat bleek: haar zusje had gereageerd op de status van een vriendin van de schreeuwlelijk. Dan denk ik ook, als nuchtere Nederlander: "Naaaa jaaaa, waar maak je je druk om." Ik vond het ergens nog wel lief van dat onbenullige zusje.
Ik denk dan echt, ik herhaal het nog even: mensen waar maken we ons nou eigenlijk druk om?
Mijn irritaties zijn van grotere omvang (en belangrijkere, al zeg ik het zelf). Bijvoorbeeld, waarom ik een boek aan het lezen ben, waar ik niet doorheen kom (niet eens omdat het in het Engels is, want mijn Engels is natuurlijk nu hartstikke native, maar meer om het feit dat het me niet interesseert, maar als ik nu stop, bang ben om te veel te missen. Dilemma, dilemma). Het feit dat mijn fiets ter dood veroordeelt is door een fietsenmaker. Hij kon het eigenlijk ook niet vaak genoeg zeggen. "Zie je wel. Die hele ketting. Nou ligt hij er weer af. Kijk. Nou spuit ik hem weer effe in. Nou, hup, valt ie er weer af. Er moet eigenlijk gewoon een heel nieuwe ketting op. Als het even kan zou je gewoon een nieuwe fiets moeten kopen, want hij heeft zijn beste tijd wel gehad, zo te zien. Hoe lang heeft u hem nu al? Twee jaar nog maar? Ik had hem 5 jaar gegeven. Wat zegt u? Heel goedkoop op Marktplaats gekregen? Tja, daar heb je het al natuurlijk. Goed, ik spuit die ketting weer in. God, daar gaat ie weer." "Wat bedoelt u nu precies te zeggen?"
Daarnaast dan nog de irritatie of eigenlijk meer het besef dat je wel iets doet, maar toch ook weer niet. En doordat je denkt dat je dan wel iets doet, ook gelijk denkt dat je geen tijd meer hebt. De waarheid is gewoon vaak dat je dan eigenlijk niets aan het doen bent en dus best veel tijd over hebt. Ik zou eigenlijk willen opperen alle agenda's maar gelijk de prullenbak in te werpen, want het bevordert niet de vriendschappen. Dan heb ik, misschien een onbenullige hoor, ik weet het niet, nog de irritatie dat alle fietsenrekken altijd bezet zijn. Slecht weer, mooi weer, vroeg, laat; het maakt allemaal geen shit meer uit. En als je dan al op het heetst van de dag en in alle haast een plekje aan het zoeken bent en dan een rek tegen komt met enkel een fietsband, ja één, bevestigt ziet. Nouuuuu, dan breekt je klomp natuurlijk. Dan denk je ook: waarom zou iemand een fiets meenemen met maar één wiel eraan? Ik weet het niet hoor. Het lijkt mij niet prettig fietsen in ieder geval. Had deze persoon in kwestie gedacht dat hij iemand anders nog blij zou maken met één wiel (die ook nog eens vast zat aan een rek met een slot, die natuurlijk een apart sleuteltje nodig heeft)? Naaaa, ik weet het niet meer hoor.
Nu ik toch bezig ben, beste mensen, het is ik erger me aan en het irriteert me dat. En het is groter dan en niet groter als.
Bedankt voor de medewerking.
Abonneren op:
Posts (Atom)