30. Irritaties

Om even specifieker te zijn: irritaties in het openbaar vervoer. Ik bedacht me gisteren dat het eigenlijk vreemd is dat wij onze irritaties publiekelijk maken. Ik, een slikker, zit liever in een hoekje een beetje in mijzelf te schelden, dan dat ik opsta en zeg: HEY JOH, MALLERD! Dat is gewoonweg gekkigheid.

Neem bijvoorbeeld gisteren. Ik zat in de metro en het ging een beetje van lalalalala, totdat er een man mét een fiets binnen komt lopen (die fiets is van essentieel belang voor datgene wat hij ging zeggen, blijkbaar). Een paar weggejaagde mensen (daar ging het al mis, zou je kunnen constateren) later, roept die man keihard door de metro: KUT METRO! Dan denk je ook bij jezelf: 'Waar komt dit nou vandaan?' Vooral ook omdat alles nog soepel verliep voordat deze man dit uitriep. Maar wij, de nuchtere Nederlanders, kijken nergens meer van op. Terwijl ik om mij heen kijk om die man nog te hulp te schieten, zie ik anderen uit het raam staren en/of muziek luisteren.
Vervolgens roept een meisje een paar rijen voor me, ook op schreeuwniveau: "DIT KAN JE TOCH NIET MAKEN? DIT ZET JE TOCH NIET ONLINE, STOMMERD!" Of iets in die trant. Wat bleek: haar zusje had gereageerd op de status van een vriendin van de schreeuwlelijk. Dan denk ik ook, als nuchtere Nederlander: "Naaaa jaaaa, waar maak je je druk om." Ik vond het ergens nog wel lief van dat onbenullige zusje.
Ik denk dan echt, ik herhaal het nog even: mensen waar maken we ons nou eigenlijk druk om?

Mijn irritaties zijn van grotere omvang (en belangrijkere, al zeg ik het zelf). Bijvoorbeeld, waarom ik een boek aan het lezen ben, waar ik niet doorheen kom (niet eens omdat het in het Engels is, want mijn Engels is natuurlijk nu hartstikke native, maar meer om het feit dat het me niet interesseert, maar als ik nu stop, bang ben om te veel te missen. Dilemma, dilemma). Het feit dat mijn fiets ter dood veroordeelt is door een fietsenmaker. Hij kon het eigenlijk ook niet vaak genoeg zeggen. "Zie je wel. Die hele ketting. Nou ligt hij er weer af. Kijk. Nou spuit ik hem weer effe in. Nou, hup, valt ie er weer af. Er moet eigenlijk gewoon een heel nieuwe ketting op. Als het even kan zou je gewoon een nieuwe fiets moeten kopen, want hij heeft zijn beste tijd wel gehad, zo te zien. Hoe lang heeft u hem nu al? Twee jaar nog maar? Ik had hem 5 jaar gegeven. Wat zegt u? Heel goedkoop op Marktplaats gekregen? Tja, daar heb je het al natuurlijk. Goed, ik spuit die ketting weer in. God, daar gaat ie weer." "Wat bedoelt u nu precies te zeggen?"
Daarnaast dan nog de irritatie of eigenlijk meer het besef dat je wel iets doet, maar toch ook weer niet. En doordat je denkt dat je dan wel iets doet, ook gelijk denkt dat je geen tijd meer hebt. De waarheid is gewoon vaak dat je dan eigenlijk niets aan het doen bent en dus best veel tijd over hebt. Ik zou eigenlijk willen opperen alle agenda's maar gelijk de prullenbak in te werpen, want het bevordert niet de vriendschappen. Dan heb ik, misschien een onbenullige hoor, ik weet het niet, nog de irritatie dat alle fietsenrekken altijd bezet zijn. Slecht weer, mooi weer, vroeg, laat; het maakt allemaal geen shit meer uit. En als je dan al op het heetst van de dag en in alle haast een plekje aan het zoeken bent en dan een rek tegen komt met enkel een fietsband, ja één, bevestigt ziet. Nouuuuu, dan breekt je klomp natuurlijk. Dan denk je ook: waarom zou iemand een fiets meenemen met maar één wiel eraan? Ik weet het niet hoor. Het lijkt mij niet prettig fietsen in ieder geval. Had deze persoon in kwestie gedacht dat hij iemand anders nog blij zou maken met één wiel (die ook nog eens vast zat aan een rek met een slot, die natuurlijk een apart sleuteltje nodig heeft)? Naaaa, ik weet het niet meer hoor.
Nu ik toch bezig ben, beste mensen, het is ik erger me aan en het irriteert me dat. En het is groter dan en niet groter als.
Bedankt voor de medewerking.