Sinds een tijdje woon ik in mijn nieuw onderkomen. In alle opzichten is het beter dan voor mijn uitwisseling (al kan de tijd in het buitenland natuurlijk nooit overtroffen worden, dit is in ieder geval een begin). Zo heb ik nu een grotere kamer voor minder geld (een beetje onderhandelen doet wonderen). Ik woon in een rustigere buurt, maar wil ik drukte dan kan ik een straat doorkruizen en ik word overspoeld door Arabische invloeden (het is Marrakech all over again). Daarnaast woont er een groot deel van mijn hockeyteam in mijn buurt, en ja het mag gezegd worden, waardoor ik mij om 12 uur 's nachts nog net ietsjes veiliger voel als ik terug kom van een training. Vier meisjes met een hockeystick in de hand geklemd stellen toch meer voor dan één meisje. Wat misschien nog wel één van de leukste dingen is aan mijn nieuw onderkomen is toch wel de supermarkt. Het is een waar paradijsje. Het is goedkoop, het is alsof je de jaren '80 binnen stapt en het heeft lekker eten. Ik heb het natuurlijk over de Nettorama. Tot voor kort had ik hier nog nooit over gehoord, maar toen mijn huisgenoot instemde om mij de buurt een beetje te laten zien, kon ze natuurlijk de Nettorama niet vergeten. En ik ben haar dankbaar. Het Tokkie-volk wat er dagelijks rond loopt is zowaar een bezichtiging op zichzelf (cassières meegeteld) en dat daarnaast elke keer mijn tas weer gecontroleerd wordt neem ik ook voor lief (ik kom daar nu elke dag en elke keer sta ik weer bij dezelfde cassière, maar ze vertrouwt me volgens mij nog steeds niet helemaal).
Maaaaar, tromgeroffel, het leukste, het allerleukste (tot nu toe), is wel dat ik nu in de ochtend langs de Douwe Egberts fabriek loop. Toen een vriendin van mij vroeg wat ze nou precies rook (waarbij ze zelf dacht dat het aangebrande tosti's moest zijn), kon ik ook niet bedenken wat die geur nou was. Totdat ik vandaag mijn hardloopschema weer eens oppakte (ik moet voor midden november in staat zijn om 15 kilometer in een goed tempo te rennen) en bijna een uur lang moest rennen. De vraag is dan: waar ga je heen? Ik besloot de lange weg waaraan ik woon, en die dus helemaal niet zo heel lang blijkt te zijn, af te lopen. Toen een keertje naar rechts, en weer links en wat zie ik daar: een gele brug. Die mij en mijn vriendje zoveel ellende gebracht heeft op onze grote fietstocht door Nederland. In een groot vierkant gebouw daarnaast was hetgeen wat mij elke ochtend die lekkere geur bezorgt. Ik drink zelf dan geen koffie, maar oh, wat ruikt het lekker. En dan nog het besef dat de stad waarin je woont toch niet zo groot is, als je dacht dat hij was.
Gedreven op de geur van koffie kon ik die brug aan. En de 50 minuten die daarna volgden ook. Koffie werkt verslavend. Ik kan nu al niet wachten op mijn volgende loopronde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten