De rug. Of eigenlijk: de vrouwenrug. Het heeft iets speciaals en iets moois. Als het bedekt is zonder al teveel vel, overtollig vet of rimpels is de rug een prachtig fenomeen. Nu vraag je je misschien af waarom ik een blog wijd aan de rug?
Na de film Silver Linings Playbook begon ik mij af te vragen 1. Waarom Amerikanen zo preuts zijn en 2. Waarom de mannen in die films vrijwel altijd een harde piemel lijken te krijgen van het enkel kijken naar een blote rug van een vrouw? En to be honest, ik kan het antwoord niet geven. Dat Amerikanen niet graag naakt laten zien (jaja, Game of Thrones valt daar niet onder), dat was al duidelijk. Nederlanders daarentegen lijken totaal geen problemen te hebben met naakt. Sowieso is voor de Nederlander een film zonder naaktheid altijd wel een tegenvaller. Daar waar Nederlandse films full frontal nudity laten zien stopt de Amerikaanse camera waar de borsten van de Amerikaanse actrice horen te beginnen. Heel flauw hoor!
In ieder geval heb ik wel nagedacht over wat de rug van de vrouw zo speciaal kan maken. Dus lieve mannen, schroom niet om mij het echte antwoord te geven na het lezen van deze blog. Is het voor jullie een opluchting om te zien dat de vrouw in kwestie geen haar op haar rug heeft en dat je weet dat het dus geen man kan zijn (definitief, je weet het namelijk nooit in deze wereld)? Om hier op voort te borduren: is dit een gevoel dat je al op honk 1 staat en dat je van honk 2 (borsten) dus niet ver verwijderd bent (de vrouw hoeft zich maar om te draaien en je bent binnen, denk ik zo)? Zet de blote vrouwenrug sowieso aan tot een wereld naar meer? Nodigt de rug meer uit naar sexy time dan een ander deel van het vrouwenlijk lichaam? In Amerikaanse films lijkt dit wel zo te zijn. Is de rug trouwens nog steeds even aantrekkelijk met puisten erop? Waar ligt de grens, mannen?
Ik ben verward.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten