Na bijna 8 weken van totale uitputting (zowel fysiek als mentaal; man, die hakken spannen mijn kuitspieren echt aan!), leerzame momenten, stressvolle deadline's, heerlijke lunches, het open- en dichtslaan van deuren van collega's om te laten merken hoe druk zij het wel niet hebben, het verdienen van een uurloon waar zelfs Aziatische kinderen geen hand voor omdraaien (grapje), het op een dag wel twintig keer bezoeken van de bibliotheek (voornamelijk omdat ik steeds vergeet een lijstje van boeken mee naar boven te nemen), de bezochte zittingen, gastcolleges en presentaties, maar bovenal een ervaring die niemand me nu nog afpakt: het zijn van een student-stagiaire.
Al ben ik ontzettend blij dat ik al dit bovenstaande mee heb kunnen maken, ik kijk er stiekem wel heel erg naar uit om niet meer die student-stagiaire te zijn. Om niet meer steeds halverwege in de gang al mijn naam te moeten horen, waarbij ik rekening moet houden met het feit dat mijn mondhoeken omhoog krullen in plaats van een vermoeid gezicht met een bijbehorende chagrijnig uitstraling, omdat ik het al erg druk heb. Wij, de student-stagiaires, zijn ook het laagste van het laagste. Eerlijk waar, de schoonmaakster staat nog hoger op de carrièreladder dan ik. Ik was daarom ook erg verbaasd dat ik zowel bij mijn eerste stage, als bij mijn tweede stage de koffie- en theepot alleen heb aangeraakt voor eigen gebruik en dat ik veelal de hulp van de secretaresses heb moeten inschakelen voor Eerste Hulp bij Kopieerongevallen, omdat ik meestal niet eens wist hoe de kopieermachine werkt (om nog maar te zwijgen over het feit dat het meestal een kwestie was van nieuw papier in de papierlade doen).
Aanstaande vrijdag zwaai ik met mijn linkerhand, en hopelijk met een goede beoordeling in mijn rechterhand, mijn ex-collega's vaarwel. Al weet ik niet of het een vaarwel is voor altijd, gezien het feit dat ik al door een aantal mensen ben gevraagd of ik niet een carrière in Twente ambieer (mocht om een gekke reden de Derde Wereldoorlog uitbreken en alle randsteden worden plat gebombardeerd, who knows).
Ten slotte vind ik het een heerlijk gevoel om een bijdrage aan mijn carrière ook daadwerkelijk te vereeuwigen, en wel op mijn CV. De kleine, zwarte, lettertype 11 lettertjes die beschrijven dat ik bij dat advocatenkantoor op 2 juni t/m 25 juli me uitgesloofd heb om me van mijn beste kant te laten zien, waarbij ik, weet ik veel wanneer, nog wel altijd profijt van zal hebben. Natuurlijk, de afronding van mijn bachelor dit jaar was een momentje waarbij ik langer dan 2 minuten heb stilgestaan (al weet mijn moeder het overigens altijd weer leuk naar beneden te halen: "je bachelor stelt eigenlijk niets voor, maar gefeliciteerd!"), mijn cijferlijst stop ik liever in een doos ergens achter in een kast. Een mooie acht, een paar zeventjes, maar vooral heel wat zesjes prijken op mijn cijferlijst. Ik kwam er al vrij snel achter dat ik maar voor een paar vakken hoge cijfers zou kunnen halen en voor de andere vakken moest ik me dan ook tevreden stellen met een goede zes. Het motto "gehaald is gehaald" is dan ook helemaal op mij van toepassing. Als het met cijfers dan niet lukt, dan maar met mijn CV, dacht ik.
En nu kunnen we toch wel concluderen dat (vingers gekruist dat mijn beoordeling ook een momentje is waarbij ik in ieder geval 2 minuten stil kan staan) ik met de afronding van twee stages een erg goede kant op ga. Ik zeg altijd maar: zoals jij, zo likt er maar één.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten