De laatste paar weken waren iets zwaarder voor ons gezin. Naast de nodige tentamen, studie en werkstress hadden we ook nog een hond met kanker. Je probeert haar er door heen te slepen, naar haar te luisteren, met haar te knuffelen, maar zolang die verrekte kanker er nog was, ging het met onze hond niet lekker. Mijn ouders hadden bij voorbaat al besloten dat er maar een spuit in moest, want een kankergezwel op een staart belooft niet veel goeds. En daarbij kost een staart eraf halen ook veel geld, dachten ze. Natuurlijk wist ik de echte reden van mijn ouders: ze willen verhuizen naar een appartement en daar past een hond niet bij. Daarbij had onze hond, volgens het boekje, allang het loodje moeten leggen. Haar soort wordt toch gemiddeld 10?
Je begrijpt: ik wilde dat onze hond bleef leven. Hoe langer hoe beter, met of zonder staart. Wel had ik mijn vader op het hart gedrukt tegen de dierenarts te zeggen dat hij op zijn minst moest proberen die staart eraan te houden. Haar staart is haar handelsmerk.
Nou, vorige week was het dan zover. De dierenarts had bevestigd dat het kanker was en dat het eigenlijk wel moest worden weggehaald en dat het 400 euro kostte. Dit was het slechte nieuws. Het goede nieuws was dat we nog veel plezier van onze hond zouden hebben, want ze kon zomaar nog wel even 3 jaar te leven hebben. Onze hond zou namelijk zeker veel ouder worden dan de ordinaire golden retriever. Mijn dag kon niet meer stuk. Helaas voelden mijn ouders zich nu wel genoodzaakt onze hond te laten opereren in plaats van dat lang verwachte spuitje.
Inmiddels is de hond clean en heeft ze nog steeds haar staart. Wel een staart met alleen haar op het puntje en haar op het begin. De rest moest allemaal worden weggeschoren. Gelukkig hebben we nog even met deze hond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten