8. Comme ci, comme ca

Zo zit dat dus.


Voor mijn 25ste moet er een liefde in mijn leven zijn. Verder heb ik geen eisen. Alhoewel: het moet wel een liefde zijn waarmee ik me misschien ooit, in een verre toekomst, kan voortplanten. Andere organismen zijn ook welkom, maar niet een potentiële voorplantings kandidaat. Wanneer ik voor mijn 25ste niemand heb gevonden, dan ben ik gedoemd om een oude vrijster te worden.
Nu zullen de meesten dit wel een wanhopige en, misschien ook wel een beetje, een trieste uitspraak vinden. Je hebt namelijk nog je hele leven om de ware te vinden?! Nee, helaas.


De theorie:
De helaasheid der oude vrijsters


Het leven van de vrouw is opgebouwd uit fases. Fase 1 is de puberteit. Eigenlijk is dit de fase waarin onze klok begint te tikken. Sommige meisjes hebben nog niet eens gezoend, terwijl anderen in alle haast de eerste de beste jongen beetpakken om vervolgens de volgende dag te moeten horen, dat het helaas maar voor één (wilde) nacht was. Het is moeilijk om een indicatie van de leeftijd te geven. Laten we het voor het gemak even ruim nemen (ons leven is al zo krap ingedeeld): 10 - 16 jaar.
Fase 2 is de fase waarin je je beseft dat één jongen je zoveel meer kan geven, dan 6 jongens op één avond. De oorzaak hiervan zijn de romcom-films en boeken. Bijvoorbeeld The notebook, Notting Hill, The Holiday en Nog Meer Slechte Amerikaanse Films. Centraal hierin staat: de comfortzone. Wanhopig probeert menig meisje zich vast te klampen aan een jongen/man die haar het ene ding kan geven waarnaar zij op zoek is: warmte, liefde, iemand die om haar geeft, ofwel: dit is haar Ware. Deze fase loopt als een lange draad door het leven van de vrouw. Sommigen hebben De Ware al gevonden op hun achttiende, terwijl andere op hun zestigste erachter komen dat ze 30 jaar een saai leven hebben gehad met de man die elke nacht naast ze ligt te snurken. Het probleem van deze laatste groep (de wanhopige zestiger) is dat het, kort gezegd, te laat is. Het is te laat om nog aan kinderen te beginnen. Het is te laat om in het huwelijksbootje te stappen, want voor je het weet ligt zij óf hij plat in z'n kissie. Het is te laat om tegen elkaar te zeggen "Weet je nog toen....?", want je hebt nauwelijks herinneringen met elkaar. Het is te laat om de spanning van écht goede seks mee te maken, want daar werkt haar kunstheup niet aan mee en zijn kunstgebit vertoont mankementen. Bovendien worden je ogen slechter en je hoort elkaar minder goed ("IS DIT LEKKER?" "WAT?" "...OF JE WORST LUST?"). Kortom: de vrouw is beland in haar oude vrijster-fase.
Fase 3 is de fase waarin het te laat is. Deze fase wijkt af van de 'normale' fase. De normale fase zou namelijk zijn: de vrouw wordt verliefd (zo tussen de 20 en 25 jaar), dat gaat over in houden van (25 tot 28 jaar), sommigen stappen in het huwelijksbootje en daarna komen de kinderen. Deze vrouwen houden zich allemaal prima aan hun schema. En natuurlijk kan het voorkomen dat na 4 jaar blijkt dat De Ware toch niet de Ware was, maar dan is er ook geen man over boord. Dan zou je dus rond de 34 jaar zijn en dan ziet je lichaam er nog toppie uit, je vindt een man die ook al kinderen heeft en je hebt nog minstens 20 jaar om elkaar echt goed te leren kennen en samen op avontuur te gaan. Het wordt wel een probleem wanneer je de 40 hebt gepasseerd. Al deze vrouwen komen nu dus in fase 3. Eigenlijk kun je dit ook wel de wanhopige fase noemen. Ik ben van mening: hoe ouder je wordt en single blijft, des te kieskeuriger je bent. De kieskeurigheid vormt een groot probleem voor deze groep. De relaties duren 3 maanden en worden vaak verbroken door de vrouw met redenen als: 'hij snurkt', 'hij laat zijn baard te lang staan', 'hij wordt al grijs', 'hij plast met de wc-deur open', 'hij wil elke dag seksen' en 'hij heeft al een vrouw'. Bovendien weten ze romantiek niet meer te onderscheiden van 'even snel een vluggertje'. Ze zijn zo gedesoriënteerd in hun eigen fase, dat ze niet meer kunnen bepalen wat nou een one-nightstand is. Dit is ook de fase waarin de vrouw eigenlijk niet meer lekker los kan gaan in de plaatselijke discotheek en daarom al haar schaamte opzij zet en zich inschrijft op een Datingsite. Vaak pakt dit positief uit, want de vrouw vindt de liefde van haar leven. Inmiddels is deze vrouw 60 en wacht ze samen met de liefde van haar leven tot één van hen het loodje legt. Het is bewezen dat vrouwen langer leven dan mannen, dus de vrouw blijft alleen achter. Dus: Oude vrijster it is.

K.I.K.

7. It makes my dream come true

I'm feeling the man, men!


"Als ik over een week nog niet heb gereageerd, dan heb ik zelfmoord gepleegd", zei ik grappend. Al meende ik het stiekem wel. "Niet zo overdrijven", "het komt echt wel goed" en "zo erg kan het toch niet zijn?" waren de reacties op deze theatrale uitspatting. Zó erg kan het dus wel zijn. Sommige dingen zeg je niet zomaar. Sommige dingen zeg je, omdat je 1. weet dat iets heel slecht is gegaan en 2. mensen niet wil laten schrikken, wanneer je zomaar van de aardbodem verdwijnt. Dat verwijt krijg je namelijk wél, wanneer je iets heel impulsief doet (sommigen springen voor de trein zonder na te denken en laten dan niet eens een briefje achter en treinreizigers zitten soms 3 uur in een trein vast. Hoe impulsief kan je zijn?).

Voor de duidelijkheid: 'het' refereert naar het tentamen. Met vreugde (misschien voor sommigen ook niet) kan ik U mededelen dat ik nog steeds op deze goede aard rond loop. Ik spring (niet voor de trein), ik ren, ik juich, ik lach (naar bijna iedereen), ik knuffel iedereen (oké niet iedereen) en maak vriendelijk een praatje met IEDEREEN. Want, ja beste mensen, dat ik mijn naasten heb gewaarschuwd voor het verdriet wat misschien in het verschiet lag, wil nog niet zeggen dat het zich echt heeft verwezenlijkt. Tegen al mijn verwachtingen in heb ik het gehaald. De panische skype-gesprekken met een lieve vriendin vervagen als een stofwolk achter een, op het strand rijdende, quad (ik verzin tegenwoordig mijn eigen spreekwoorden).  De angst nog een keer te moeten leren voor een vak waarin ik nooit, maar dan ook echt nooit, wil specialiseren, valt als een last van mijn schouders.

Nog even en ik begin aan mijn avontuur in het buitenland én aan mijn master. Hoe fijn zou dat wel niet zijn?

IT makes my dreams come true

6. Lange nachten

Ik lijd blijkbaar aan slapeloosheid.


"Ik vind tentamenweken juist héérlijk". Dit had ik moeten afkloppen, toen ik het vol enthousiasme tegen een  - ondertussen scheef kijkende vriendin - vertelde. "Je hoeft enkel alleen maar te leren en te stampen en voor de rest hoef je er niks bij te doen", probeerde ik haar uit te leggen. Ik zag aan haar gezicht dat ze me nog steeds niet begreep en ik gaf het op. Ze had namelijk hiervoor gezegd: "Ik háát tentamens" en daar is moeilijk iets tegen in te brengen. De één vindt het heerlijk en de ander...niet.

Ik ben dus één van de weinige personen in deze Nederlandse populatie die het leren heerlijk ontspannen vind. Althans, dat vond ik. Tot een paar dagen geleden was ik altijd wel bloed nerveus voor een tentamen, maar ik sliep wel normaal. Nu doe ik tegen deze faalangsten, onzekerheden, stressmomenten en dergelijke ook wel het al mogelijke om dit uit mijn hoofd te stampen (lees: meditatie en de nodige hulp van mevrouw de Psycholoog). Ze heeft mij sinds kort onder haar vleugels genomen en de eerste keer dat ik haar ontmoette gleden al mijn zorgen spontaan naar beneden. Alsof ik mijn ochtendjas zo over mijn schouders naar beneden liet glijden. Ze lagen ergens als een hoopje op de grond en ondertussen keek ik naar de tissues. Ik was even vergeten dat die er ook bij hoorde. Vervolgens keek ik weer naar het hoopje zorgen op de grond en besefte me dat ik helemaal niet hoefde te huilen. Zij zuigt mijn hoopje zorgen op en ik geniet ervan om al mijn zorgen op haar schoot te werpen. "Alstublieft, dit is een hoopje 'stress'. Dan heb ik hier nog een deel van mijn faalangst in de aanbieding. Dat zal u ontzettend goed bevallen." Nu ben ik ook aan het mediteren geslagen en dat is heerlijk. Het is zo rustgevend om naar een stem te luisteren en je ogen te sluiten en even helemaal nergens aan te denken. Een soort van '4 uur cup-a-soup momentje' voor mij.

Blijkbaar ben ik binnen 3 weken behoorlijk veranderd, want het mediteren is zó rustgevend, dat ik nauwelijks in slaap kan komen. In de tentamenweek was ik én nerveus én klaarwakker en dat resulteerde in 2 uur slaap en veel kopjes thee. De dag daarna was ik zo moe, dat ik wel in slaap moest vallen, maar ik durfde niet te slapen. Bang dat ik weer de hele nacht zou liggen woelen en alsnog aan de stress en onzekerheden zou denken. En mediteren in bed gaat ook al niet zo lekker. Dus na een paar bladzijdes van een spannend boek, ben ik toch in slaap gevallen, maar uit angst om me te verslapen werd ik wel 2 uur te vroeg wakker.

Nu het weekend is had ik gehoopt dat ik door alle stress in de 'Wereld van Het Lange Slapen' terecht zou komen, maar ook vanmorgen werd ik te vroeg wakker naar mijn zin. Ik denk dat ik niet zo enthousiast had moeten mediteren. Zoals de psycholoog straks wel zou zeggen, nadat ze mijn hoopje 'slaap' had opgezogen: "Meisje, je lijdt aan slapeloosheid."

5. Fratsen

Don't try this at home.


Vanochtend begon mijn zaterdagse-ochtend-ritueel. Dat houdt het volgende in: uitslapen (ik moet al mijn tekort gekomen slaap van de week daarvoor inhalen), om half 11 huppel ik vrolijk naar beneden. Ik geef mijn hond een kus, pluk haar haren ondertussen weer van mijn lip en schenk melk bij mijn cornflakes. Dan een kopje thee erbij en vervolgens even heer-lijk ontspannen met de Volkskrantmagazine. Het leukste aan de Volkskrantmagazine vind ik de rubriek 'Wat zou u doen?' en de column van Hanna Bervoets. Zij stal mijn hart toen ze eerlijk toegaf nooit leuk op foto's te staan, omdat haar gezicht dan verkrampt. En ze heeft gelijk. Ze staat ook niet leuk op foto's, maar de eerlijkheid wint. Bovendien kon ik me ook heel goed in deze uitspraak vinden: ik sta namelijk ook nooit leuk op foto's. Sinds ik me zorgen erover maak, is het erger geworden. Op de basisschool waren mijn schoolfoto's nog acceptabel. Het is schattig om te zien dat iemand haar tanden bloot lacht, vooral omdat er weinig tanden in het kindermondje bevinden. Op de middelbare school probeerde een normaal denkend persoon zijn mond dicht te houden in verband met het nodige metaal en elastiekjes. Die beugel maakte het hem, want ik lachte namelijk wél mijn tanden bloot. Nou, dat resulteerde in een hartaanval van de fotograaf en een lachaanval van mijn moeder. De jaren daarna kon ik de nacht voor dé foto nooit slapen. Op de dag zelf stond ik uren voor de spiegel in de WC. Elke seconde veranderde ik mijn haar weer. Uiteindelijk bleek dat ik nooit mijn haar had moeten veranderen, want zoals moeders zei: "Maar je haar zat zo leuk toen je de deur uitging". Nou jammer dan. Wéér een mislukte foto. Al moet ik zeggen dat mijn haar in die periode (lees: van de eerste tot de vijfde klas, mijn hele middelbareschool-carrière) niet mee wilde werken. Als het regende ontpopte mijn haar zich spontaan tot Het Bassie- en Adriaankapsel (eigenlijk alleen Bassies haar, maar ik doopte het met vriendinnen tot Het Bassie- en Adriaankapsel, omdat iedereen dan toch beter begrijpt wat je bedoelt) dit wil zeggen: clownskrulletjes aan de zijkant en reacties van mensen als: "Wanneer ga je weer naar de kapper? Het pluist en je punten zijn dood". Weer wat later in mijn middelbareschool-carrière kwam ik erachter dat ik zo krampachtig op de foto stond, omdat het mij heel veel uitmaakte wat anderen van mij vinden. Dus ik besloot dat ik moest proberen om als laatste op de foto te gaan, want dan kijken er zo min mogelijk mensen. Iedereen wilde namelijk zo snel mogelijk pauze vieren. Helaas dacht een vriendin er net zo over en toen ik net opgelucht op het krukje ging zitten, hoorde ik achter me: "Jeeeeeeeeeee! Nu kan ik je toch nog zien". Kut. Dus weer lachte ik verkrampt, in de hoop dat er stiekem toch nog een goede foto was geschoten. Later toen ik ging studeren was ik zo blij dat er geen schoolfotograaf meer op bezoek kwam. Helaas moet er wel een pasfoto worden geleverd voor 'in ons systeem en op je studentenpasje'. Op naar de fotograaf. Nu blijkt dat het niet uitmaakt wie er kijkt. Ik zie er stom uit op foto's en nu heb ik het geprobeerd te accepteren. "Mijn haar zit tenminste wél leuk."

Om een lang verhaal nu even kort te maken: Hanna Bervoets vind ik dus leuk ("Vind ik leuk"). Maar vorige week was er een 'Wat-zou-u-doen-dilemma' over een vrouw die een minnaar heeft en haar 21-jarige dochter was er achter gekomen. Haar vraag was, of eerder mededeling, dat zij vond dat haar dochter zich moest bemoeien met haar eigen zaken en dat die vrouw mooi even zelf zou bepalen of ze wel of niet fout zat en of ze daar haar gezin niet mee de ondergang in sleepte. Toen ik dit vorige week las, was ik al flabbergasted. Toen ik vandaag de reacties las, was mijn verbazing nog groter. Ik heb ooit een keer gereageerd op een 'Wat-zou-u-doen-met-kleine-borsten', maar deze reactie is, tot mijn teleurstelling, nooit geplaatst. Misschien omdat hij buitenproportioneel was of er waren net wat fellere reacties. Ik vraag me altijd af wat ze doen met die andere tachtig reacties. In ieder geval, ik vond dat de Volkskrant vandaag iets kieskeuriger en subjectiever had kunnen selecteren wat betreft de reacties. "Uit eigen ervaring weet ik hoe verrijkend mijn minnares voor mij is." Credo: houd je vrouw en dochter erbuiten en negeer haar mening (man van 46, Meppel). Een ander verontrustende uitspraak: "Een 21 jarige dochter heeft geen recht een waardeoordeel over haar moeder uit te spreken. Soms houdt een buitenechtenlijke relatie de zaak in evenwicht. Legt zij ook over alles verantwoording af?" Ik heb even de moeite genomen om 'geen recht' te onderstrepen, te benadrukken. Voor zover ik weet word je als 21-jarige geacht al redelijk volwassen te zijn. Op je achttiende mag je al veel, maar op je 21ste ben je écht écht écht volwassen. Bovendien vraag ik me af waar zo'n vrouw van 70 (ja ze is 70, als ik de ondertekening moet geloven) deze informatie vandaan haalt. Wanneer heb je het recht om je mening te geven dan? Dat is enkel wat deze dochter doet. Dus wanneer je 50 jaar bent en een buitenechtelijke relatie hebt, is dan de tijd rijp om je mening erover te vormen? Deze vrouw van 70 en de man van 46 hebben blijkbaar al zoveel levenservaring, al durf ik te wedden dat zij nooit in de positie hebben gestaan van de benadeelde. Niemand praat er zo makkelijk over, totdat het ze zelf wordt aangedaan. Daarom kwam er vorige week ook een lichtelijke frustratie naar boven borrelen bij mij. Deze vrouw denkt werkelijk dat het haar relatie goed doet, om met een andere man haar liefde te delen in plaats van met haar echtgenoot. Natuurlijk: soms is de liefde op, maar wees dan ook een bikkel om daadwerkelijk je echtgenoot te verlaten. Blijf niet bij hem 'voor de kinderen', want kinderen zijn niet dom. Ik denk dat de vrouw in kwestie helemaal niet heeft nagedacht over hoe haar man zich moet voelen als hij erachter komt. Ze heeft zich helemaal niet in zijn positie verplaatst. Als het haar zou overkomen, dan krijgen we over 2 maanden de vraag: "Wat zou u doen? Mijn man is vreemd gegaan omdat hij onze seks te saai vond en hij denkt dat twee relaties de zaak meer in evenwicht brengt. Hij wil haar niet opgeven, maar ons gezin ook niet. Ik wil eigenlijk het liefst bij hem weg, want hij heeft mij dit aangedaan. I'm a mess!" Een vrouw van 50 uit Ede.

Een hilarische reactie maakte mijn ochtend weer helemaal goed: "Ik denk dat u in uw jeugd heel weinig puberale dingen heeft gedaan, want u gedraagt zich nu als een puber. Uw dochter is geschokt en moet nu de rol van uw moeder aannemen. Het was stukken makkelijker geweest als u naakt was gaan nachtzwemmen in de Amstel, in plaats van u krampachtig vast te houden aan een minnaar." Een meisje van 16, Amsterdam. Ten eerste is het erg dat een meisje van zestien, ik herhaal ZESTIEN, een vrouw van vijftig erop moet wijzen dat ze in haar puberale fase zit. Ten tweede zijn mensen die rond hun vijftigste nieuwe liefdes leren kennen, terwijl ze nog een relatie hebben, ook nog pubers. Ze komen in hun midlife-crisis, gaan zichzelf her-ontdekken, merken dat ze met de dag niet jonger, maar ouder worden en gaan heel lang twijfelen en nadenken over hun huidige relatie. Dit is precies wat pubers ook doen, maar dan met echte puberproblemen. Echt, ik heb niks tegen een midlife-crisis, waarschijnlijk hebben we er straks allemaal last van, maar je bent nu eenmaal 50, gedraag je er dan ook naar.
"Uw dochter snapt nog niet dat in sommige gevallen relaties naast elkaar kunnen bestaan zonder dat er iemand tekort wordt gedaan." Vrouw, 55 jaar (let op het getal!). Open relaties werken niet, ervan uitgaande dat deze vrouw daarop aanstuurt. Het wordt anno 2012 nu eenmaal niet geaccepteerd, dat je vreemd gaat, laat staan dat je twee relaties hebt. Voor sommige mensen werkt het misschien wel, maar moet je jezelf dan niet ten rade gaan of je hoofdelijke relatie wel goed zit? Je hebt dus iemand anders nodig om je andere behoeftes te verzadigen. Het is de truc om een man of vrouw te vinden die alles heeft. Daarom blijven er zo lang mensen alleen. Het is niet zo'n gek idee om te wachten op de ware.  Een nog grotere truc is om die ware rond je dertigste te vinden en niet rond je vijftigste als je al uit wanhoop een ander aan de haak hebt geslagen en stiekem daar ook wel gelukkig mee bent. En de trucs der trucs is dan om zo eerlijk mogelijk te zeggen tegen de ander dat je hem verlaat.

4. Into me see

Ook wel 'intimiteit'.


Ik ben heel flexibel op heel veel gebieden. Ik praat makkelijk over bloot, seks, gassen loslaten, eten met je mond vol (en de nodige gevolgen daarvan: per ongeluk brood of iets anders uitspugen op de persoon tegenover je, OMDAT je met je mond vol praatte), schelden en praten over ongewenste haargroei op verschillende plekken van het lichaam. Maar de laatste tijd loop ik tegen situaties aan, waarvan míjn nekharen zelfs overeind gaan staan. En, beste mensen, dat gebeurt niet snel.

Zo was ik laatst met mijn twee-weekse schoonmaakbeurt bezig, toen een zeker persoon (ik noem geen namen, want ik respecteer de privacy van deze zekere persoon.) de badkamer in kwam lopen. "Ben je bezig?" Mijn sopje zag groen van al de algen die zich hadden gevormd in onze douchebak. Daarnaast was mijn swiffer zwart van het stof. "Nou op zich...". "Oh oké, dan kom ik zo wel terug. Ik moet even mijn handen wassen zo. Je weet wel, mijn maandelijkse periode", zei ze, terwijl ze zielig over haar buik wreef. Hmm, in dat geval. "Je mag je handen wel wassen hoor!" Zei ik vlug en probeerde aardig te kijken. "Nee ik moet het even inbrengen. Ik ben zo terug."

Even stop zetten. Dit was het moment dat mijn haartjes zich klaar maakte voor een kaarsrechte lijn omhoog. Dat is niet de fout van Deze Zekere Persoon (hierna: DZP), ik vind het namelijk ontzettend vies, en ik kan het niet goed onder woorden brengen, want men kan nu niet zien hoe ik kokhalzend dit verhaaltje typ, als andere personen praten over hun Maandelijkse Periode. Ik wil het niet zien, niet ruiken en niet horen. Het kraken van het openmaken van een tampon in het toilethokje naast het mijne, doet mijn tenen krommen. Het zien van rode vlekken op kleding, omdat mensen zijn doorgelekt; ronduit BAH. En ik weet dat we het allemaal een keer meemaken of hebben meegemaakt en I have been there too, maar lieve vrouwen, hierbij drie heel goede tips:

1. Zorg dat je zo vaak mogelijk naar de WC gaat om te verwisselen/verschonen.
2. Draag nooit, en ik benadruk NOOIT, een witte broek, jurk of rok tijdens je maandelijkse periode. Lichtroze sta ik ook niet toe.
3. Ga voor Double Dutch als je een very heavy period hebt: én een maandverband én een tampon (extra large).

Terug naar het verhaal. Dus nog geen 5 minuten later stond ze daar weer in de deuropening. Volgens mij stond ze daar langer dan ik door had, aangezien ik druk bezig was met het ont-algen van onze douchebak. Met een rood hoofd en een pijnlijke rug keek ik haar aan. "Daar ben ik weer." Onze douchebak glom ondertussen als nooit tevoren en ik begon het plankje boven onze wasbak gereed te maken voor een lekkere veeg met de schuurspons. Eerst de zeepflacon opzij en...dat was het wel. Met de zeepflacon in mijn hand keek ik haar aan met een blik 'it's all yours' en ik deed nog een stapje naar achteren om het te verduidelijken. "Mag ik de zeep?" vroeg ze. Ik wilde lachend antwoorden dat ze altijd zeep mag gebruiken, vergeten dat ik het flesje in mijn hand had. Snel liep ze naar mij toe, maar ik schrok van de toenadering en bovendien wilde ik niet zien wat er allemaal aan haar vingers zat. Ik wilde het ook niet ruiken. Dus ik liep nog verder naar achter en zij kwam nog dichterbij. "Wat heb je een mooie ketting om", zei ze opeens. En toen raakte ze het aan. En ik begon te rekenen in mijn hoofd: Ik doe het met mijn rechter hand, maar ik ben wel links. Met welke hand zou zij het doen en nog belangrijker: met welke hand raakt ze MIJN ketting aan?! Ondertussen begon ze vragen te stellen over waar ik het vandaan had. Nog behoorlijk in de war en met mijn ogen van haar afgewend mompelde ik: "Voor mijn verjaardag gekregen. Hier." Ik duwde de zeepflacon in haar hand en sprintte (als in: ik zette twee snelle stappen, zo groot is de badkamer namelijk niet) naar mijn groene sop en begon de vloer te schrobben. "Nou ik zie je later wel weer hè!" En weg was ze. Misschien overdreef ik wel lichtelijk, vooral omdat ik niks heb gezien en geroken. Maar ongesteld zijn doe je in je eigen tijd. Niet waar anderen bij zijn. Dit was een no-go-situation voor mij. Té intiem.

Een andere situatie was wat pijnlijker voor mijzelf, maar ook eentje waar ik nog steeds van gruwel. Ik vond een jongen erg leuk en flirtte (of althans: probeerde te flirten) met hem als ik hem zag. Op een gegeven moment was er een groot feest en hij was er ook. Ik drink niet veel, maar als ik drink dan ben ik binnen no time een stuk opener. Dus ik vertelde hem ook dat ik wel zin had om te zoenen (niet specifiek doelend op hem). Hij lachen, ik lachen, hij weer praten, ik weer praten, het klikte helemaal! Een clicking-situation. Al mijn vriendinnen vonden dat ik hem moest versieren, zodat ik voor de rest van de avond aan zijn lippen kon hangen en zij waarschijnlijk geen last meer hadden van mijn 'ik-wil-zoenen-gezeur'. Maar mijn probleem is dat als het té intiem wordt, ik dichtklap. En ik wist dat het er vanavond van moest komen, dus mijn hart bonkte in mijn keel. Ik durfde hem niet meer aan te kijken of aan te spreken. Al snel gingen wij weer dansen en toen ging het voor mijn gevoel heel snel. De jongen in kwestie bleek achter ons te staan mét een ander meisje. Het meisje was degene die de rest van de avond aan zijn lippen hing. Ik draaide me om, want ik wilde het niet zien. Mijn vriendinnen begonnen vieze gezichten te trekken. Ik bedacht me dat ik dat ook zou doen als vriendin: om elkaar te steunen en te laten zien dat het een sukkel is die niet kan zoenen. Maar mijn vriendinnen vertelden dat hij aan het likken was. Niet zomaar likken. Nee, hij likte over de wang van het meisje. Ook té intiem.

3. Een mooie dag

Want die bestaan ook nog. 


Het is een mooie dag. Een dag voor een lied. Het is een mooie dag, kom leef en geniet! Adem diep in, vergeet je zorgen en je pijn. Een dag om gelukkig te zijn.

Het is een mooie dag. Verzin maar geen smoes. Het is een mooie dag, vergeet toch je blouse. Alles om je heen als een warme roes. Een dag om gelukkig te zijn.

Eerst zag ik de zon, de mooie zon. Schijnt en straalt om je heen. Stop met tikken en wegen, dan valt de dag niet tegen.

Bron: Annie en de Cowboys 'Mooie dag' (http://www.marjoleinmeijers.nl/marjoleinmeijersaudiovideo.htm)

2. Krijg de klere.

Niet wijzer, maar wel 3000000 pagina's aan studieboeken slimmer


Ongeveer twee weken geleden ben ik 20 jaar geworden. Dit was ook een 'sta-stil' momentje, die ik met jullie had willen delen. Helaas is dat momentje nu verpest, want ik ben al weer bijna 2 weken 20 jaar en het voelt echt niet anders.

Overigens is het nu 31 december 2011 en luid ik straks het Nieuwe Jaar in met veel knallen, oliebollen, tonijn in olijfolie, champagne, op dé Brug van Rotterdam en met een heel lieve vriendin. Het is overigens geheel toeval dat ik nu mijn to-do-maak-een-nieuwe-blog heb uitgevoerd. Ik had vandaag zeeën van tijd en dat resulteert in losse zinnetjes en rare titels.

Al vind ik het wel een goede afsluiter van dit jaar. Ik wens jullie daarom ook allemaal een fijne jaarwisseling. Dat de to-do-lijstjes maar weggegooid mogen worden (tenzij je tentamens hebt).