Een vakantie met 10 vriendinnen: 'leuk!' was mijn eerste gedachte. De gedachtes die daarna volgden waren 'geef me een mes', 'niet weer een discussie', 'stop dat stokbrood maar in je anus', 'ik wil naar het strand en niet naar het zwembad', 'ik wil weerwolven', 'ik wil papa en mama!', 'mensen, stop met sletten!', 'ben ik wel normaal of is het hier één grote orgie?', 'vanwaar al die vijandigheid?', 'ik zie door de mieren mijn kleren niet meer', 'gadver: mijn beugel stinkt', 'geef me 2 tubes afterbite please!' 'je haar ziet eruit alsof de föhn ontploft is', 'zwart met blauw staat niet', 'jezus; weer een taart erbij', 'ze wordt wat molliger; zou ze zwanger zijn?' 'vrij veilig, please!' 'SOA'SSSSSS', 'ik voel me verantwoordelijk', 'wat ruik ik toch?', 'samba.... de janeiro!', 'niet in je eentje naar het strand gaan', 'god, het is donker hier. Waar is G.', 'OP EEN ROTS?', 'Natalee Holloway-scenario', 'We halen de kranten nog' 'NATALEE HOLLOWAY, NATALEE HOLLOWAY, NATALEE HOLLOWAY', 'Hij is Joran van der Sloot, ik weet het zeker', 'Ben je daar weer? Domme kip', 'Pff. Verliefdheid. Dikke shit.', 'blijf van mijn kussen af; ze zal zeker niet goed zijn?', 'ice, ice baby', 'geef me een emmer, ik ben misselijk', 'shit: waarom misten we die trein nou weer?', 'nog 1 dag hier en ik krijg last van buikkrampen, misselijkheid en heimwee', 'hoeveel stokbrood kan een mens en mijn darmen nog verdragen?', 'zijn dat de polders en akkers?' 'AMSTERDAM HERE WE ARE!'
Het was lachen, gieren, brullen, in gedachte elkaars haren eruit trekken, huilen, woede en bezorgdheid. Het was een week vol emoties. Emoties die voor de meeste mensen verspreid zijn over een aantal jaar. Toch kan ik met zekerheid zeggen dat het een week was om nooit meer te vergeten. In positieve en negatieve zin. Daarom typ ik dit, met alle liefde in heel mijn lichaam en de zelfverzekerdheid die nu na 1 minuut mijn lichaam wel weer zal verlaten: It was great!
zaterdag 1 september 2012
donderdag 5 juli 2012
16. Love and the City
Weet Carrie wel wat een relatie is?
Ik heb weinig verslavingen. Op chronologische volgorde zijn dit de mijne. Of ze slecht zijn voor me, dat mogen jullie beoordelen. Ik ben van mening dat ze in ieder geval NIET slecht zijn voor mijn gezondheid.
1. Chocolade. Ik zeg altijd: goed voor mijn humeur, slecht voor de huid.
2. Kaas
3. Sporten
4. Thrillers en andere spannende boeken. Als ik eenmaal ben begonnen, kan ik niet meer stoppen. Daarom houd ik zoveel van vakanties.
5. Reizen
6. Series. Om specifieker te zijn: SATC, Friends, The Big Bang Theory en The Office.
7. Wie is de mol?
8. Nectarines (het is altijd weer afkicken in de winter)
Zoals je ziet: verslaving 6 is een veel voorkomende verslaving. Er is altijd wel een serie die je volgt. Al is het maar een serie die een half seizoen op televisie is en dan weer verdwijnt. Je kickt af. Er gaan maanden voorbij dat je niet aan de serie denkt en voordat je het weet is er een nieuw seizoen en komen de reclames weer: BAM. De verslaving is terug.
Ik ben voor de derde keer begonnen aan Sex and The City (SATC). Ik ben ooit begonnen, omdat mijn beste vriendin me erop wees dat het een heel leuke serie is. Mijn beste vriendin is niet voor Jan Doedel mijn beste vriendin, dus ik geloofde haar gelijk. En ja hoor: ik werd ook getroffen door het SATC-virus. Mijn Apple is besmet met de zes seizoenen vol twijfels over seks en liefde van Carrie, Samantha, Miranda en Charlotte. Als ik eenmaal begin, dan wil ik ook alle seizoenen achter elkaar kijken. Er mag van mezelf niet een maandje tussen zitten. Ik ben zo blij dat ik pas fulltime ben gaan kijken, na mijn tentamens. Ik kon mezelf nog goed in bedwang houden tijdens mijn tentamens, wat weer wil zeggen dat mijn verslaving heus niet zo erg is.
Nu ik al voor de derde keer aan deze rompslomp ben begonnen, vind ik het tijd voor mijn genuanceerde mening hierover. Ik vraag me al de hele serie af: hoe krijgen deze vier vrouwen het voor elkaar om welgeteld ELKE aflevering weer een nieuwe man aan de haak te slaan. Het hele idee van: eerst daten, dan in bed belanden en dan beoordelen of iemand leuk genoeg is of niet, wordt door deze serie omver geschopt. De volgorde daar is namelijk: je ontmoet iemand in een bar, (of park, sportschool, op straat, in Central Park, in een winkel, een museum; echt hoor, waar de vier vrouwen hun mannen allemaal wel niet ontmoeten) dan vraag je: "wanna fuck?" en 'bam' ze liggen in bed met hun lover. De dag erna, tijdens een ontbijt met 4 gebakken eieren en spek, wordt de seks met het slachtoffer in geuren en kleuren aan de overige 3 dames verteld. Het is meestal vreemde of gekke seks en aan het eind van de aflevering wordt het slachtoffer gedumpt of hij dumpt haar, waardoor de vrouw een slachtofferrol aanneemt. Wij, vrouwen, zijn gewoon niet eerlijk. SATC is niet eerlijk. Zo gaat het hele daten niet. Ik ben sinds mijn 17e bezig en het duurde eerst eeuwen, voordat ik de jongen goed leerde kennen. Toen kwam de eerste date, vervolgens de zoen, toen nog een paar dates en dat mondde uit in een relatie. En daarna kwam de seks. Ik ben ook van plan om het zo door te laten gaan. Daarom vraag ik me af waar zij al die mannen vandaan halen. Het lukt mij niet om binnen 1 jaar een leuk vriendje aan de haak te slaan, terwijl zij binnen 20 minuten een seksbeurt hebben gehad. Bovendien vind ik de 4 dames niet eens zo super speciaal en knap. Wat is hun geheim?
Met één ding ben ik wel blij: ik weet inmiddels wat het hebben van een relatie is, terwijl Carrie na 10000000 columns nog steeds niet kan zeggen wat een relatie is. Ze doet duidelijk wat fout, maar wat?
Ik heb weinig verslavingen. Op chronologische volgorde zijn dit de mijne. Of ze slecht zijn voor me, dat mogen jullie beoordelen. Ik ben van mening dat ze in ieder geval NIET slecht zijn voor mijn gezondheid.
1. Chocolade. Ik zeg altijd: goed voor mijn humeur, slecht voor de huid.
2. Kaas
3. Sporten
4. Thrillers en andere spannende boeken. Als ik eenmaal ben begonnen, kan ik niet meer stoppen. Daarom houd ik zoveel van vakanties.
5. Reizen
6. Series. Om specifieker te zijn: SATC, Friends, The Big Bang Theory en The Office.
7. Wie is de mol?
8. Nectarines (het is altijd weer afkicken in de winter)
Zoals je ziet: verslaving 6 is een veel voorkomende verslaving. Er is altijd wel een serie die je volgt. Al is het maar een serie die een half seizoen op televisie is en dan weer verdwijnt. Je kickt af. Er gaan maanden voorbij dat je niet aan de serie denkt en voordat je het weet is er een nieuw seizoen en komen de reclames weer: BAM. De verslaving is terug.
Ik ben voor de derde keer begonnen aan Sex and The City (SATC). Ik ben ooit begonnen, omdat mijn beste vriendin me erop wees dat het een heel leuke serie is. Mijn beste vriendin is niet voor Jan Doedel mijn beste vriendin, dus ik geloofde haar gelijk. En ja hoor: ik werd ook getroffen door het SATC-virus. Mijn Apple is besmet met de zes seizoenen vol twijfels over seks en liefde van Carrie, Samantha, Miranda en Charlotte. Als ik eenmaal begin, dan wil ik ook alle seizoenen achter elkaar kijken. Er mag van mezelf niet een maandje tussen zitten. Ik ben zo blij dat ik pas fulltime ben gaan kijken, na mijn tentamens. Ik kon mezelf nog goed in bedwang houden tijdens mijn tentamens, wat weer wil zeggen dat mijn verslaving heus niet zo erg is.
Nu ik al voor de derde keer aan deze rompslomp ben begonnen, vind ik het tijd voor mijn genuanceerde mening hierover. Ik vraag me al de hele serie af: hoe krijgen deze vier vrouwen het voor elkaar om welgeteld ELKE aflevering weer een nieuwe man aan de haak te slaan. Het hele idee van: eerst daten, dan in bed belanden en dan beoordelen of iemand leuk genoeg is of niet, wordt door deze serie omver geschopt. De volgorde daar is namelijk: je ontmoet iemand in een bar, (of park, sportschool, op straat, in Central Park, in een winkel, een museum; echt hoor, waar de vier vrouwen hun mannen allemaal wel niet ontmoeten) dan vraag je: "wanna fuck?" en 'bam' ze liggen in bed met hun lover. De dag erna, tijdens een ontbijt met 4 gebakken eieren en spek, wordt de seks met het slachtoffer in geuren en kleuren aan de overige 3 dames verteld. Het is meestal vreemde of gekke seks en aan het eind van de aflevering wordt het slachtoffer gedumpt of hij dumpt haar, waardoor de vrouw een slachtofferrol aanneemt. Wij, vrouwen, zijn gewoon niet eerlijk. SATC is niet eerlijk. Zo gaat het hele daten niet. Ik ben sinds mijn 17e bezig en het duurde eerst eeuwen, voordat ik de jongen goed leerde kennen. Toen kwam de eerste date, vervolgens de zoen, toen nog een paar dates en dat mondde uit in een relatie. En daarna kwam de seks. Ik ben ook van plan om het zo door te laten gaan. Daarom vraag ik me af waar zij al die mannen vandaan halen. Het lukt mij niet om binnen 1 jaar een leuk vriendje aan de haak te slaan, terwijl zij binnen 20 minuten een seksbeurt hebben gehad. Bovendien vind ik de 4 dames niet eens zo super speciaal en knap. Wat is hun geheim?
Met één ding ben ik wel blij: ik weet inmiddels wat het hebben van een relatie is, terwijl Carrie na 10000000 columns nog steeds niet kan zeggen wat een relatie is. Ze doet duidelijk wat fout, maar wat?
15. Wieg
De aftakelende mens
De laatste 3 dagen ben ik geconfronteerd met de ouder wordende mens. Ik nam het baantje aan vanwege het 'lekkere' loon, maar nu kan ik me geen leerzamer en mooier (bij)baantje in denken. Ik word gewaardeerd, ik word omhelsd, ik word gezoend, er wordt naar me gezwaaid, ik word uitgescholden voor 'stomme trut', ik word stevig beet gepakt, ik word verslagen met sjoelwedstrijdjes, ik word genegeerd als ik met een lepel pap voor iemands neus sta, maar bovenal: ik word herinnerd. Dat ik moet zorgen dat iedereen voor 11 uur is gewassen, ik elke keer weer geconfronteerd word met vieze geurtjes, mijn handen onder de poep zitten, steunkousen die niet aan willen, mensen die niet gewassen willen worden, mensen die niet willen eten en mensen die gaan huilen; ik neem het allemaal voor lief. Het ontroerende is, is dat de mensen zo lief zijn en alle herinneringen van vroeger nog weten, maar geen idee hebben waar ze nu zijn beland. Er is denk ik een moment geweest, dat ze wisten dat ze dingen vergaten, maar dat moment zijn ze al voorbij. Wij leven op het moment en zij leven op het verleden. Ze dwalen rond en ze mompelen wat over vroeger. Ze zoeken mensen, die er niet meer zijn en ze vertellen ernstige verhalen, die eigenlijk niet zo ernstig waren. Ze worden opgezocht door hun kinderen, maar vergeten na 10 minuten dat het hun kinderen zijn.
Door dit baantje, is mijn leven verrijkt. De eerste dag was voor mij een culture shock. Ik vond het erg dat alle dementerende mensen door hun kinderen bij elkaar werden gestopt, dat ze nooit naar buiten mogen en hun kinderen vervolgens weinig op bezoek komen. Dit is allemaal niet waar. Althans, niet hoe ik het nu beschrijf. De meeste kinderen en echtgenoten zijn hartstikke betrokken bij het hele proces. Voordat de dementerende ouderen naar het tehuis komen, zijn ze al intensief verzorgd door hun echtgenoot/echtgenote/kinderen/zussen/broers etc. Ze zijn echter zo ver heen, dat zij het niet meer in hun eentje aan kunnen. Toen ik dit hoorde had ik zoveel meer waardering voor de mensheid. Ik geniet nu met volle teugen van de verzorging voor de ouder wordende mens. Want wil ik later dezelfde liefde, verzorging en enthousiasme terug krijgen?
De laatste 3 dagen ben ik geconfronteerd met de ouder wordende mens. Ik nam het baantje aan vanwege het 'lekkere' loon, maar nu kan ik me geen leerzamer en mooier (bij)baantje in denken. Ik word gewaardeerd, ik word omhelsd, ik word gezoend, er wordt naar me gezwaaid, ik word uitgescholden voor 'stomme trut', ik word stevig beet gepakt, ik word verslagen met sjoelwedstrijdjes, ik word genegeerd als ik met een lepel pap voor iemands neus sta, maar bovenal: ik word herinnerd. Dat ik moet zorgen dat iedereen voor 11 uur is gewassen, ik elke keer weer geconfronteerd word met vieze geurtjes, mijn handen onder de poep zitten, steunkousen die niet aan willen, mensen die niet gewassen willen worden, mensen die niet willen eten en mensen die gaan huilen; ik neem het allemaal voor lief. Het ontroerende is, is dat de mensen zo lief zijn en alle herinneringen van vroeger nog weten, maar geen idee hebben waar ze nu zijn beland. Er is denk ik een moment geweest, dat ze wisten dat ze dingen vergaten, maar dat moment zijn ze al voorbij. Wij leven op het moment en zij leven op het verleden. Ze dwalen rond en ze mompelen wat over vroeger. Ze zoeken mensen, die er niet meer zijn en ze vertellen ernstige verhalen, die eigenlijk niet zo ernstig waren. Ze worden opgezocht door hun kinderen, maar vergeten na 10 minuten dat het hun kinderen zijn.
Door dit baantje, is mijn leven verrijkt. De eerste dag was voor mij een culture shock. Ik vond het erg dat alle dementerende mensen door hun kinderen bij elkaar werden gestopt, dat ze nooit naar buiten mogen en hun kinderen vervolgens weinig op bezoek komen. Dit is allemaal niet waar. Althans, niet hoe ik het nu beschrijf. De meeste kinderen en echtgenoten zijn hartstikke betrokken bij het hele proces. Voordat de dementerende ouderen naar het tehuis komen, zijn ze al intensief verzorgd door hun echtgenoot/echtgenote/kinderen/zussen/broers etc. Ze zijn echter zo ver heen, dat zij het niet meer in hun eentje aan kunnen. Toen ik dit hoorde had ik zoveel meer waardering voor de mensheid. Ik geniet nu met volle teugen van de verzorging voor de ouder wordende mens. Want wil ik later dezelfde liefde, verzorging en enthousiasme terug krijgen?
zondag 17 juni 2012
14. Holland's got no talent
Het verschil moet er zijn
Een avondje studiosport met de ouders. Met open mond kijk ik hoe snel de sprinters over de horden vliegen. Met verbazing zie ik een discus over het veld zweven. "Knap hè?" Zeg ik tegen mijn moeder. Eerlijk gezegd verwachtte ik geen antwoord. Het was meer een, ja, retorische vraag. "Ja, zij hebben wél talent", antwoordt mijn moeder grappend. "Mijn kinderen hebben geen talent", zucht mijn vader (grappend) teleurgesteld. En voordat je het weet halen je ouders allemaal herinneringen omhoog, waar je eigenlijk met een glimlach naar terug had gekeken. Tot dit moment dan. "Je kon eigenlijk niet ballet dansen, cello spelen ging je ook al niet zo goed af en met hockeyen was je ook al niet zo'n ster", somt mijn moeder op. "En weet je nog..." mijn vader moet keihard lachen, terwijl hij al hinnikend mijn moeder aan stoot: "met discuswerpen?" "Oh god, ja!" Lacht mijn moeder met hem mee. "Je zag een heel klein meisje in een kooi staan en je moeder en ik hielden elkaars handen vast in de hoop een geboren discustalent op de wereld gezet te hebben. We hadden heel hoge verwachtingen; dat de discus met een mooie worp de kooi uit zou gaan. In plaats daarvan zagen we na een tijdje de discus over de grond rollen." Mijn moeder komt niet meer bij. En ik? Ik besef me dat ik inderdaad geen talent heb en eet rustig door. Ik ben een gemiddeld persoon met o zo grappige ouders.
Een avondje studiosport met de ouders. Met open mond kijk ik hoe snel de sprinters over de horden vliegen. Met verbazing zie ik een discus over het veld zweven. "Knap hè?" Zeg ik tegen mijn moeder. Eerlijk gezegd verwachtte ik geen antwoord. Het was meer een, ja, retorische vraag. "Ja, zij hebben wél talent", antwoordt mijn moeder grappend. "Mijn kinderen hebben geen talent", zucht mijn vader (grappend) teleurgesteld. En voordat je het weet halen je ouders allemaal herinneringen omhoog, waar je eigenlijk met een glimlach naar terug had gekeken. Tot dit moment dan. "Je kon eigenlijk niet ballet dansen, cello spelen ging je ook al niet zo goed af en met hockeyen was je ook al niet zo'n ster", somt mijn moeder op. "En weet je nog..." mijn vader moet keihard lachen, terwijl hij al hinnikend mijn moeder aan stoot: "met discuswerpen?" "Oh god, ja!" Lacht mijn moeder met hem mee. "Je zag een heel klein meisje in een kooi staan en je moeder en ik hielden elkaars handen vast in de hoop een geboren discustalent op de wereld gezet te hebben. We hadden heel hoge verwachtingen; dat de discus met een mooie worp de kooi uit zou gaan. In plaats daarvan zagen we na een tijdje de discus over de grond rollen." Mijn moeder komt niet meer bij. En ik? Ik besef me dat ik inderdaad geen talent heb en eet rustig door. Ik ben een gemiddeld persoon met o zo grappige ouders.
vrijdag 25 mei 2012
13. Zijn vriendin doet/zegt/woont/leeft/is er...
Tussen neus en lippen door
Ik zeg bijna nooit: "alle leuke jongens hebben een vriendin". Het valt me alleen wel verdomd vaak op dat alle leuke jongens verzwijgen dat ze een vriendin hebben. Waarschijnlijk doen ze het niet expres, maar het zet mij wel op het verkeerde been. Je flirt een beetje, praat over koetjes en kalfjes, van het een kom je op het woongedeelte: "Zeg, waar woon jij eigenlijk?" en voordat je eigenlijk nog een leuk charmant en grappig antwoord hebt kunnen geven....BAM! A slap in your face: "Goh, mijn vriendin woont daar ook in de buurt." De verlangens en de dromen beginnen te vervagen (hij en jij samen op de fiets, hij en jij samen wonend in een pracht huis, hij en jij samen op een mooie reis etcetc.) en een glimlach vormt zich rond je mond. Wel een geforceerde glimlach, maar ach, wat weet hij nou eenmaal van je? Jullie hebben nog maar 6 uur gepraat.
Ik zeg bijna nooit: "alle leuke jongens hebben een vriendin". Het valt me alleen wel verdomd vaak op dat alle leuke jongens verzwijgen dat ze een vriendin hebben. Waarschijnlijk doen ze het niet expres, maar het zet mij wel op het verkeerde been. Je flirt een beetje, praat over koetjes en kalfjes, van het een kom je op het woongedeelte: "Zeg, waar woon jij eigenlijk?" en voordat je eigenlijk nog een leuk charmant en grappig antwoord hebt kunnen geven....BAM! A slap in your face: "Goh, mijn vriendin woont daar ook in de buurt." De verlangens en de dromen beginnen te vervagen (hij en jij samen op de fiets, hij en jij samen wonend in een pracht huis, hij en jij samen op een mooie reis etcetc.) en een glimlach vormt zich rond je mond. Wel een geforceerde glimlach, maar ach, wat weet hij nou eenmaal van je? Jullie hebben nog maar 6 uur gepraat.
dinsdag 8 mei 2012
12. Oud
Ergens tussen de 20 en 30.
Kun je je herinneren dat je als klein meisje zo graag een Spice Girl wilde zijn? Dat je vriendinnen kon worden met Emma, ook wel 'Baby Spice', in real life in plaats van elke dag verlekkerd naar een slap aftreksel van haar te kijken (ook wel de Barbiepop). Ik kon niet wachten totdat ik 18 jaar was en groot en beroemd zou zijn. Dit is echter niet gebeurd.
Anyways. Toen ik zestien was, werd ik steeds, tot mijn grote ergernis, te jong geschat. Vriendinnen van mij werden weleens achttien geschat en ik werd maar steeds dertien of viertien geschat. Wellicht lag het aan mijn lengte, misschien hoe ik overkwam (erg onzeker), mijn gewicht, mijn kledingstijl, mijn haar; ik weet het niet. Juist in die tijd wilde ik graag ouder geschat worden, zodat ik ook zonder moeite een discotheek binnen kwam. Zo gênant vond ik het dat er vol ongeloof naar mijn ID werd gestaard, alsof het pasje nep was. Één keertje was ik mijn paspoort vergeten (in die tijd had ik nog geen ID) voor een schoolfeest (nota bene van mijn eigen middelbare school). Ik had echter wel een kopie gemaakt, maar dat mocht schijnbaar niet. Ze wilden maar niet geloven dat ik écht veertien jaar was. Ik kwam er gewoon niet in. Mijn vader is toen weer in zijn auto gestapt en heeft netjes mijn paspoort afgeleverd. Ik schaamde me zo, omdat ik moest aansluiten bij het groepje jongeren dat er niet in mocht omdat ze teveel hadden gedronken en niet bij onze school hoorden. Ik was nog niet eens zestien en werd nu al als 'tuig' bestempeld.
Later wenste ik steeds dat ik ouder geschat zou worden. Dat had iets cools, vond ik. Dit veranderde toen ik achttien jaar werd. Ik zat ondertussen op het Hbo en voor een ouderejaars, die stage liep bij NL10 Magazine, verrichtte ik een vriendendienstje door haar te helpen met haar topic in het magazine: een foto van een vreemde beoordelen. Dit hield in dat ik moest schatten hoe oud diegene was, moest bedenken wat haar/zijn hobby's waren, waar hij/zij van hield etcetc. Ik vond het heel grappig eigenlijk. Er werd echter ook een foto van mij gemaakt, want ik zou in de volgende editie komen waarin iemand mij zou beoordelen. Mijn foto was zoals altijd een ramp. Ik sta er echt nooit leuk op. Dus ik probeerde het te vergeten en ik wilde niet de volgende editie van NL10 zien. Helaas kan heel Rotterdam NL10 lezen, waaronder dus ook mijn familie. "Anne, je staat in de NL10!" Tetterde mijn oma door de telefoon. "Anne, ben jij dit nou echt?" Vroeg mijn tante, al wapperend met een exemplaar van de beruchte NL10 in haar hand. En mijn tante had het dan weer van haar vader en die had het weer van andere vrienden. Dus het was onmogelijk om nog te voorkomen dat mijn vriendinnen dit ook zouden zien. Dus niet veel later kreeg ik van een kennis het smsje: "Leuk dat je in de NL10 staat!"
Het genante van dit hele verhaal is, is dat ik uiteraard me over mijn schaamte heen heb gezet en mijn beoordeling ben gaan lezen. En hoe oud werd ik geschat? Niet te jong. Dat zeker niet. Ik werd acht jaar te oud geschat! Ik was volgens de beoordelaar zesentwintig jaar. Ik begreep niet hoe zij dat kon denken.
Nu, inmiddels twintig jaar, word ik nog steeds ouder geschat. Niemand gelooft nog dat ik nog maar twintig jaar ben. Al zijn dit meestal ook wel oudere mensen en niet mijn leeftijdsgenoten, die dit denken. Ik weet eerlijk gezegd echt niet meer waar het aan ligt. Eerst dacht ik nog mijn kapsel, maar in de tijd van de beruchte foto had ik heel lang haar en nu redelijk kort, dus dat zal het ook niet zijn. Misschien mijn gedrag? Al kun je dat niet van een foto aflezen. Misschien mijn kledingstijl?
Ach wat. Ik houd het er maar op dat het komt, omdat ik zoveel wijsheid uitstraal. Met name in mijn ogen.
Kun je je herinneren dat je als klein meisje zo graag een Spice Girl wilde zijn? Dat je vriendinnen kon worden met Emma, ook wel 'Baby Spice', in real life in plaats van elke dag verlekkerd naar een slap aftreksel van haar te kijken (ook wel de Barbiepop). Ik kon niet wachten totdat ik 18 jaar was en groot en beroemd zou zijn. Dit is echter niet gebeurd.
Anyways. Toen ik zestien was, werd ik steeds, tot mijn grote ergernis, te jong geschat. Vriendinnen van mij werden weleens achttien geschat en ik werd maar steeds dertien of viertien geschat. Wellicht lag het aan mijn lengte, misschien hoe ik overkwam (erg onzeker), mijn gewicht, mijn kledingstijl, mijn haar; ik weet het niet. Juist in die tijd wilde ik graag ouder geschat worden, zodat ik ook zonder moeite een discotheek binnen kwam. Zo gênant vond ik het dat er vol ongeloof naar mijn ID werd gestaard, alsof het pasje nep was. Één keertje was ik mijn paspoort vergeten (in die tijd had ik nog geen ID) voor een schoolfeest (nota bene van mijn eigen middelbare school). Ik had echter wel een kopie gemaakt, maar dat mocht schijnbaar niet. Ze wilden maar niet geloven dat ik écht veertien jaar was. Ik kwam er gewoon niet in. Mijn vader is toen weer in zijn auto gestapt en heeft netjes mijn paspoort afgeleverd. Ik schaamde me zo, omdat ik moest aansluiten bij het groepje jongeren dat er niet in mocht omdat ze teveel hadden gedronken en niet bij onze school hoorden. Ik was nog niet eens zestien en werd nu al als 'tuig' bestempeld.
Later wenste ik steeds dat ik ouder geschat zou worden. Dat had iets cools, vond ik. Dit veranderde toen ik achttien jaar werd. Ik zat ondertussen op het Hbo en voor een ouderejaars, die stage liep bij NL10 Magazine, verrichtte ik een vriendendienstje door haar te helpen met haar topic in het magazine: een foto van een vreemde beoordelen. Dit hield in dat ik moest schatten hoe oud diegene was, moest bedenken wat haar/zijn hobby's waren, waar hij/zij van hield etcetc. Ik vond het heel grappig eigenlijk. Er werd echter ook een foto van mij gemaakt, want ik zou in de volgende editie komen waarin iemand mij zou beoordelen. Mijn foto was zoals altijd een ramp. Ik sta er echt nooit leuk op. Dus ik probeerde het te vergeten en ik wilde niet de volgende editie van NL10 zien. Helaas kan heel Rotterdam NL10 lezen, waaronder dus ook mijn familie. "Anne, je staat in de NL10!" Tetterde mijn oma door de telefoon. "Anne, ben jij dit nou echt?" Vroeg mijn tante, al wapperend met een exemplaar van de beruchte NL10 in haar hand. En mijn tante had het dan weer van haar vader en die had het weer van andere vrienden. Dus het was onmogelijk om nog te voorkomen dat mijn vriendinnen dit ook zouden zien. Dus niet veel later kreeg ik van een kennis het smsje: "Leuk dat je in de NL10 staat!"
Het genante van dit hele verhaal is, is dat ik uiteraard me over mijn schaamte heen heb gezet en mijn beoordeling ben gaan lezen. En hoe oud werd ik geschat? Niet te jong. Dat zeker niet. Ik werd acht jaar te oud geschat! Ik was volgens de beoordelaar zesentwintig jaar. Ik begreep niet hoe zij dat kon denken.
Nu, inmiddels twintig jaar, word ik nog steeds ouder geschat. Niemand gelooft nog dat ik nog maar twintig jaar ben. Al zijn dit meestal ook wel oudere mensen en niet mijn leeftijdsgenoten, die dit denken. Ik weet eerlijk gezegd echt niet meer waar het aan ligt. Eerst dacht ik nog mijn kapsel, maar in de tijd van de beruchte foto had ik heel lang haar en nu redelijk kort, dus dat zal het ook niet zijn. Misschien mijn gedrag? Al kun je dat niet van een foto aflezen. Misschien mijn kledingstijl?
Ach wat. Ik houd het er maar op dat het komt, omdat ik zoveel wijsheid uitstraal. Met name in mijn ogen.
zaterdag 5 mei 2012
11. Mooiheid
Er is genoeg wat ik niet wil, maar wat wil ik écht?
Als je me vraagt waar ik geen zin in heb, dan krijg je een hele waslijst van me. Van mijn kamer opruimen tot judo (daar heb ik dus echt geen zin in. Met alle respect voor mensen die het wel doen). Ik heb het altijd makkelijker gevonden om de niet-leuke dingen op te noemen. Lastiger vind ik het om te onderscheiden wat ik dan wel echt leuk vind. En als ik dan echt iets leuk vind, hoe laat je dan al het andere minder leuke vallen? Hoe ga je daarmee om? Het is onmogelijk om alles leuk te vinden. Daar ben ik inmiddels ook wel achter. Ik heb sinds een maand geleden (toen ik met behulp van iemand anders helemaal binnenste buiten ben gekeerd) besloten dat ik alleen nog de dingen wil doen die ik 100% leuk vind. Dat ik eerlijk ben tegenover mezelf en de 99% minder leuke dingen.
Nu probeer ik het in de praktijk te brengen, wat ik vaak heel lastig vind. Het is een soort vertrouwdheid en verbondenheid. Als ik het ene ding laat vallen, dan voel ik me zo schuldig en ben ik bang dat ik spijt krijg. Terwijl; als ik het eenmaal heb gedaan, ik zo blij ben dat ik die stap heb genomen. En wat is spijt nu precies? Bang zijn voor de gevolgen van je keuzes, toch? Want als je eenmaal de stap hebt genomen, dan kun je wel duizend jaar over je keuze blijven nadenken, maar gebeurd is gebeurd.
Er zijn mensen en dingen die ik de laatste tijd minder leuk vind. Waar ik niet meer met de volle 100% voor wil gaan. Waar ik niet mijn volle 100% in wil steken. Waar je normaal gesproken energie uit hoort te halen wordt er bij mij uitgezogen, omdat het zoveel energie kost. Ik weet dat ik het niet leuk vind. Dat ik er geen zin meer in heb. Nu nog de stap nemen om het daadwerkelijk ook niet meer te doen.
Als je me vraagt waar ik geen zin in heb, dan krijg je een hele waslijst van me. Van mijn kamer opruimen tot judo (daar heb ik dus echt geen zin in. Met alle respect voor mensen die het wel doen). Ik heb het altijd makkelijker gevonden om de niet-leuke dingen op te noemen. Lastiger vind ik het om te onderscheiden wat ik dan wel echt leuk vind. En als ik dan echt iets leuk vind, hoe laat je dan al het andere minder leuke vallen? Hoe ga je daarmee om? Het is onmogelijk om alles leuk te vinden. Daar ben ik inmiddels ook wel achter. Ik heb sinds een maand geleden (toen ik met behulp van iemand anders helemaal binnenste buiten ben gekeerd) besloten dat ik alleen nog de dingen wil doen die ik 100% leuk vind. Dat ik eerlijk ben tegenover mezelf en de 99% minder leuke dingen.
Nu probeer ik het in de praktijk te brengen, wat ik vaak heel lastig vind. Het is een soort vertrouwdheid en verbondenheid. Als ik het ene ding laat vallen, dan voel ik me zo schuldig en ben ik bang dat ik spijt krijg. Terwijl; als ik het eenmaal heb gedaan, ik zo blij ben dat ik die stap heb genomen. En wat is spijt nu precies? Bang zijn voor de gevolgen van je keuzes, toch? Want als je eenmaal de stap hebt genomen, dan kun je wel duizend jaar over je keuze blijven nadenken, maar gebeurd is gebeurd.
Er zijn mensen en dingen die ik de laatste tijd minder leuk vind. Waar ik niet meer met de volle 100% voor wil gaan. Waar ik niet mijn volle 100% in wil steken. Waar je normaal gesproken energie uit hoort te halen wordt er bij mij uitgezogen, omdat het zoveel energie kost. Ik weet dat ik het niet leuk vind. Dat ik er geen zin meer in heb. Nu nog de stap nemen om het daadwerkelijk ook niet meer te doen.
Abonneren op:
Posts (Atom)