Ergens tussen de 20 en 30.
Kun je je herinneren dat je als klein meisje zo graag een Spice Girl wilde zijn? Dat je vriendinnen kon worden met Emma, ook wel 'Baby Spice', in real life in plaats van elke dag verlekkerd naar een slap aftreksel van haar te kijken (ook wel de Barbiepop). Ik kon niet wachten totdat ik 18 jaar was en groot en beroemd zou zijn. Dit is echter niet gebeurd.
Anyways. Toen ik zestien was, werd ik steeds, tot mijn grote ergernis, te jong geschat. Vriendinnen van mij werden weleens achttien geschat en ik werd maar steeds dertien of viertien geschat. Wellicht lag het aan mijn lengte, misschien hoe ik overkwam (erg onzeker), mijn gewicht, mijn kledingstijl, mijn haar; ik weet het niet. Juist in die tijd wilde ik graag ouder geschat worden, zodat ik ook zonder moeite een discotheek binnen kwam. Zo gênant vond ik het dat er vol ongeloof naar mijn ID werd gestaard, alsof het pasje nep was. Één keertje was ik mijn paspoort vergeten (in die tijd had ik nog geen ID) voor een schoolfeest (nota bene van mijn eigen middelbare school). Ik had echter wel een kopie gemaakt, maar dat mocht schijnbaar niet. Ze wilden maar niet geloven dat ik écht veertien jaar was. Ik kwam er gewoon niet in. Mijn vader is toen weer in zijn auto gestapt en heeft netjes mijn paspoort afgeleverd. Ik schaamde me zo, omdat ik moest aansluiten bij het groepje jongeren dat er niet in mocht omdat ze teveel hadden gedronken en niet bij onze school hoorden. Ik was nog niet eens zestien en werd nu al als 'tuig' bestempeld.
Later wenste ik steeds dat ik ouder geschat zou worden. Dat had iets cools, vond ik. Dit veranderde toen ik achttien jaar werd. Ik zat ondertussen op het Hbo en voor een ouderejaars, die stage liep bij NL10 Magazine, verrichtte ik een vriendendienstje door haar te helpen met haar topic in het magazine: een foto van een vreemde beoordelen. Dit hield in dat ik moest schatten hoe oud diegene was, moest bedenken wat haar/zijn hobby's waren, waar hij/zij van hield etcetc. Ik vond het heel grappig eigenlijk. Er werd echter ook een foto van mij gemaakt, want ik zou in de volgende editie komen waarin iemand mij zou beoordelen. Mijn foto was zoals altijd een ramp. Ik sta er echt nooit leuk op. Dus ik probeerde het te vergeten en ik wilde niet de volgende editie van NL10 zien. Helaas kan heel Rotterdam NL10 lezen, waaronder dus ook mijn familie. "Anne, je staat in de NL10!" Tetterde mijn oma door de telefoon. "Anne, ben jij dit nou echt?" Vroeg mijn tante, al wapperend met een exemplaar van de beruchte NL10 in haar hand. En mijn tante had het dan weer van haar vader en die had het weer van andere vrienden. Dus het was onmogelijk om nog te voorkomen dat mijn vriendinnen dit ook zouden zien. Dus niet veel later kreeg ik van een kennis het smsje: "Leuk dat je in de NL10 staat!"
Het genante van dit hele verhaal is, is dat ik uiteraard me over mijn schaamte heen heb gezet en mijn beoordeling ben gaan lezen. En hoe oud werd ik geschat? Niet te jong. Dat zeker niet. Ik werd acht jaar te oud geschat! Ik was volgens de beoordelaar zesentwintig jaar. Ik begreep niet hoe zij dat kon denken.
Nu, inmiddels twintig jaar, word ik nog steeds ouder geschat. Niemand gelooft nog dat ik nog maar twintig jaar ben. Al zijn dit meestal ook wel oudere mensen en niet mijn leeftijdsgenoten, die dit denken. Ik weet eerlijk gezegd echt niet meer waar het aan ligt. Eerst dacht ik nog mijn kapsel, maar in de tijd van de beruchte foto had ik heel lang haar en nu redelijk kort, dus dat zal het ook niet zijn. Misschien mijn gedrag? Al kun je dat niet van een foto aflezen. Misschien mijn kledingstijl?
Ach wat. Ik houd het er maar op dat het komt, omdat ik zoveel wijsheid uitstraal. Met name in mijn ogen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten