5. Fratsen

Don't try this at home.


Vanochtend begon mijn zaterdagse-ochtend-ritueel. Dat houdt het volgende in: uitslapen (ik moet al mijn tekort gekomen slaap van de week daarvoor inhalen), om half 11 huppel ik vrolijk naar beneden. Ik geef mijn hond een kus, pluk haar haren ondertussen weer van mijn lip en schenk melk bij mijn cornflakes. Dan een kopje thee erbij en vervolgens even heer-lijk ontspannen met de Volkskrantmagazine. Het leukste aan de Volkskrantmagazine vind ik de rubriek 'Wat zou u doen?' en de column van Hanna Bervoets. Zij stal mijn hart toen ze eerlijk toegaf nooit leuk op foto's te staan, omdat haar gezicht dan verkrampt. En ze heeft gelijk. Ze staat ook niet leuk op foto's, maar de eerlijkheid wint. Bovendien kon ik me ook heel goed in deze uitspraak vinden: ik sta namelijk ook nooit leuk op foto's. Sinds ik me zorgen erover maak, is het erger geworden. Op de basisschool waren mijn schoolfoto's nog acceptabel. Het is schattig om te zien dat iemand haar tanden bloot lacht, vooral omdat er weinig tanden in het kindermondje bevinden. Op de middelbare school probeerde een normaal denkend persoon zijn mond dicht te houden in verband met het nodige metaal en elastiekjes. Die beugel maakte het hem, want ik lachte namelijk wél mijn tanden bloot. Nou, dat resulteerde in een hartaanval van de fotograaf en een lachaanval van mijn moeder. De jaren daarna kon ik de nacht voor dé foto nooit slapen. Op de dag zelf stond ik uren voor de spiegel in de WC. Elke seconde veranderde ik mijn haar weer. Uiteindelijk bleek dat ik nooit mijn haar had moeten veranderen, want zoals moeders zei: "Maar je haar zat zo leuk toen je de deur uitging". Nou jammer dan. Wéér een mislukte foto. Al moet ik zeggen dat mijn haar in die periode (lees: van de eerste tot de vijfde klas, mijn hele middelbareschool-carrière) niet mee wilde werken. Als het regende ontpopte mijn haar zich spontaan tot Het Bassie- en Adriaankapsel (eigenlijk alleen Bassies haar, maar ik doopte het met vriendinnen tot Het Bassie- en Adriaankapsel, omdat iedereen dan toch beter begrijpt wat je bedoelt) dit wil zeggen: clownskrulletjes aan de zijkant en reacties van mensen als: "Wanneer ga je weer naar de kapper? Het pluist en je punten zijn dood". Weer wat later in mijn middelbareschool-carrière kwam ik erachter dat ik zo krampachtig op de foto stond, omdat het mij heel veel uitmaakte wat anderen van mij vinden. Dus ik besloot dat ik moest proberen om als laatste op de foto te gaan, want dan kijken er zo min mogelijk mensen. Iedereen wilde namelijk zo snel mogelijk pauze vieren. Helaas dacht een vriendin er net zo over en toen ik net opgelucht op het krukje ging zitten, hoorde ik achter me: "Jeeeeeeeeeee! Nu kan ik je toch nog zien". Kut. Dus weer lachte ik verkrampt, in de hoop dat er stiekem toch nog een goede foto was geschoten. Later toen ik ging studeren was ik zo blij dat er geen schoolfotograaf meer op bezoek kwam. Helaas moet er wel een pasfoto worden geleverd voor 'in ons systeem en op je studentenpasje'. Op naar de fotograaf. Nu blijkt dat het niet uitmaakt wie er kijkt. Ik zie er stom uit op foto's en nu heb ik het geprobeerd te accepteren. "Mijn haar zit tenminste wél leuk."

Om een lang verhaal nu even kort te maken: Hanna Bervoets vind ik dus leuk ("Vind ik leuk"). Maar vorige week was er een 'Wat-zou-u-doen-dilemma' over een vrouw die een minnaar heeft en haar 21-jarige dochter was er achter gekomen. Haar vraag was, of eerder mededeling, dat zij vond dat haar dochter zich moest bemoeien met haar eigen zaken en dat die vrouw mooi even zelf zou bepalen of ze wel of niet fout zat en of ze daar haar gezin niet mee de ondergang in sleepte. Toen ik dit vorige week las, was ik al flabbergasted. Toen ik vandaag de reacties las, was mijn verbazing nog groter. Ik heb ooit een keer gereageerd op een 'Wat-zou-u-doen-met-kleine-borsten', maar deze reactie is, tot mijn teleurstelling, nooit geplaatst. Misschien omdat hij buitenproportioneel was of er waren net wat fellere reacties. Ik vraag me altijd af wat ze doen met die andere tachtig reacties. In ieder geval, ik vond dat de Volkskrant vandaag iets kieskeuriger en subjectiever had kunnen selecteren wat betreft de reacties. "Uit eigen ervaring weet ik hoe verrijkend mijn minnares voor mij is." Credo: houd je vrouw en dochter erbuiten en negeer haar mening (man van 46, Meppel). Een ander verontrustende uitspraak: "Een 21 jarige dochter heeft geen recht een waardeoordeel over haar moeder uit te spreken. Soms houdt een buitenechtenlijke relatie de zaak in evenwicht. Legt zij ook over alles verantwoording af?" Ik heb even de moeite genomen om 'geen recht' te onderstrepen, te benadrukken. Voor zover ik weet word je als 21-jarige geacht al redelijk volwassen te zijn. Op je achttiende mag je al veel, maar op je 21ste ben je écht écht écht volwassen. Bovendien vraag ik me af waar zo'n vrouw van 70 (ja ze is 70, als ik de ondertekening moet geloven) deze informatie vandaan haalt. Wanneer heb je het recht om je mening te geven dan? Dat is enkel wat deze dochter doet. Dus wanneer je 50 jaar bent en een buitenechtelijke relatie hebt, is dan de tijd rijp om je mening erover te vormen? Deze vrouw van 70 en de man van 46 hebben blijkbaar al zoveel levenservaring, al durf ik te wedden dat zij nooit in de positie hebben gestaan van de benadeelde. Niemand praat er zo makkelijk over, totdat het ze zelf wordt aangedaan. Daarom kwam er vorige week ook een lichtelijke frustratie naar boven borrelen bij mij. Deze vrouw denkt werkelijk dat het haar relatie goed doet, om met een andere man haar liefde te delen in plaats van met haar echtgenoot. Natuurlijk: soms is de liefde op, maar wees dan ook een bikkel om daadwerkelijk je echtgenoot te verlaten. Blijf niet bij hem 'voor de kinderen', want kinderen zijn niet dom. Ik denk dat de vrouw in kwestie helemaal niet heeft nagedacht over hoe haar man zich moet voelen als hij erachter komt. Ze heeft zich helemaal niet in zijn positie verplaatst. Als het haar zou overkomen, dan krijgen we over 2 maanden de vraag: "Wat zou u doen? Mijn man is vreemd gegaan omdat hij onze seks te saai vond en hij denkt dat twee relaties de zaak meer in evenwicht brengt. Hij wil haar niet opgeven, maar ons gezin ook niet. Ik wil eigenlijk het liefst bij hem weg, want hij heeft mij dit aangedaan. I'm a mess!" Een vrouw van 50 uit Ede.

Een hilarische reactie maakte mijn ochtend weer helemaal goed: "Ik denk dat u in uw jeugd heel weinig puberale dingen heeft gedaan, want u gedraagt zich nu als een puber. Uw dochter is geschokt en moet nu de rol van uw moeder aannemen. Het was stukken makkelijker geweest als u naakt was gaan nachtzwemmen in de Amstel, in plaats van u krampachtig vast te houden aan een minnaar." Een meisje van 16, Amsterdam. Ten eerste is het erg dat een meisje van zestien, ik herhaal ZESTIEN, een vrouw van vijftig erop moet wijzen dat ze in haar puberale fase zit. Ten tweede zijn mensen die rond hun vijftigste nieuwe liefdes leren kennen, terwijl ze nog een relatie hebben, ook nog pubers. Ze komen in hun midlife-crisis, gaan zichzelf her-ontdekken, merken dat ze met de dag niet jonger, maar ouder worden en gaan heel lang twijfelen en nadenken over hun huidige relatie. Dit is precies wat pubers ook doen, maar dan met echte puberproblemen. Echt, ik heb niks tegen een midlife-crisis, waarschijnlijk hebben we er straks allemaal last van, maar je bent nu eenmaal 50, gedraag je er dan ook naar.
"Uw dochter snapt nog niet dat in sommige gevallen relaties naast elkaar kunnen bestaan zonder dat er iemand tekort wordt gedaan." Vrouw, 55 jaar (let op het getal!). Open relaties werken niet, ervan uitgaande dat deze vrouw daarop aanstuurt. Het wordt anno 2012 nu eenmaal niet geaccepteerd, dat je vreemd gaat, laat staan dat je twee relaties hebt. Voor sommige mensen werkt het misschien wel, maar moet je jezelf dan niet ten rade gaan of je hoofdelijke relatie wel goed zit? Je hebt dus iemand anders nodig om je andere behoeftes te verzadigen. Het is de truc om een man of vrouw te vinden die alles heeft. Daarom blijven er zo lang mensen alleen. Het is niet zo'n gek idee om te wachten op de ware.  Een nog grotere truc is om die ware rond je dertigste te vinden en niet rond je vijftigste als je al uit wanhoop een ander aan de haak hebt geslagen en stiekem daar ook wel gelukkig mee bent. En de trucs der trucs is dan om zo eerlijk mogelijk te zeggen tegen de ander dat je hem verlaat.

4. Into me see

Ook wel 'intimiteit'.


Ik ben heel flexibel op heel veel gebieden. Ik praat makkelijk over bloot, seks, gassen loslaten, eten met je mond vol (en de nodige gevolgen daarvan: per ongeluk brood of iets anders uitspugen op de persoon tegenover je, OMDAT je met je mond vol praatte), schelden en praten over ongewenste haargroei op verschillende plekken van het lichaam. Maar de laatste tijd loop ik tegen situaties aan, waarvan míjn nekharen zelfs overeind gaan staan. En, beste mensen, dat gebeurt niet snel.

Zo was ik laatst met mijn twee-weekse schoonmaakbeurt bezig, toen een zeker persoon (ik noem geen namen, want ik respecteer de privacy van deze zekere persoon.) de badkamer in kwam lopen. "Ben je bezig?" Mijn sopje zag groen van al de algen die zich hadden gevormd in onze douchebak. Daarnaast was mijn swiffer zwart van het stof. "Nou op zich...". "Oh oké, dan kom ik zo wel terug. Ik moet even mijn handen wassen zo. Je weet wel, mijn maandelijkse periode", zei ze, terwijl ze zielig over haar buik wreef. Hmm, in dat geval. "Je mag je handen wel wassen hoor!" Zei ik vlug en probeerde aardig te kijken. "Nee ik moet het even inbrengen. Ik ben zo terug."

Even stop zetten. Dit was het moment dat mijn haartjes zich klaar maakte voor een kaarsrechte lijn omhoog. Dat is niet de fout van Deze Zekere Persoon (hierna: DZP), ik vind het namelijk ontzettend vies, en ik kan het niet goed onder woorden brengen, want men kan nu niet zien hoe ik kokhalzend dit verhaaltje typ, als andere personen praten over hun Maandelijkse Periode. Ik wil het niet zien, niet ruiken en niet horen. Het kraken van het openmaken van een tampon in het toilethokje naast het mijne, doet mijn tenen krommen. Het zien van rode vlekken op kleding, omdat mensen zijn doorgelekt; ronduit BAH. En ik weet dat we het allemaal een keer meemaken of hebben meegemaakt en I have been there too, maar lieve vrouwen, hierbij drie heel goede tips:

1. Zorg dat je zo vaak mogelijk naar de WC gaat om te verwisselen/verschonen.
2. Draag nooit, en ik benadruk NOOIT, een witte broek, jurk of rok tijdens je maandelijkse periode. Lichtroze sta ik ook niet toe.
3. Ga voor Double Dutch als je een very heavy period hebt: én een maandverband én een tampon (extra large).

Terug naar het verhaal. Dus nog geen 5 minuten later stond ze daar weer in de deuropening. Volgens mij stond ze daar langer dan ik door had, aangezien ik druk bezig was met het ont-algen van onze douchebak. Met een rood hoofd en een pijnlijke rug keek ik haar aan. "Daar ben ik weer." Onze douchebak glom ondertussen als nooit tevoren en ik begon het plankje boven onze wasbak gereed te maken voor een lekkere veeg met de schuurspons. Eerst de zeepflacon opzij en...dat was het wel. Met de zeepflacon in mijn hand keek ik haar aan met een blik 'it's all yours' en ik deed nog een stapje naar achteren om het te verduidelijken. "Mag ik de zeep?" vroeg ze. Ik wilde lachend antwoorden dat ze altijd zeep mag gebruiken, vergeten dat ik het flesje in mijn hand had. Snel liep ze naar mij toe, maar ik schrok van de toenadering en bovendien wilde ik niet zien wat er allemaal aan haar vingers zat. Ik wilde het ook niet ruiken. Dus ik liep nog verder naar achter en zij kwam nog dichterbij. "Wat heb je een mooie ketting om", zei ze opeens. En toen raakte ze het aan. En ik begon te rekenen in mijn hoofd: Ik doe het met mijn rechter hand, maar ik ben wel links. Met welke hand zou zij het doen en nog belangrijker: met welke hand raakt ze MIJN ketting aan?! Ondertussen begon ze vragen te stellen over waar ik het vandaan had. Nog behoorlijk in de war en met mijn ogen van haar afgewend mompelde ik: "Voor mijn verjaardag gekregen. Hier." Ik duwde de zeepflacon in haar hand en sprintte (als in: ik zette twee snelle stappen, zo groot is de badkamer namelijk niet) naar mijn groene sop en begon de vloer te schrobben. "Nou ik zie je later wel weer hè!" En weg was ze. Misschien overdreef ik wel lichtelijk, vooral omdat ik niks heb gezien en geroken. Maar ongesteld zijn doe je in je eigen tijd. Niet waar anderen bij zijn. Dit was een no-go-situation voor mij. Té intiem.

Een andere situatie was wat pijnlijker voor mijzelf, maar ook eentje waar ik nog steeds van gruwel. Ik vond een jongen erg leuk en flirtte (of althans: probeerde te flirten) met hem als ik hem zag. Op een gegeven moment was er een groot feest en hij was er ook. Ik drink niet veel, maar als ik drink dan ben ik binnen no time een stuk opener. Dus ik vertelde hem ook dat ik wel zin had om te zoenen (niet specifiek doelend op hem). Hij lachen, ik lachen, hij weer praten, ik weer praten, het klikte helemaal! Een clicking-situation. Al mijn vriendinnen vonden dat ik hem moest versieren, zodat ik voor de rest van de avond aan zijn lippen kon hangen en zij waarschijnlijk geen last meer hadden van mijn 'ik-wil-zoenen-gezeur'. Maar mijn probleem is dat als het té intiem wordt, ik dichtklap. En ik wist dat het er vanavond van moest komen, dus mijn hart bonkte in mijn keel. Ik durfde hem niet meer aan te kijken of aan te spreken. Al snel gingen wij weer dansen en toen ging het voor mijn gevoel heel snel. De jongen in kwestie bleek achter ons te staan mét een ander meisje. Het meisje was degene die de rest van de avond aan zijn lippen hing. Ik draaide me om, want ik wilde het niet zien. Mijn vriendinnen begonnen vieze gezichten te trekken. Ik bedacht me dat ik dat ook zou doen als vriendin: om elkaar te steunen en te laten zien dat het een sukkel is die niet kan zoenen. Maar mijn vriendinnen vertelden dat hij aan het likken was. Niet zomaar likken. Nee, hij likte over de wang van het meisje. Ook té intiem.

3. Een mooie dag

Want die bestaan ook nog. 


Het is een mooie dag. Een dag voor een lied. Het is een mooie dag, kom leef en geniet! Adem diep in, vergeet je zorgen en je pijn. Een dag om gelukkig te zijn.

Het is een mooie dag. Verzin maar geen smoes. Het is een mooie dag, vergeet toch je blouse. Alles om je heen als een warme roes. Een dag om gelukkig te zijn.

Eerst zag ik de zon, de mooie zon. Schijnt en straalt om je heen. Stop met tikken en wegen, dan valt de dag niet tegen.

Bron: Annie en de Cowboys 'Mooie dag' (http://www.marjoleinmeijers.nl/marjoleinmeijersaudiovideo.htm)

2. Krijg de klere.

Niet wijzer, maar wel 3000000 pagina's aan studieboeken slimmer


Ongeveer twee weken geleden ben ik 20 jaar geworden. Dit was ook een 'sta-stil' momentje, die ik met jullie had willen delen. Helaas is dat momentje nu verpest, want ik ben al weer bijna 2 weken 20 jaar en het voelt echt niet anders.

Overigens is het nu 31 december 2011 en luid ik straks het Nieuwe Jaar in met veel knallen, oliebollen, tonijn in olijfolie, champagne, op dé Brug van Rotterdam en met een heel lieve vriendin. Het is overigens geheel toeval dat ik nu mijn to-do-maak-een-nieuwe-blog heb uitgevoerd. Ik had vandaag zeeën van tijd en dat resulteert in losse zinnetjes en rare titels.

Al vind ik het wel een goede afsluiter van dit jaar. Ik wens jullie daarom ook allemaal een fijne jaarwisseling. Dat de to-do-lijstjes maar weggegooid mogen worden (tenzij je tentamens hebt).

1. What-to-do???

De excuses & andere smoesjes.


Ha! Weer een goede zin bedacht. Jammer dat ik net de trein in stap en recht tegenover een man zit, die blijkbaar heel geïnteresseerd is in wat voor substantie er uit zijn neus zal komen. Alles behalve dat dit geen smakelijke voorstelling is, ben ik ook mijn zin weer kwijt. Ik ben mijn zinnen een halfjaar geleden verloren. De woordjes 'de', 'het' en 'een' maken voor mij niet het begin van een zin, maar zorgen ervoor dat het einde nabij is en ik niet weet wat er nog komen zal. Het woordje 'en' irriteert me mateloos, want er is geen 'en' meer. Het is dit of dat. De toegenomen ergenissen zijn een paar maanden geleden begonnen. Ergens tussen het moment van het niet kunnen inloggen op Weblog en drie vakken volgen op het moment dat mijn leventje niet op zijn rustigst was. De o zo aardige treinconducteurs, reizigers, mede-studenten, ouders, mensen die "oh sorry"-maar-toch-express-tegen-je-aanlopen terwijl je bepakt en bezakt door een overvolle stationshal rent en de hond konden in die maanden een snauw en een grauw krijgen. Voor de andere mensen die niet in dit rijtje staan opgesomd had ik andere methodes bedacht: doen alsof er niks aan de hand is (lachen als een boer met kiespijn op momenten die te pijnlijk zijn voor jezelf, maar die voor anderen erg amuserend zijn) en negeren. Ik denk dat ik heel goed ben in negeren. Het enige wat ik niet mee heb is mijn gezichtsuitdrukking. Het schijnt dat ik heel boos kijk, waardoor ik een paar maanden geleden een boze blik terug geworpen kreeg van iemand, die schijnbaar al 20x hallo had gezegd en achter me aan moest rennen om te vragen of ik diegene niet meer herkende. Ik herkende hem ook niet. Dit is dus een voorbeeld van net doen alsof iemand je niet interesseert. Alleen mijn poging was mislukt, want hoe vaak loopt er iemand nog achter je aan om te vragen of je diegene negeert? Echt bijna nooit.

Na de drukke periode kon ik nog steeds niet mijn zinnen kwijt en ik ben letterlijk gek geworden. Ik was boos op mezelf, boos op anderen en boos op Weblog. Na tachtig mailtjes over en weer was de conclusie dat ik niet kon inloggen. Alleen was ik degene die al na het eerste mailtje tot die conclusie was gekomen.  De zinnen bleven in mijn hoofd hangen en grappige woordcreaties lagen op het puntje van mijn tong. Natuurlijk had ik alles ergens anders kunnen opschrijven, dat weet ik ook wel, maar het ging erom dat niemand anders ze meer zou lezen. Dat ik mijn eigen verhalen niet meer terug kon krijgen, omdat Weblog zonodig moest 'verhuizen' en ieders wachtwoord moest veranderen.

Daarnaast werden de dingen die ik ECHT nodig moest doen er ook niet minder op. Mijn to-do-lijstjes werden steeds langer en langer en er was zelfs een vriendin die verbaasd was over het feit dat ik to-do-lijstjes maak in periodes dat ik géén tentamens heb. Ik houd me altijd strikt aan mijn lijstjes, maar dat is ook de reden dat ik er gek van word en er van overstuur raak. Dat ik mijn moeder huilend op bel met de mededeling "dat ik stress heb". Zij lachend en chagrijnig de haak erop gooit en ik vervolgens een vriendin bel met dezelfde mededeling, die me gelukkig wél  troost.

Ik heb zoveel voornemens en ze zijn nu ook heel anders dan vorig jaar. Het belangrijkste is dat ik niet moet overdrijven en minder stress moet hebben. Ik heb laatst een onafgemaakt to-do-lijstje weggegooid. Dat was in eerste instantie niet mijn eigen idee, maar wel mijn eigen stommiteit doordat ik thee over mijn papiertje had gemorst en ik langzaam de 'moets' en 'studerens' zag vervagen. Het hielp echter wel. Al vind ik het nog steeds heerlijk om een dikke, vette roze markeerstreep door een to-do te zetten, omdat je het ook echt hebt ge-to-done.

Ik heb Weblog 4 maanden de kans gegeven om de schade te herstellen. Na een succesvolle inlogpoging, kreeg ik even weer de motivatie terug om mijn hele blog te her-decoreren. Helaas staat Weblog op dit moment nog zo in de kinderschoenen wat betreft de technologie. Nu ben ik een overloper, maar het voelt heerlijk, want de zinnen en de voegwoorden spelen en springen door mijn hoofd. Ik heb hier 4 maanden op gewacht en ik heb spijt dat ik dit niet eerder heb gedaan. Ik heb een heerlijke affaire met Blogger en ik zal Weblog er niks over zeggen.

Dit was een to-do wat bij mij op nr. 9 stond en nu kan er een heerlijke roze dikke en vette markeerstreep doorheen. I love to-do it.