Ik kan een aantal momenten opnoemen waarop ik het meest zenuwachtig ben in mijn leven: 1). tijdens sollicitaties; 2). wanneer ik moet presenteren en 3). als ik een nieuw avontuur tegemoet ga waarvan ik niet zeker weet of het goed of slecht zal aflopen.
Zo zat ik vorige week zenuwachtig heen en weer te schuiven op mijn stoel in een zeer lege kantoorkamer. Het kantoor zelf was al helemaal kaal en als ik niet beter had geweten, dan had ik gedacht dat het een anti-kraakpand was. De keuzestress begint bij een sollicitatiegesprek al bij het aangeboden krijgen van een drankje. Globaal heb je 4 keuzes als sollicitant: 1.) Koffie (en dan niet moeilijk doen over 2 of 3 schepjes suiker en dat ene kleine melkscheutje) 2.) Thee (ook dan niet moeilijk doen over schepjes suiker; wil je over komen als een kind van 8 jaar?) 3). Water (straal je dan neutraliteit uit of kom je over als saai?) 4.) Geen drankje (maar de vraag is hoe je dan over komt?). In mijn (korte) ervaring met sollicitatiegesprekken heb ik nu twee dingen geleerd: je kiest nooit voor een warm drankje en wanneer er wordt gevraagd of je de interviewer wil tutoyeren dan doe je dat direct. Met betrekking tot het warme drankje: het is me nu al twee keer overkomen dat ik de thee onaangeroerd op de tafel voor mij had laten staan en het gesprek ging zo snel, dat mijn thee ook nog gloeiend heet was. Je wilt dan niet dat je je thee moet atten en je wil al helemaal niet, omdat het interview eigenlijk al beëindigd is, dat de interviewer op jou moet wachten, omdat jij je thee nog niet op hebt.
Wanneer ik zenuwachtig ben dan vergeet ik dingen en wanneer ik dingen vergeet word ik eigenlijk alleen maar zenuwachtiger. Dus wanneer me tijdens het sollicatiegesprek al een aantal keer gevraagd is om 'je' in plaats van 'u' te zeggen, is het uiteraard vervelend als ik de hele tijd blijf zeggen: "maar u eh..jij". Ik prefereer deze beleefdheidsvorm, maar blijkbaar voelen anderen zich daardoor oud.
Af en toe nam ik een slokje van mijn water en tegen de tijd dat het gesprek voorbij was, was mijn bekertje leeg, mijn blaas vol, tutoyeerde ik de interviewers volop en ging ik lachend weg: een positief advies in the pocket!
