16. Love and the City

Weet Carrie wel wat een relatie is?


Ik heb weinig verslavingen. Op chronologische volgorde zijn dit de mijne. Of ze slecht zijn voor me, dat mogen jullie beoordelen. Ik ben van mening dat ze in ieder geval NIET slecht zijn voor mijn gezondheid.

1. Chocolade. Ik zeg altijd: goed voor mijn humeur, slecht voor de huid.
2. Kaas
3. Sporten
4. Thrillers en andere spannende boeken. Als ik eenmaal ben begonnen, kan ik niet meer stoppen. Daarom houd ik zoveel van vakanties.
5. Reizen
6. Series. Om specifieker te zijn: SATC, Friends, The Big Bang Theory en The Office.
7. Wie is de mol?
8. Nectarines (het is altijd weer afkicken in de winter)

Zoals je ziet: verslaving 6 is een veel voorkomende verslaving. Er is altijd wel een serie die je volgt. Al is het maar een serie die een half seizoen op televisie is en dan weer verdwijnt. Je kickt af. Er gaan maanden voorbij dat je niet aan de serie denkt en voordat je het weet is er een nieuw seizoen en komen de reclames weer: BAM. De verslaving is terug.

Ik ben voor de derde keer begonnen aan Sex and The City (SATC). Ik ben ooit begonnen, omdat mijn beste vriendin me erop wees dat het een heel leuke serie is. Mijn beste vriendin is niet voor Jan Doedel mijn beste vriendin, dus ik geloofde haar gelijk. En ja hoor: ik werd ook getroffen door het SATC-virus. Mijn Apple is besmet met de zes seizoenen vol twijfels over seks en liefde van Carrie, Samantha, Miranda en Charlotte. Als ik eenmaal begin, dan wil ik ook alle seizoenen achter elkaar kijken. Er mag van mezelf niet een maandje tussen zitten. Ik ben zo blij dat ik pas fulltime ben gaan kijken, na mijn tentamens. Ik kon mezelf nog goed in bedwang houden tijdens mijn tentamens, wat weer wil zeggen dat mijn verslaving heus niet zo erg is.

Nu ik al voor de derde keer aan deze rompslomp ben begonnen, vind ik het tijd voor mijn genuanceerde mening hierover. Ik vraag me al de hele serie af: hoe krijgen deze vier vrouwen het voor elkaar om welgeteld ELKE aflevering weer een nieuwe man aan de haak te slaan. Het hele idee van: eerst daten, dan in bed belanden en dan beoordelen of iemand leuk genoeg is of niet, wordt door deze serie omver geschopt. De volgorde daar is namelijk: je ontmoet iemand in een bar, (of park, sportschool, op straat, in Central Park, in een winkel, een museum; echt hoor, waar de vier vrouwen hun mannen allemaal wel niet ontmoeten) dan vraag je: "wanna fuck?" en 'bam' ze liggen in bed met hun lover. De dag erna, tijdens een ontbijt met 4 gebakken eieren en spek, wordt de seks met het slachtoffer in geuren en kleuren aan de overige 3 dames verteld. Het is meestal vreemde of gekke seks en aan het eind van de aflevering wordt het slachtoffer gedumpt of hij dumpt haar, waardoor de vrouw een slachtofferrol aanneemt. Wij, vrouwen, zijn gewoon niet eerlijk. SATC is niet eerlijk. Zo gaat het hele daten niet. Ik ben sinds mijn 17e bezig en het duurde eerst eeuwen, voordat ik de jongen goed leerde kennen. Toen kwam de eerste date, vervolgens de zoen, toen nog een paar dates en dat mondde uit in een relatie. En daarna kwam de seks. Ik ben ook van plan om het zo door te laten gaan. Daarom vraag ik me af waar zij al die mannen vandaan halen. Het lukt mij niet om binnen 1 jaar een leuk vriendje aan de haak te slaan, terwijl zij binnen 20 minuten een seksbeurt hebben gehad. Bovendien vind ik de 4 dames niet eens zo super speciaal en knap. Wat is hun geheim?

Met één ding ben ik wel blij: ik weet inmiddels wat het hebben van een relatie is, terwijl Carrie na 10000000 columns nog steeds niet kan zeggen wat een relatie is. Ze doet duidelijk wat fout, maar wat?

15. Wieg

De aftakelende mens


De laatste 3 dagen ben ik geconfronteerd met de ouder wordende mens. Ik nam het baantje aan vanwege het 'lekkere' loon, maar nu kan ik me geen leerzamer en mooier (bij)baantje in denken. Ik word gewaardeerd, ik word omhelsd, ik word gezoend, er wordt naar me gezwaaid, ik word uitgescholden voor 'stomme trut', ik word stevig beet gepakt, ik word verslagen met sjoelwedstrijdjes, ik word genegeerd als ik met een lepel pap voor iemands neus sta, maar bovenal: ik word herinnerd. Dat ik moet zorgen dat iedereen voor 11 uur is gewassen, ik elke keer weer geconfronteerd word met vieze geurtjes, mijn handen onder de poep zitten, steunkousen die niet aan willen, mensen die niet gewassen willen worden, mensen die niet willen eten en mensen die gaan huilen; ik neem het allemaal voor lief. Het ontroerende is, is dat de mensen zo lief zijn en alle herinneringen van vroeger nog weten, maar geen idee hebben waar ze nu zijn beland. Er is denk ik een moment geweest, dat ze wisten dat ze dingen vergaten, maar dat moment zijn ze al voorbij. Wij leven op het moment en zij leven op het verleden. Ze dwalen rond en ze mompelen wat over vroeger. Ze zoeken mensen, die er niet meer zijn en ze vertellen ernstige verhalen, die eigenlijk niet zo ernstig waren. Ze worden opgezocht door hun kinderen, maar vergeten na 10 minuten dat het hun kinderen zijn.
Door dit baantje, is mijn leven verrijkt. De eerste dag was voor mij een culture shock. Ik vond het erg dat alle dementerende mensen door hun kinderen bij elkaar werden gestopt, dat ze nooit naar buiten mogen en hun kinderen vervolgens weinig op bezoek komen. Dit is allemaal niet waar. Althans, niet hoe ik het nu beschrijf. De meeste kinderen en echtgenoten zijn hartstikke betrokken bij het hele proces. Voordat de dementerende ouderen naar het tehuis komen, zijn ze al intensief verzorgd door hun echtgenoot/echtgenote/kinderen/zussen/broers etc. Ze zijn echter zo ver heen, dat zij het niet meer in hun eentje aan kunnen. Toen ik dit hoorde had ik zoveel meer waardering voor de mensheid. Ik geniet nu met volle teugen van de verzorging voor de ouder wordende mens. Want wil ik later dezelfde liefde, verzorging en enthousiasme terug krijgen?